Αυτά λένε και, ίσως, να ακούγονται ωραία, αλλά τα όσα «κρύβουν» και, κυρίως, τα όσα πραγματικά επιδιώκουν μόνον ωφέλιμα για το λαό και τη νεολαία δεν είναι. Για παράδειγμα, όταν λένε «κοινωνικό έλεγχο» εννοούν τον έλεγχο των «δυνάμεων της αγοράς», αφού αυτές κυριαρχούν στη σημερινή καπιταλιστική κοινωνία. Αυτές, επομένως, θα ελέγχουν τα αποκρατικοποιημένα και τύποις μόνο δημόσια πανεπιστήμια. Ανάλογα θα είναι το περιεχόμενο και τα κριτήρια αξιολόγησης, ώστε να γίνεται δυνατός και να είναι ουσιαστικός ο έλεγχος αυτός. Και, βέβαια, θα είναι άκρως αποτελεσματικός, αφού οι διοικήσεις των αποκρατικοποιημένων και πλήρως αυτονομημένων ιδρυμάτων θα έχουν πλέον τη δυνατότητα οποιασδήποτε απόφασης απαιτούν οι ελέγχοντες και διάφοροι «χορηγοί». Από τον προσανατολισμό και το περιεχόμενο των σπουδών και της έρευνας, μέχρι την επιβολή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων λειτουργίας (π.χ. δίδακτρα, κλπ.). Τέλος, η τέτοια αξιολόγηση και η συνάρτησή της με τη χρηματοδότηση οδηγούν στον άκρατο ανταγωνισμό και την κατηγοριοποίηση των πανεπιστημίων, με επακόλουθο πλήθος αρνητικών συνεπειών και παρενεργειών. Με δυο λόγια, έναντι της σημερινής κακής κατάστασης, προτείνουν μια ακόμη χειρότερη εκδοχή της, μετατρέποντας τα πανεπιστήμια σε επιχειρήσεις, που θα βρίσκονται στον άμεσο και ολοκληρωτικό έλεγχο των κεφαλαιοκρατών κι ας ορκίζονται στο όνομα της αυτονομίας. Κι όλ' αυτά, με τα χρήματα του ελληνικού λαού, αφού θα παραμένουν υποτίθεται δημόσια και θα χρηματοδοτούνται απ' το κράτος...