Κοντολογίς, η κυβέρνηση παίζει με την αγωνία των ανέργων και των οικογενειών τους, προσπαθεί χυδαία να εκμεταλλευτεί την ανασφάλεια που προκαλεί η αντιλαϊκή πολιτική και οι αξεπέραστες αντιθέσεις του καπιταλισμού.

Μπορεί να πει κάποιος: «Μήπως η κυβέρνηση ζει στη δική της αυταπάτη και πιστεύει στ' αλήθεια ότι μπορεί με τις αντεργατικές ανατροπές να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ανεργίας;». Η κυβέρνηση δεν είναι αφελής. Γνωρίζει καλά τις αιτίες που γεννούν την ανεργία και την αδυναμία αντιμετώπισής τους στα πλαίσια του συστήματος. Εχει βγάλει τα συμπεράσματά της από την αναποτελεσματικότητα των μέχρι τώρα ίδιων ή παρόμοιων πολιτικών. Εχει κατά νου ότι οι όποιες θέσεις εργασίας δημιουργηθούν, θα είναι θέσεις μερικής, προσωρινής απασχόλησης, υποαπασχόλησης ως υποκατάστατο χιλιάδων χαμένων θέσεων πλήρους, σταθερής απασχόλησης. Διαπιστώνει ότι αυτή η πολιτική θα αυξήσει τη στρατιά των ανέργων, μισοανέργων, απασχολήσιμων, θα εντείνει τη σχετική και την απόλυτη εξαθλίωση της εργατικής τάξης. Γι' αυτό άλλωστε ετοιμάζει τα σχετικά «σχέδια δράσης» για την καταπολέμηση της φτώχειας.

Παρ' όλα αυτά, το κυβερνητικό και κομματικό επιτελείο του ΠΑΣΟΚ καταφεύγει συνειδητά στην ψευδολογία, «οργώνοντας» καθημερινά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Πριν λίγες μέρες τέθηκε στον υπουργό Εργασίας η εξής ερώτηση: «Την τελευταία δεκαετία, από τον ίδιο πολιτικό θώκο, έχουν περάσει πέντε υπουργοί. Και οι πέντε εξήγγειλαν ισάριθμες δέσμες πολιτικής για την καταπολέμηση της ανεργίας, η οποία ανεβαίνει συνεχώς. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι η νέα πολιτική, με τις παρεμβάσεις στο χρόνο και στην οργάνωση της εργασίας που εξαγγείλατε, μπορεί να επιτύχει;». Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο!!!

Ο κ. υπουργός, επί της ουσίας, επανέλαβε τους ισχυρισμούς των προκατόχων του και επιβεβαίωσε ότι η κυβέρνηση είναι ανεπανόρθωτα εκτεθειμένη. Ο υφυπουργός Εργασίας, Χρ. Πρωτόπαππας, σε σχετική συνέντευξη, προσπάθησε «πονηρά» να απολογηθεί, λέγοντας το εξής: «Μέτρα πολιτικής υπήρξαν. Προγράμματα εξελίχθηκαν, με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία. Ομως το πρόβλημα παραμένει πάντα απειλητικό για το μέλλον της κοινωνίας μας». Η κυβέρνηση τελικά καταφεύγει στον «από μηχανής θεό», στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, στην «ευελιξία της αγοράς εργασίας», δηλαδή σε πολιτικές που δοκιμάστηκαν το προηγούμενο διάστημα και οδήγησαν τόσο στην αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, όσο και στην εκτίναξη της ανεργίας και της υποαπασχόλησης στα ύψη.

Ηδη το πρόβλημα της υποαπασχόλησης στην Ελλάδα δεν επιτρέπει εφησυχασμό. Μόνο το 47,5% των Ελλήνων μισθωτών στον ιδιωτικό τομέα εργάζονται πλέον σύμφωνα με τις Συλλογικές Συμβάσεις και με πλήρη απασχόληση (πηγή: Εθνικό Ινστιτούτο Εργασίας).

Το 1999, το 25% των νέων θέσεων εργασίας - 60% στον τομέα του εμπορίου - αντιστοιχούσε σε θέσεις μερικής απασχόλησης.

Τι γίνεται, όμως, στην «προηγμένη» Δύση, στην Ευρωπαϊκή Ενωση;

Το 38% των νέων θέσεων εργασίας το 1999 ήταν θέσεις μερικής απασχόλησης. Από τα 150.100.000 άτομα εργάσιμης ηλικίας (15-64 ετών) που καταγράφονται από τη στατιστική υπηρεσία, τα 25.400.000, δηλαδή το 17%, είναι εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης. Τα 11.100.000, δηλαδή το 12,2%, είναι εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και τα 2.100.000 ζουν ως «οικιακοί βοηθοί».

Τα τραγικά αυτά στοιχεία προστίθενται στα 18.100.000 ανέργους (10,8%), εκ των οποίων τα 8.800.000 είναι άνεργοι «μακράς διαρκείας» (πηγή: Eurostat - εργατικό δυναμικό ΕΕ 1997).

Οι αστοί και οι απολογητές τους διαφημίζουν το «χαμηλό» ποσοστό ανεργίας στην Ολλανδία, αλλά αποσιωπούν ότι η μερική απασχόληση ξεπέρασε το 40%. Οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της άρχουσας τάξης επενδύουν στο λεγόμενο «αμερικανικό θαύμα»! Τι καταγράφουν τα στοιχεία; Το 1998, το 30% των απασχολούμενων στις ΗΠΑ είχε περιστασιακή απασχόληση. Μεταξύ 1979 και 1995, πάνω από 45 εκατομμύρια Αμερικανοί εργαζόμενοι έχασαν τη δουλιά τους και μόνο το 35% από αυτούς βρήκαν δουλιά με τον ίδιο μισθό. Το στατιστικό κόλπο είναι γνωστό. Απασχολούμενος λογίζεται κι αυτός που ψευτοαπασχολείται ακόμα και μία ώρα τη μέρα!! Μέσα από αυτό το «μαγειρείο» παρασκευάζεται το πλαστό ποσοστό της ανεργίας, που υπολογίζεται περίπου στο 4%, αλλά ακόμα και με αυτά τα στοιχεία η ανεργία είναι 7,2% για τους Αφροαμερικανούς και 22,2% για τους «τινέιτζερ»! (πηγή: «Ναυτεμπορική» 13/5/00). Οι εγχώριοι «αμερικανόφιλοι» πανηγυρίζουν αλλά δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που Αμερικανοί «αναλυτές» αναγκάζονται να αποδεχτούν: «Οπως και όλα τα πλούσια κράτη του κόσμου, έτσι και οι ΗΠΑ έχουν το μερίδιό τους σε φτωχούς και στην άνιση κατανομή του πλούτου» (πηγή: «Καθημερινή» 16/7/00, άρθρο από την «International herald tribune»).

Οι κάθε λογής «γιάπηδες» και «νεοταξίτες», που δεν έχουν, καν, φανταστεί πώς είναι η «γλύκα» της ανεργίας και της υποαπασχόλησης, οι κάθε λογής υπηρέτες της αστικής τάξης νοιάζονται, τάχα, για την τύχη των ανέργων και ζητούν την επίσπευση της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων. Αναπαράγουν χυδαία το μύθο της δημιουργίας θέσεων εργασίας, προσπαθώντας να «φορτώσουν» με πρόσθετα κέρδη τους κεφαλαιοκράτες και να ξεπλύνουν τις «αμαρτίες» του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Γι' αυτούς, τους αδίστακτους απολογητές, το συγκλονιστικό ερώτημα πώς θα ζήσει και πώς θα συνταξιοδοτηθεί ο άνεργος και, πολύ περισσότερο, πώς θα ζήσει μια οικογένεια με το πενιχρό «αντίτιμο» της μερικής απασχόλησης, είναι αμελητέας σημασίας. Το βασικό είναι η εκδούλευση στα αφεντικά.

Χιλιάδες άνεργοι με τις οικογένειές τους βιώνουν τραγικές καταστάσεις. Η άμεση προστασία όλων των ανέργων, η επιδότηση στο 80% του βασικού μισθού, η ιατροφαρμακευτική και συνταξιοδοτική κάλυψη είναι επιτακτική αναγκαιότητα. Τα κούφια, «εκσυγχρονιστικά» λόγια περισσεύουν.

Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ αποδείχτηκαν «μανούλες» στην παραπλάνηση. Υποτιμούν, προκλητικά, τη νοημοσύνη των εργαζομένων. Να σημειώσουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που αποκαλύπτει τη δημαγωγική μεθοδολογία της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ.

Το Μάη του 1985, ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Γερ. Αρσένης, δήλωνε το εξής: «Αυτό που μπορούμε να πούμε με υπευθυνότητα στον κόσμο είναι ότι υπάρχει πρόγραμμα βασισμένο σε συντονισμένη ανάπτυξη επενδυτικών έργων για τη δημιουργία των προϋποθέσεων απασχόλησης του εργατικού δυναμικού... Η ανεργία στα τέλη της δεκαετίας, θα έχει εξαλειφθεί στη χώρα μας»!!!

Η ανεργία αυξήθηκε, αλλά το παραμύθι επαναλαμβάνεται. Τα ίδια τεχνάσματα χρησιμοποίησε και η ΝΔ. Θυμίζουμε, μόνο, τις απατηλές προεκλογικές υποσχέσεις για τη δημιουργία εκατό χιλιάδων θέσεων εργασίας, την περίοδο 1990-1993.

Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου είναι αποκαλυπτικά. Η κυβέρνηση της ΝΔ πέρασε από τη Βουλή το νόμο 1892/90, «Για τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη», με τον οποίο έδωσε νέα προνόμια στο μεγάλο κεφάλαιο και έπληξε τις εργασιακές κατακτήσεις, προωθώντας τη μερική απασχόληση, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, τη σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας κ.ά., ανοίγοντας το δρόμο για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, προς όφελος του κεφαλαίου.

Το αποτέλεσμα των αντεργατικών αυτών μέτρων είναι καταπέλτης. Οχι μόνο δεν εξασφαλίστηκαν οι εκατό χιλιάδες θέσεις εργασίας, αλλά μειώθηκε η απασχόληση.

Οι απασχολούμενοι ήταν το 1990 3.719.000, το 1991 3.632.000, το 1992 3.684.000 και το 1994 3.720.000.

Δηλαδή η αυξητική διαφορά στην απασχόληση 1990-1993 είναι μόλις 1.000 (!!!) θέσεις εργασίας. Η ανεργία, με τα επίσημα στοιχεία, αυξήθηκε από το 7% στο 9,7% την αντίστοιχη περίοδο, ενώ το 1999 εκτινάχτηκε στο 11,7%, πατώντας στο «πτώμα» πολλών εργασιακών κατακτήσεων που κτύπησε ο αντεργατικός νόμος 2639/98, η γενικότερη αντιλαϊκή πολιτική και η εργοδοτική αυθαιρεσία.

«Φαύλος κύκλος», μέσα στον οποίο οι διαχειριστές του συστήματος στροβιλίζονται, προσπαθώντας να εξαπατήσουν τους εργαζόμενους, να εξωραΐσουν τη βάρβαρη φύση του καπιταλισμού που γεννά την ανεργία. Να αποκρύψουν ότι η πολιτική των «καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων», οι ιδιωτικοποιήσεις, οι συγχωνεύσεις, οι «ευελιξίες» στην αγορά εργασίας, οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, παράγουν ανεργία και φτώχεια, αυξάνοντας τα κέρδη της πλουτοκρατίας, συγκεντρώνοντας τον πλούτο σε λίγα χέρια.

Ετσι, οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν πρέπει να δίνουν πίστη στις ψευτο-υποσχέσεις των διαχειριστών του συστήματος αλλά, πολύ περισσότερο, έχουν υποχρέωση να πολεμήσουν την αντιλαϊκή πολιτική που τους στερεί το δικαίωμα στη δουλιά, είτε επιχειρεί, στο όνομα του δικαιώματος στη δουλιά, να τους μετατρέψει σε σκλάβους.

Στο κρίσιμο πρόβλημα του δικαιώματος στη δουλιά, ο καπιταλισμός έχει ηττηθεί κατά κράτος. Γι' αυτό το λόγο, οι απολογητές του συστήματος ρίχνουν στη μάχη του αποπροσανατολισμού όλες τις εφεδρείες.

Η συκοφαντική επίθεση σκοπιμότητας ενάντια στο σοσιαλισμό, η χυδαία διαστρέβλωση της πραγματικότητας, δεν μπορεί να αποκρύψει ένα αναμφισβήτητο, ιστορικό επίτευγμα. Το γεγονός, ότι η σοσιαλιστική κοινωνία, μέσα σε λίγα χρόνια, εξάλειψε τη μάστιγα της ανεργίας, ενώ ο καπιταλισμός γεννά-εκτρέφει την ανεργία και αποδεικνύεται ανίκανος, στη διάρκεια τεσσάρων αιώνων, να επιλύσει αυτό το κρισιμότατο πρόβλημα.

Η καθολική εξασφάλιση και κατοχύρωση του δικαιώματος στη δουλιά απαιτεί λαϊκή εξουσία, σχεδιοποιημένη ανάπτυξη, λαϊκή οικονομία.

Αυτή είναι η προοπτική για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Σ' αυτή την προοπτική επιβάλλεται να ριχτούν όλες οι δυνάμεις στην πάλη για την οικοδόμηση του Αντιμονοπωλιακού - Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου, οργανώνοντας σήμερα δυναμικό αγώνα για την αντιμετώπιση των αντεργατικών ανατροπών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των εργασιακών-ασφαλιστικών κατακτήσεων.

Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι διαθέτουν πλούσια πείρα, έχουν τη δύναμη και πρέπει να συγκρουστούν αποφασιστικά με τη γραμμή της «κοινωνικής συναίνεσης», με τις δυνάμεις της υποταγής στο συνδικαλιστικό κίνημα, με την πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, η οποία με τη συμμετοχή στο στημένο «κοινωνικό διάλογο» της απάτης γίνεται συνεργός στο νέο αντεργατικό «έγκλημα».

Το ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ (ΠΑΜΕ) παίρνει σημαντικές πρωτοβουλίες. Το αγωνιστικό πρόγραμμα που ανακοίνωσε επιβάλλεται να φτάσει σε κάθε τόπο δουλιάς, σε κάθε κλάδο, να γίνει υπόθεση των ταξικών δυνάμεων, των εργατών, γενικότερα των εργαζομένων.