Οι Αμερικανοί έχουν μεγάλη - και καλή - παράδοση στα μιούζικαλ («West Side Story», «Cabaret» κ.ά.). Τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς, δείχνουν να στέρεψαν από φαντασία! Τα «Dreamgirls», παρότι έβαλαν οκτώ υποψηφιότητες για τα Οσκαρ, δεν είναι από τις ευτυχισμένες μουσικές στιγμές του αμερικανικού κινηματογράφου. Σε καμία στιγμή της ταινίας δεν «παθαίνεις».

Δεν «παθαίνεις» ακόμα και όταν αναφέρονται σε θέματα που από μόνα τους φέρνουν φωτιές. Οπως είναι το θέμα του ρατσισμού. Τα «Dreamgirls» ήταν μαύρα και ο δρόμος προς την επιτυχία στένευε πολύ για τους μαύρους. Ακόμα και αυτό το καυτό ζήτημα η ταινία το αναφέρει ακροθιγώς. Για να μην πονέσει κανέναν!

Οσκαρ χωρίς πόνο μπορεί να παίρνεις. Ταινία, όμως, δεν κάνεις.

Με το ίδιο πνεύμα που αντιμετωπίστηκε ο ρατσισμός, ακροθιγώς δηλαδή, αντιμετωπίζονται και άλλα σοβαρά ζητήματα στην ταινία. Το ζήτημα της μεταλλαγής της μαύρης μουσικής. Από μουσική διαμαρτυρίας, σε μουσική για να διασκεδάζουν οι αστοί. Αλλά και το ζήτημα της εκμετάλλευσης των νέων καλλιτεχνών από τους παλιότερους και τους μάνατζερ. Ολα είναι εκεί, αλλά τίποτα δεν είναι στη θέση του.

Τι μένει; Κάποιες θαυμάσιες φωνές και δυο - τρία αξιόλογα τραγούδια.

Παίζουν: Μπιγιονσέ Νόουλς, Τζέιμι Φοξ, Τζένιφερ Χάντσον, Ανίκα Νόνι Ρόουζ, Εντι Μέρφι, Μάρτιν Κόμπστον, Νάταλι Πρες.