Η καλοστημένη παράσταση, που δόθηκε στην Ουάσιγκτον για τα πενήντα χρόνια του ΝΑΤΟ με οικοδεσπότη τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, μια παραλλαγή για τη Μις Αμερική ή τη Μις Κόσμος, και ακόμα περισσότερο σαν ημέρα απόδοσης των Οσκαρ, παρά την γκλαμουριά - για να χρησιμοποιήσω με χυδαίο τρόπο τη μαγική απάτη, όπως μεταφράζεται η αγγλική λέξη "glamour" - προξένησε αλγεινή εντύπωση σε όσους δε θαμπώνονται από τα αυτοκρατορικά χρώματα και τα φώτα των πολυελαίων.

Ωστόσο, παρατηρήθηκε μια έλλειψη, εκτός αν μου διέφυγε από τη μικρή οθόνη, που μ' εντυπωσίασε περισσότερο.

Αυτοί που έκαναν τη χειραψία, που έπαιρναν ένα αόρατο Οσκαρ, που διαφαινόταν όμως στο χαμόγελο του Προέδρου της παράστασης, δεν έκαναν ένα βήμα μπροστά να ευχαριστήσουν και να αναγγείλουν τις βιομηχανίες, τα χρηματιστήρια, τις τραπεζικές ομάδες, τις οργανώσεις -κρατικές και παρακρατικές- και διάφορες εταιρίες, στις οποίες χρωστάνε το ανέβασμά τους στη σκηνή.

Κι αυτό επειδή έχει γίνει ρουτίνα οι βραβευόμενοι, μόλις πάρουν το Οσκαρ στα χέρια τους, να ευχαριστούν δημόσια όσους τους βοήθησαν στην εκτέλεση του έργου τους, ώστε να τους αποδοθεί το αγαλματίδιο. Εξάλλου το Οσκαρ σημαίνει και λεφτά, πολλά λεφτά...

Κατά τ' αμερικανικά δεδομένα ευχαριστούν τους γονείς τους, το σύντροφο της ζωής τους, τους συνεργάτες τους ή όποιους άλλους.

Ομως, αν σκεφθούμε ψυχρά πρέπει, αντί της κοροϊδίας, να τους αναγνωρίσουμε την ειλικρίνεια που δείχνουν για την ευγνωμοσύνη που εκφράζουν γι' αυτούς που τους βοήθησαν στην πραγματοποίηση της συγκεκριμένης επιτυχίας, για την οποία παίρνουν και το Οσκαρ.

Στην εκδήλωση των 50χρονων του ΝΑΤΟ όλοι οι πρωθυπουργοί - μέλη του αποδείχτηκαν, το λιγότερο, αγνώμονες, αφού κανένας δε μίλησε γι' αυτούς που τους στηρίζουν.

Εκτός αν η χειραψία με τον πλανητάρχη τα υπονοούσε όλα.

Και πραγματικά βρέθηκα σε δίλημμα, αφού δεν μπορούσα ν' αποφασίσω ποια παράγραφο μικρή ή μεγάλη να μεταφέρω σ' αυτή τη στήλη. Τόσες πολλές είναι αυτές που ταιριάζουν στη σημερινή κατάσταση.

Από μια συνάντηση στις 10 Φλεβάρη 1948 στο Κρεμλίνο, ανάμεσα σε διάφορους αξιωματούχους, ο Στάλιν λέει:

"Η Αλβανία ακόμα δεν έγινε δεκτή στον ΟΗΕ, οι Αγγλοι και οι Αμερικανοί δεν την αναγνωρίζουν".

Τι να σχολιάσω περισσότερο, τη θέση της Αλβανίας ή του ΟΗΕ στο πρόσφατο παρελθόν και σήμερα; Αλλά μήπως όλοι μας δεν ξέρουμε;

Στην ίδια συνάντηση ο ίδιος λέει:

"Οι Αμερικανοί και οι Αγγλοι ενδιαφέρονται πολύ για τη Μεσόγειο. Θέλουν να έχουν βάσεις στην Ελλάδα και θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να διατηρήσουν εκεί μια κυβέρνηση που να τους υπακούει. Αυτό είναι ένα μεγάλο διεθνές ζήτημα...".

Ψάχνω τις αράδες του ημερολογίου, έχω τη θέση τους στις σελίδες οπτικά μέσα στο μυαλό μου. Και τις βρίσκω.

Είναι από την ίδια καταγραφή, στο ίδιο ημερολόγιο και χρωστάω χάρη πρώτα στον Δημητρόφ και μετά στη μεταφράστρια δημοσιογράφο Κωνσταντίνα Κούτρα και στον εκδοτικό οίκο και όσους βοήθησαν σ' αυτή την έκδοση - και τους αναφέρω χωρίς να πάρω κανένα Οσκαρ - που πλούτισε τις γνώσεις μου.

Η ερώτησή μου βρίσκεται στις πρώτες γραμμές.

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ