Τριάντα δύο χρόνια μετά την επιβολή της χούντας των συνταγματαρχών δεν έχει πάψει να απασχολεί το ερώτημα: Πώς έγινε δυνατό να οργανωθεί, να επιβληθεί και να διαρκέσει για τόσο χρονικό διάστημα ένα τέτοιο καθεστώς; Δε χωράει αμφιβολία πως οι αιτίες υπήρξαν πολλές. Αλλά εξίσου αναμφισβήτητο είναι ότι χωρίς την άμεση εμπλοκή του ξένου παράγοντα, κυρίως των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, στις ελληνικές υποθέσεις της μεταπολεμικής περιόδου, χωρίς την άμεση αμερικανοΝΑΤΟική ανάμειξη τόσο στην προετοιμασία όσο και στην εκτέλεση δικτατορικών λύσεων, χωρίς, τέλος, την αμέριστη βορειοατλαντική και βορειοαμερικανική υποστήριξη στη χούντα των συνταγματαρχών, το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 δε θα είχε αποτολμηθεί και το κυριότερο, αν είχε αποτολμηθεί, δε θα είχε καταφέρει να επιβληθεί και να σταθεροποιηθεί. "Κανένας, ούτε οι ίδιοι οι συνωμότες δεν μπόρεσαν να αρνηθούν πως οι στρατιωτικές μονάδες που πραγματοποίησαν το πραξικόπημα ανήκαν στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ και μετακινούνταν μόνο με διαταγή των επιτελείων του, πως τα τανκς που ποδοπάτησαν κάθε ίχνος ελευθερίας, τα θωρακισμένα, τα αεροπλάνα, τα εφόδια που χρησιμοποιήθηκαν από τη χούντα για την επιβολή της βίας ήταν αμερικάνικα, πως οι άνθρωποι που πρωτοστάτησαν στη συνωμοσία εκπαιδεύτηκαν στις Σχολές του Πενταγώνου και ανήκαν στις μυστικές υπηρεσίες της ΚΥΠ, πως ο πρεσβευτής των ΕΠΑ στην Αθήνα Τάλμοτ είχε απανωτές συναντήσεις με τους πραξικοπηματίες στις παραμονές του εγκλήματος και τα πολεμικά του 6ου αμερικάνικου στόλου τριγύριζαν τις μέρες εκείνες στα ελληνικά λιμάνια, υποστηρίζοντας με την παρουσία τους τους κινηματίες" (Στ. Ζορμπαλά: "Ο νεοφασισμός στην Ελλάδα, 1967-1974", εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, σελ. 63).