Η υπεράσπιση της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων, η μείωση του λεγόμενου εργατικού «κόστους» και η προαγωγή της προσωρινής, χωρίς δικαιώματα απασχόλησης, είναι μερικές μόνο από τις επιδιώξεις των «Ενεργητικών Πολιτικών για την Απασχόληση» που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ προωθούν σωρηδόν, στο όνομα δήθεν της καταπολέμησης της ανεργίας κύρια των γυναικών και των νέων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένα από τα προγράμματα STAGE για άνεργες γυναίκες, ενταγμένο στα «Σχέδια Δράσης» της Γενικής Γραμματείας Ισότητας: Η αμοιβή των 1.500 ...«επωφελούμενων» - κατά την ορολογία των συντακτών - είναι 25 ευρώ μεικτά (το κατώτερο μεροκάματο την 1/9/2006 έγινε 27,96 ευρώ), τα οποία καταβάλλει ο ΟΑΕΔ. Είναι, δηλαδή, λεφτά των ίδιων των εργαζομένων με τα οποία οι επιχειρήσεις εξασφαλίζουν τσάμπα εργατικά χέρια. Οι «επωφελούμενες» δουλεύουν χωρίς ασφάλιση κι έχουν ...«δικαίωμα» να κάνουν μέχρι 20 δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες απουσίες (δηλαδή, ακόμα και για λόγους υγείας, εγκυμοσύνης κτλ.), χωρίς αποδοχές και χωρίς υποχρέωση παράτασης του προγράμματος.

Αντίστοιχα προγράμματα προώθησε με το τσουβάλι και το ΠΑΣΟΚ. Το γενικότερο προσανατολισμό έδωσε ο Γ. Παπανδρέου, μιλώντας σε προεκλογική συγκέντρωση γυναικών στις 24/2/2004: «Θα εφαρμόσουμε ειδικά προγράμματα για νέες θέσεις εργασίας και για επανένταξη στην αγορά εργασίας... Θα θεσπίσουμε φορολογικά κίνητρα σε επιχειρήσεις για να δημιουργήσουν στους χώρους εργασίας, χώρους φύλαξης και απασχόλησης των παιδιών των εργαζομένων μητέρων...». Το Γενάρη του ίδιου χρόνου είχε εξαγγείλει επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών για εργοδότες που προσλαμβάνουν μητέρες και ενίσχυση των προγραμμάτων μερικής απασχόλησης.

Κατά τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ (και όχι μόνο), τα «κίνητρα» προς τους επιχειρηματίες είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη δομών πρόνοιας. Αφ' ενός θεωρείται αυτονόητη η κατεδάφιση της Δημόσιας Πρόνοιας. Αφ' ετέρου πρέπει να προφυλαχτεί η κερδοφορία των επιχειρήσεων με κάθε τρόπο... Οσο για το τι εννοεί, λέγοντας «ειδικά προγράμματα», αρκεί να θυμηθεί κανείς τι «επιλογές» είχαν οι εργάτριες της «ΣΙΣΣΕΡ-ΠΑΛΚΟ» που βρέθηκαν στο δρόμο επί ΠΑΣΟΚ, πολλές από τις οποίες βρίσκονταν μάλιστα ένα βήμα πριν τη συνταξιοδότησή τους. Οπως και οι εργάτριες της «ΣΕΞ ΦΟΡΜ», που έχασαν τη δουλιά τους επί ΝΔ: προγράμματα μερικής απασχόλησης, κύρια σε δήμους, με πολύμηνη μάλιστα καθυστέρηση της καταβολής των πενιχρών μισθών. Μόνο κάτω από την πίεση του ταξικού τους αγώνα κατάφεραν να αποσπάσουν ορισμένα μέτρα ανακούφισης, στριμώχνοντας την κυβέρνηση.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (όπως και ο ΣΥΝ) μαζί ψήφισαν το νόμο για την «εφαρμογή της αρχής της ίσης μεταχείρισης» (τέλη 2004). Οπου μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι «...δε συνιστά ανεπίτρεπτη διάκριση η διαφορετική μεταχείριση που βασίζεται σε χαρακτηριστικό σχετικό με τη φυλετική ή εθνοτική καταγωγή, το οποίο, λόγω της φύσης ή του πλαισίου των συγκεκριμένων επαγγελματικών δραστηριοτήτων, αποτελεί ουσιαστική και καθοριστική επαγγελματική προϋπόθεση και εφόσον ο οικείος σκοπός είναι θεμιτός και η προϋπόθεση είναι ανάλογη» (άρθρο 5). Πουθενά δεν προσδιορίζονται αυτές οι «προϋποθέσεις». Ο ιδιοκτήτης ενός εμπορικού καταστήματος μπορεί να βαφτίσει «προϋπόθεση» π.χ. την ηλικία ή το παρουσιαστικό ενός εργαζόμενου. Αλλο ένα «πάτημα» για την ένταση της εργοδοτικής ασυδοσίας και μάλιστα στο όνομα της υπεράσπισης της ισότητας...