«Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,/ αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα/ αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο...» (Γιάννης Ρίτσος)

«Αφησέ με νάρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! / Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται / που ασπρίσαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι / θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. / Αφησέ με νάρθω μαζί σου. (...)

Θα καθήσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα, / κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας / μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε, / γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του / φουστανιού μου / σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν, / κι όταν κλείνεσαι μέσα σ' αυτόν τον ήχο του πετάγματος/ νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,/ κ' έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,/ μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους, / δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις / κι ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου, / (δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου)./ Αφησέ με νάρθω μαζί σου. / Το ξέρω πως κάθε μοναχός πορεύεται στον έρωτα/ μοναχός στη δόξα και στο θάνατο./ Το ξέρω το δοκίμασα/ Δεν ωφελεί. Αφησέ με νάρθω μαζί σου».