"Ο ΕΜΠΟΡΑΚΟΣ... " | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

"Ο ΕΜΠΟΡΑΚΟΣ... "

Βρίσκεται σε σύγχυση η ελληνική κυβέρνηση; Σκόπιμα επιλέγει τη διγλωσσία για να αποπροσανατολίσει - προσανατολίσει ένα μέρος της κοινής γνώμης μήπως και τη... σκαπουλάρει; Είναι τόσο έξυπνοι οι ΠΑΣΟΚοι επικοινωνιολόγοι, που πάντα βγάζουν ετοιμοπαράδοτο το άλλοθι και το σερβίρουν σε εκείνους που το περιμένουν όπως η στεγνή γη τη βροχή; Μπορεί σε όλες αυτές τις υποθέσεις να υπάρχει και μια δόση αλήθειας, όμως έτσι και αλλιώς, η πραγματική κατάσταση και οι πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης διαμορφώνουν σχεδόν αντικειμενικά και τη ρότα πλεύσης και τον προπαγανδιστικό λόγο.

****

Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες των τελευταίων χρόνων, έχουν συνειδητά επιλέξει να ανήκουν με κάθε τρόπο στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Με μια αφετηρία που μοιάζει στο γνωστό καουμπόικο ανέκδοτο "εγώ και ο Τζο ενάντια σε όλους σας...", δηλαδή με τον δυνατότερο που προσφέρει την ψευδαίσθηση της "ασφάλειας και της υπεροχής". Πρόκειται για την απατηλή εντύπωση που έχει και ο καουμπόη του ανεκδότου, αλλά και ο αδύνατος στη νουβέλα του Γκόρκι "Οι Σύντροφοι". Τέτοιες φιλίες - συμμαχίες μοιάζουν, σαν να αποφασίζουν ενωμένα, να "συνοδοιπορήσουν" σε κατηφόρα το... αυγό με την πέτρα...

Ταυτόχρονα και ενώ επιμένει να "κατηφορίζει", παρά τα σπασίματα που αντικειμενικά δέχεται από το σύμμαχο, αρχίζει, να ονειρεύεται - προσμένει το ρόλο του "μικρού ιμπεριαλιστή".

Ο "μικρός ιμπεριαλιστής" μοιάζει στη δράση του και τις επιλογές του με το μικρό επιχειρηματία. Εξαρτημένος ως τα μπούνια με το σύστημα, που έχει επιλέξει για να επιβιώσει, μη κατανοώντας άλλη αλήθεια απ' αυτήν, λειτουργεί ταυτόχρονα με μικρό φόβο καταστροφής και άγχος μεγάλης ζημιάς, αλλά προσμένει και σαν το κοράκι να καταπιεί τους άλλους μικρότερους ή ίσους, αν βρεθούν σε ανάγκη ή δυσκολία.

****

Αυτήν την κατάσταση τη βλέπουμε να αντανακλάται πολύ περισσότερο στο σημερινό πολιτικό λόγο και τις "πρωτοβουλίες", όλων των λογιών, της κυβέρνησης. Από τη μια νιώθει τις συνέπειες του πολέμου να της καίνε όχι μόνο την "πλάτη" στα σύνορά μας, αλλά και σε κάθε άλλο τομέα (πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό κ.α.). Απο την άλλη καιροφυλακτεί με την κυνική συμπεριφορά τού... "ό,τι αρπάξει".

Αν για παράδειγμα διαλύεται ουσιαστικά η γειτονική ΠΓΔΜ είναι ευκαιρία να ορμήξουμε στη "Stopanska - Banka" και να την αγοράσουμε. Γράφτηκε στον Τύπο ότι ήδη υπήρξε συνάντηση του πρωθυπουργού των Σκοπίων Γκιορκιέφσι με τον Ελληνα εκπρόσωπο τραπέζης Καραμούζη γι' αυτό το θέμα. Η γιατί να μην κλείνουμε από τώρα θέση να ορμήξουμε πάνω στα σερβικά ερείπια από τους βομβαρδισμούς, που και "εμείς υποστηρίξαμε", προκειμένου "να αρπάξουμε τις τηλεπικοινωνίες ή να δώσουμε χώρο ανάπτυξης στη ΔΕΗ"; Επίσης γράφτηκε ότι ήδη κύκλοι κάνουν κόρτε με την αλβανική "Albchrome" για το χρώμιο. Και όλα αυτά σε μια "κούρσα" με τον Τούρκο ανταγωνιστή, που καιροφυλακτεί με τους ίδιους ή άλλους τρόπους π.χ. με πιο απ' ευθείας συμμετοχή...

Δεν ξέρουμε αν τα συγκεκριμένα παραδείγματα αληθεύουν ή αν θα "ευδοκιμήσουν" για τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου. Το ζήτημα είναι ότι αυτές οι κινήσεις αντανακλούν τη γενικότερη τάση και ερμηνεύουν την πολιτική στάση. Αλλωστε και χωρίς αυτά τα παραδείγματα, η όλη στάση της ελληνικής κυβέρνησης μαρτυρά τους φανερούς σκοπούς, αλλά και τους μύχιους πόθους. Ολο περηφάνια τονίζουν για τον πρωτοπόρο ρόλο που παίζουν τώρα στη διαχείριση των προβλημάτων που έχει προκαλέσει ο πόλεμος σε ολόκληρη την περιοχή. Δεν αποκλείεται να είναι και έτσι, αφού από ό,τι φαίνεται οι ίδιοι οι ΝΑΤΟικοί κύκλοι δεν έχουν αντίρρηση, να έχει η ελληνική κυβέρνηση σε αυτή τη φάση μια γενικότερη "επιμελητεία" στη διαχείριση κάποιων προβλημάτων που οι ίδιοι προκαλούν. Τότε είναι που τρέχει η ελληνική κυβέρνηση να βρεθεί στην Αλβανία, στην ΠΓΔΜ, ή όπου αλλού, για να βρίσκεται ακριβώς εκεί... τώρα αλλά και μετά, όταν αρχίσει η μοιρασιά. Αλλωστε αυτό το μικρό "σχέδιο Μάρσαλ" που όλοι οι κυβερνητικοί έχουν στο στόμα τους τον τελευταίο καιρό κάποιοι προσμένουν, να το διαχειριστούν και αν βρίσκεσαι στο χώρο παρών, τότε μπορεί και να μη σε ξεχάσουν... Λογιστές - διαχειριστές πάντα χρειάζονται και γενικά με το αζημίωτο...

****

Αυτή η σύνθετη ψυχολογία του "μικροεπιχειρηματία - ιμπεριαλιστή" είναι που υπαγορεύει και το συγκεκριμένο πολιτικό λόγο που βγαίνει, άλλες φορές να βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση και άλλες με σαφήνεια να δροσίζει με άλλοθι εκείνους που το αποζητούν. Οταν δηλαδή υπερτερεί ο μικρός πανικός, μάλλον η κλάψα, της επερχόμενης ζημιάς, αρχίζουν να εμφανίζονται οι αριθμοί για την πτώση στην τουριστική δραστηριότητα, τις συνέπειες στις εξαγωγές, τις πιθανές ανατιμήσεις που θα αναζωπυρώσουν τον πληθωρισμό κλπ. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο κυβερνητικός λόγος είναι τέτοιος, που να μεταδίδει, (ως ένα βαθμό ελεγχόμενα), αυτόν το φόβο και επιδιώκει να δημιουργήσει μια κοινωνική ψυχολογία συσπείρωσης στη μοναδική εμφανιζόμενη "σταθερά", δηλαδή την κυβέρνηση. Ετσι εξηγείται, για παράδειγμα και ως ένα βαθμό η συσπείρωση, που εμφανίζουν ταυτόχρονα με την κρίση του πολέμου οι διαφορετικές τάσεις στο κυβερνών κόμμα. Η, έτσι εξηγούνται τα τουλάχιστον "αστεία" επιχειρήματα του τύπου ότι "ο Σέρβικος λαός ευγνωμονεί τον ελληνικό λαό και κατανοεί την ελληνική κυβέρνηση" ή ακόμα πιο προωθημένη διαστρέβλωση του τύπου "συμφέρει τη σερβική κυβέρνηση η στάση της ελληνικής που δε ρίχνει τις γέφυρες με ΝΑΤΟ, ΕΕ...". Μόνο που τις αληθινές γέφυρες των Σέρβων τις βομβαρδίζουν ακριβώς αυτή τη στιγμή το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.

****

Οταν υπερτερεί ο "μικρός ιμπεριαλιστής" τότε καλλιεργούνται οι μαγικοί καρποί της "θέσης - κλειδί", του "πρωταγωνιστικού ρόλου", των "πρωτοβουλιών", που διέρχονται από το δρόμο της "αρπαχτής" και φτάνουν μέχρι και το "μονόδρομο της ΟΝΕ". Ετσι δίπλα στο φόβο που συσπειρώνει, ως ένα βαθμό, καλλιεργείται (με ασάφεια προς το παρόν) η προσμονή και κάποιου κέρδους. Αν με την προσμονή δεν εξαγοράζει απ' ευθείας, τουλάχιστον προσφέρει ένα καλό άλλοθι.

Η αλήθεια του πολέμου δε σηκώνει μικροχειρισμούς, μικροπολιτικές και μικροϊμπεριαλιστές. Αυτοί αυτά μάθανε, αυτά κάνουνε ακόμα και τώρα, στις πολύ κρίσιμες στιγμές. Ο λαός που νιώθει, καταλαβαίνει την πραγματικότητα και τους διαφορετικούς σκοπούς, αγωνίζεται σε άλλη κατεύθυνση. Ενάντια στον ιμπεριαλισμό και ενάντια στις όποιες ιμπεριαλιστικές προσδοκίες, απ' όπου και αν προέρχονται...

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ

Ο "μικρός ιμπεριαλιστής" μοιάζει στη δράση του και τις επιλογές του με μικρό επιχειρηματία. Εξαρτημένος ως τα μπούνια από το σύστημα που έχει επιλέξει για να επιβιώσει, μη κατανοώντας άλλη αλήθεια απ' αυτήν, λειτουργεί ταυτόχρονα με μικρό φόβο καταστροφής και άγχος μεγάλης ζημιάς, αλλά προσμένει και σαν το κοράκι να καταπιεί τους άλλους μικρότερους ή ίσους, αν βρεθούν σε ανάγκη ή δυσκολία