Το πρόβλημα των στρατιωτικών εξοπλισμών της Ελλάδας ήταν και είναι οξύτατο, πολύπλευρο και διαπλεκόμενο. Από το γεγονός αυτό, το κίνημα ειρήνης υποχρεώνεται να επαναλαμβάνει βασικές του θέσεις και συμπεράσματα. Τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια υπήρξαν δύο κύρια γεγονότα που προσέδωσαν το χαρακτήρα των εξοπλισμών. Το πρώτο χρονικά ήταν η στρατιωτική κατάληψη της μισής Κύπρου από τουρκικά στρατεύματα με ΝΑΤΟικά όπλα τον Ιούλη κι Αύγουστο του 1974 κι η συνεχιζόμενη τουρκική απειλή στο Αιγαίο. Το δεύτερο χρονικά γεγονός ήταν η παγκόσμιας σημασίας ανατροπή και διάλυση του σοβιετικού πόλου ισχύος την αυγή της δεκαετίας του 1990. Τα δύο αυτά γεγονότα κι ιδιαίτερα το δεύτερο διαμόρφωσαν φυγόκεντρες δυνάμεις στην ευρύτερη περιοχή. Οι επιπτώσεις στους ελληνικούς στρατιωτικούς εξοπλισμούς ήταν αναπόφευκτες. Δύο είναι οι κύριοι επισήμως εμφανιζόμενοι παράγοντες στη δημόσια ζωή για το ζήτημα των εξοπλισμών. Ο ένας είναι αυτός που υποστηρίζει το συνεχή άκρατο στρατιωτικό εξοπλισμό της Ελλάδας έναντι κυρίως της Τουρκίας. Ο άλλος είναι εκείνος που αποβλέπει κυρίως στη διαμόρφωση ενιαίας εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας στο πλαίσιο της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ετσι, πιστεύει, ότι περιορίζεται η ανάγκη αυτόνομων στρατιωτικών εξοπλισμών της Ελλάδας. Παρά τη φαινομενική τους διαφορά και οι δύο συναποτελούν τις δύο πλευρές του ιδίου νομίσματος. Το κοινό νόμισμα, που προσδιορίζει το χαρακτήρα τους, είναι η αφοσίωσή τους στο δυτικο-συμμαχικό οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό δόγμα, που εκφράζεται στους οργανισμούς ΕΕ, ΔΕΕ, ΝΑΤΟ.

Οι ελληνικοί στρατιωτικοί εξοπλισμοί, είτε με την άκρατη είτε με την περιορισμένη μορφή τους, ελέγχονται από τις διασυμμαχικές συμβατικές υποχρεώσεις. Αυτές οι υποχρεώσεις μεταφράζονται είτε σε ΝΑΤΟικές επεμβάσεις και δόγματα, είτε σε ανάλογα δυτικο-ευρωπαϊκά. Στην καλύτερη περίπτωση η ελληνική πλευρά προσπαθεί να προσαρμόσει τους εξοπλισμούς της στις συμμαχικές ανάγκες σαν την ουρά της αχλάδας. Εάν σε αυτό προστεθεί κι η κατ' ουσία απαίτηση των μιλιταριστών για προμήθεια οπλικών συστημάτων αποκλειστικά δυτικο-συμμαχικής προέλευσης, γίνεται φανερή η ματαιοδοξία της μιας ή της άλλης ελληνικής πλευράς. Το ζήτημα των στρατιωτικών εξοπλισμών έχει και την εξίσου σημαντική οικονομική πλευρά. Το ένα της σκέλος είναι στο ότι η ελληνική οικονομία είναι υποταγμένη στο δείκτη της ΟΝΕ των Βρυξελλών. Επομένως κάθε της ενέργεια περνάει από την κρησάρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν) και ανατρέπεται κατά το δοκούν. Το άλλο της σκέλος είναι ότι η ελληνική οικονομία, όπως κάθε οικονομία, δεν έχει ανεξάντλητο μέγεθος. Το μέγεθος των δυνατοτήτων της είναι σχεδόν συγκεκριμένο στην κάθε συγκεκριμένη στιγμή. Επομένως το συνεχές κυνήγι των εξοπλισμών ξεκινά από τη συνεχή οικονομική αιμορραγία και φτάνει μέχρι την οικονομική κατάρρευση, όταν το κόστος του υπερβεί ένα ορισμένο όριο. Αυτό σημαίνει ότι οι προμηθεύτριες μιλιταριστικές δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ μπορούν να διατηρούν τον έλεγχο της ελληνικής οικονομίας στο έσχατο σκαλοπάτι πριν την κατάρρευση. Το κατάλληλο κλίμα επιτυγχάνεται με την υποδαύλιση συνοριακών ανταγωνισμών για τη συνεχή ανανέωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων.

Αυτό γίνεται αντιληπτό εάν σκεφτεί κανείς ότι μια πιθανή συγκέντρωση του συνολικού θαλάσσιου, εναέριου και χερσαίου πολεμικού όγκου της Ελλάδας και της Τουρκίας στον καθορισμένο γεωγραφικό χώρο του Ανατολικού Αιγαίου σε πολεμικό θέατρο, θα οδηγούσε πιθανότατα, λόγω πληθώρας μέσων, σε μια καταβύθιση όλων στον πάτο του Αιγαίου. Το μόνο που μένει από όλη αυτή την ιστορία είναι η δέσμευση ενός μεγάλου μέρους του ετήσιου εθνικού εισοδήματος των αδύναμων χωρών στον μπεζαχτά της διεθνούς μιλιταριστικής οικονομίας με τη συνεχή ανανέωση των εξοπλισμών. Το αρνητικό πλαίσιο αυτής της επαναλαμβανόμενης διαδρομής δύναται να ανατραπεί με μια άλλη, εντελώς διαφορετική διαδρομή. Χρειάζεται ο προσδιορισμός των εξοπλισμών να γίνεται με αυστηρά εσωτερικά κριτήρια άμυνας και ασφάλειας. Πρέπει η εσωτερική αμυντική βιομηχανία να αναπτυχθεί σύμφωνα με αυτά τα κριτήρια. Πρέπει τα εξωτερικά άκρα αυτής της πολιτικής να αγγίζουν την ξένη πολεμική βιομηχανία ως έναν αυστηρά συμπληρωματικό παράγοντα. Πρέπει να αλλάξει η δομή κι ο χαρακτήρας όλου του ανθρώπινου δυναμικού που εμπλέκεται στην εθνική άμυνα κι εξαρτάται από ξένα επιτελεία. Πρέπει όλη η φιλοσοφία της αμυντικής πολιτικής να διακρίνεται από την πεποίθηση της αναγνώρισης του δικαιώματος κάθε λαού για ελευθερία και ειρήνη. Πρέπει η αμυντική οργάνωση να μην αποβλέπει στην κατάκτηση, αλλά στην υπεράσπιση της ελευθερίας. Πρέπει να υπερασπίζεται την ειρήνη ακόμη κι όταν αυτή δεν υιοθετείται από δυο τουλάχιστον πλευρές, που χρειάζονται για την πραγματοποίησή της. Η φιλοσοφία της ειρήνης πρέπει να είναι η προμετωπίδα των υπερασπιστών της ελευθερίας ως η επιθυμητή κατάληξη του αγώνα τους. Αυτό είναι το νόημα της εθνικής άμυνας που υπερασπίζεται το μαχόμενο κίνημα ειρήνης με πατριωτικό φρόνημα και διεθνική αλληλεγγύη.