Το Φλεβάρη του 1998 διοργανώθηκε στη Σεγκόβια της Ισπανίας το πρώτο ευρωπαϊκό συμπόσιο για τη ρητίνη της Μεσογείου, με τη συμμετοχή περίπου 300 εκπροσώπων παραγωγών, βιομηχάνων, ερευνητικών ινστιτούτων και των Διευθύνσεων Δασών υπουργείων Γεωργίας μεσογειακών χωρών, πλην της Ελλάδας. Κατά τη διάρκεια του συμποσίου αναπτύχθηκε έντονος προβληματισμός για την πτωτική πορεία της ρητινοκαλλιέργειας, η οποία στην Ιταλία μηδενίστηκε στη δεκαετία του '60,στη Γαλλία στη δεκαετία του '80,στην Ισπανία από 60.000 τόνους το 1962 έφτασε στους 3.000 σήμερα και στη μεγαλύτερη ρητινοπαραγωγό χώρα, την Πορτογαλία από 120.000 τόνους το 1962 έπεσε στους 25.000 το 1997.

Εξαίρεση δεν αποτελεί η Ελλάδα,όπου η ρητινοπαραγωγή για τελευταία φορά το 1962 άγγιξε τους 42.000 τόνους, έκτοτε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Το 1975 η ρητινοπαραγωγή στην Ελλάδα πέφτει στους 18.500 τόνους και ο αριθμός των ρητινοκαλλιεργητών στους 5.900.Το 1978, ο αριθμός των ρητινοκαλλιεργητών πέφτει στους 3.900, η ρητινευόμενη έκταση στα 820.000 στρέμματα και η παραγωγή στους 11.000 τόνους.Η φθίνουσα πορεία συνεχίζεται στις δεκαετίες του '80 και του '90. Το 1996 ο αριθμός των ρητινοκαλλιεργητών έχει μειωθεί στους 1.883, η ρητινευόμενη έκταση στα 394.406 στρέμματα, η ρητινοπαραγωγή στους 5.955 τόνους,οι αριθμοί αυτοί παραμένουν στάσιμοι ως τα σήμερα.

Οι 300 σύνεδροι λαμβάνοντας υπόψη την παραπάνω κατάσταση ψήφισαν ομόφωνα τη Χάρτα της Σεγκόβια, ένα κείμενο που θέτει ως κυρίαρχο στόχο του την προώθηση μεγάλων ζητημάτων του κλάδου και με το οποίο εκφράζουν τη θέλησή τους "να επανενεργοποιήσουν τη δραστηριότητα για την παραγωγή φυσικών και ανανεώσιμων ανταγωνιστικών προϊόντων που θα απασχολούν τοπικούς πληθυσμούς, θα καλυτερεύσουν την ποιότητα ζωής των αγροτικών πληθυσμών, θα διατηρήσουν και θα αυξήσουν το ρητινικό και δασικό εισόδημα, θα βοηθήσουν στη μάχη ενάντια στις πυρκαγιές και θα σταματήσουν τη συνέχιση της μεσογειακής απερήμωσης".