Και να, στα 54 χρόνια από τότε -9 Μάη του 1945- όταν η καταχνιά διαλύθηκε, όταν η ελπίδα ρόδισε. Δε ρόδισε, έγινε κατακόκκινο βαθύ από το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων, το λάβαρο με το σφυροδρέπανο πάνω στη στέγη του Ράιχσταγκ.

Και να, στα 54 χρόνια από τότε, το χρώμα της ελπίδας ξεθώριασε, οι πληγές ξαναματώνουν και ο πόλεμος πάλι χτυπά την πόρτα μας.

Ο φασισμός με άλλο πρόσωπο τώρα, χυδαίο συνάμα κι αστραφτερό, αποκρουστικό, υποκριτικό και βρώμικο, ξαναχτυπά.

Η φρίκη του πολέμου απλώνει τα φαρμακερά της δίχτυα πάνω στους καπνισμένους ουρανούς.

Οι "Κρουζ" και "Τόμαχοκ", ξερνοβολούν το θάνατο. Η μπόχα της πτωμαϊνης, η μπόχα της καμένης σάρκας, ο τρόμος με τα τεράστια κίτρινα μάτια στα χλωμά σκελετωμένα πρόσωπα, με τα λιανά γυμνά ποδάρια. Η απόγνωση, η πείνα, η οργή, η αθλιότητα στις ουρές των ξεσπιτωμένων. Ποτέ! Αουσβιτς - Μπούχεβαλντ - Νταχάου. Στρατόπεδα της ντροπής να μην ξαναγίνουν. Κάστρα μόνο περιφρούρησης της ειρήνης.

Λαοί της Γης. Λαοί των Βαλκανίων, αντισταθείτε. Μέσα απ' τις σφηγκοφωλιές της νέας τάξης, τα κεντριά εξακοντίζουν το θάνατο.

Οχιές, σκορπιοί και σαρανταποδαρούσες, κοπρολογούν στις στράτες και τους αγρούς εκεί που 'πρεπε ν' ανθίζει η παπαρούνα και το χαμομήλι, εκεί που 'πρεπε να στήνεται ο χορός και το τραγούδι.

Η ανισότητα μεγαλώνει, η ανεργία μεγαλώνει, η φτώχεια απλώνεται, η εκμετάλλευση θεριεύει, οι κατακτήσεις χάνονται. Η αδικία και η υποκρισία κυριαρχούν. Ο πλούτος συγκεντρώνεται σε λιγότερα χέρια. Η ειρήνη ψυχορραγεί μπροστά στην πόρτα μας.

Ασπρομάλληδες και νέοι. Σφίχτε τα χέρια για τη μεγάλη ανατροπή, τη μεγάλη αντίσταση και βροντοφωνάξτε με μια φωνή μέσα από την ψυχή σας. Ποτέ φασισμός. Ποτέ πόλεμος πια.

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ