- Ποιες τάσεις εκδηλώθηκαν στο εργατικό κίνημα τον τελευταίο καιρό; "Στα Ουράλια είναι χαρακτηριστικό το συνεχές, συστηματικό, επαναλαμβανόμενο κύμα απεργιών όχι μόνο με αίτημα την καταβολή των μισθών. Χαρακτηριστική τάση του 1998: για πρώτη φορά στα 7 χρόνια της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Ρωσία, το χειμώνα αυτού του χρόνου στο ορυχείο "Βοργκασόρσκαγια - 1" της Βορκουτά, στο εργοστάσιο "Σέβερνι ντίζελ" του Λένινγκραντ, στο συγκρότημα χαρτοβιομηχανίας του Βίμποργκ οι εργάτες όχι μόνο διακήρυξαν το μεγάλο σύνθημα "Η εξουσία στα Σοβιέτ, η εξουσία στους εργαζόμενους!", αλλά και άρχισαν να το υλοποιούν. Με τη βοήθεια του ΚΕΚΡ, των κομμουνιστών βουλευτών, στη Νομοθετική Συνέλευση του Λένινγκραντ οι εργάτες και οι υπάλληλοι του συγκροτήματος χαρτοβιομηχανίας του Βίμποργκ πήραν στα χέρια τους το συγκρότημα. Δεν είναι όμως το μοναδικό παράδειγμα. Δεν είναι για την ώρα πολλά, αλλά υπάρχουν. Δυναμώνει το κύριο στρατηγικό κέντρο της μελλοντικής επανάστασης ή της πανρωσικής πολιτικής απεργίας επαναστατικού χαρακτήρα - το Λένινγκράντ μας. Κι αυτό χάρη ακριβώς ότι εκεί βρίσκεται το επιτελείο της ΚΕ του ΚΕΚΡ, η κομματική μας οργάνωση είναι πολύ ισχυρή, αλλά και οι εργάτες του Λένινγκραντ αρχίζουν να θυμούνται τις ένδοξες επαναστατικές παραδόσεις. Στο κάλεσμα του ΚΕΚΡ συγκεντρώθηκαν στην πλατεία της πόλης περίπου 50 - 60.000 άτομα, βασικά εργάτες του Λένινγκραντ, οι οποίοι ζήτησαν να απομακρυνθεί ο κυβερνήτης. Νομίζω ότι η διαμαρτυρία θα ενταθεί".

- Είναι άραγε ισχυρή η επιρροή του Κόμματος μέσα στο εργατικό κίνημα; Η πρόκειται για δυο παράλληλες ευθείες που δεν τέμνονται;

"Πιθανόν, η επιτυχία του κοινού αγώνα μας θα εξαρτηθεί από τη σύνδεση του Κομμουνιστικού Κόμματος με το εργατικό κίνημα. Τέτοια έμβρυα ήδη υπάρχουν. Ορισμένες κομματικές οργανώσεις μας σε συνοικίες της Μόσχας, για παράδειγμα, Περβομάισκαγια, Κιέβσκαγια, στις επιχειρήσεις "Σαλιούτ" και "Βίμπελ", στην ΑΕ "Γκεοφύζικα" δρουν με μεγάλη επιτυχία. Μολονότι εκεί δεν είναι και τόσοι πολλοί κομμουνιστές, αλλά κάτι κατορθώνουν. Η μόνιμη, ανεπαίσθητη από πρώτη ματιά, χωρίς επίδειξη, δουλιά των συντρόφων μας φέρνει κιόλας ορισμένο αποτέλεσμα. Τίποτα το παράξενο που οι θέσεις του ΚΕΚΡ στα 7 χρόνια αγώνων αποδεικνύονται κάθε φορά, κατά κανόνα, πιο ρεαλιστικές. Δεν ασχολούμαστε με τις πιέσεις στο Κοινοβούλιο, αν και αυτό, φυσικά, είναι επίσης σημαντικό, αλλά βρισκόμαστε συνεχώς ανάμεσα στους ανθρώπους, οι οποίοι προσπαθούν να κάνουν κάτι, είτε πρόκειται για το συνδικάτο "Ζαστσίτα", για πικετοφορία ή στοιχειώδη συνέλευση των εργατών. Και το κόμμα μας έχει πολλούς εργάτες. Στην εκλογοαπολογιστική Συνδιάσκεψη της Μόσχας εκλέχτηκαν 12 θαυμάσιοι εργάτες στην Επιτροπή Μόσχας. Να ακούγατε τις ομιλίες τους - ο κόσμος καταλαβαίνει τι συμβαίνει και αρχίζει να κάνει αυτό που χρειάζεται. Επομένως, οφείλουμε να συνεχίσουμε αυτή την απλή και καθημερινή δουλιά για την οποία μιλούσε ο Β. Ι. Λένιν - τη δουλιά μέσα στο εργατικό κίνημα για τη διάρθρωσή του, τη συνένωσή του με την ενέργεια και τις γνώσεις των κομμουνιστών, τέλος, την κοινή δουλιά για την προετοιμασία της πανρωσικής πολιτικής απεργίας με κύριο αίτημα "Ολη η εξουσία στους εργαζόμενους""!

- Ολα απολύτως τα κόμματα προσπαθούν σήμερα να προσελκύσουν τους εργάτες με το μέρος τους. Στο εργατικό κίνημα προσπαθούν να διεισδύσουν όλοι -"κόκκινοι", "λευκοί", το "Γιάμπλοκο", το ΦΔΚΡ κλπ. Και, νομίζω ότι στα μυαλά και τις διαθέσεις των εργατών υπάρχει σήμερα μεγάλο μπέρδεμα. Στην πικετοφορία μπροστά στο κτίριο της κυβέρνησης, οι ανθρακωρύχοι διαδήλωναν υπό διαφορετικές σημαίες. Και η κινητοποίηση διαμαρτυρίας στις 7 Οκτώβρη έγινε υπό τις κοκκινογαλάζες σημαίες.

"Το ζήτημα είναι ότι στο ίδιο το εργατικό κίνημα διεξάγεται εσωτερική, δυσκολότατη, αντιφατική πάλη ανάμεσα στην εποικοδομητική γραμμή, τη γραμμή για το σοσιαλισμό, την εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας και τη γραμμή του κομφορμισμού, του συμβιβασμού που χαρακτηρίζει σήμερα την τεράστια μάζα εργατών, υπαλλήλων, διανοουμένων. Οι αρχές στέλνουν συχνά μέσα στην εργατική τάξη φανερούς εχθρούς. Αυτό φαίνεται και από τη δράση ορισμένων ηγετών του Ανεξάρτητου Συνδικάτου των Ανθρακωρύχων. Και οι μαυροπράσινες σημαίες δείχνουν είτε τη μη κατανόηση της ουσίας των γεγονότων, είτε τις φανερές, προμελετημένες ενέργειες ενάντια στην προλεταριακή σημαία. Ταυτόχρονα ανάμεσα στους ανθρακωρύχους στην πικετοφορία στο κτίριο της κυβέρνησης στη Μόσχα υπήρχαν και σύντροφοι που διακήρυξαν σταθερά: "Μόνο η εξουσία των εργατών και η κόκκινη σημαία!". Και είναι νομοτελειακό ότι η πάλη ενάντια στο συμβιβασμό μέσα στο εργατικό κίνημα διεξάγεται σε όλα τα επίπεδα. Το Μάη ήμουν στις σιδηροτροχιές με τους ανθρακωρύχους του Ανζέρο - Σουζένσκ και μερικές μέρες προσπαθούσα να καταλάβω ποιοι είναι αυτοί, τι θέλουν, τι επιδιώκουν. Μια παράπλευρη πικετοφορία του εργοστασίου μηχανοκατασκευών του Ανζέρο - Σουζένσκ, που υπόφεραν σκληρά, όπως και οι ανθρακωρύχοι των ορυχείων "Φιζκουλτούρναγια" και "Σιμπίρσκαγια", σήκωσαν αμέσως την κόκκινη σημαία και φώναξαν: "Ο Γιέλτσιν στις σιδηροτροχιές! Η εξουσία στους εργαζόμενους!". Οι ανθρακωρύχοι όμως είπαν: "Ε, όχι". Τους πλησίασα και πιάσαμε κουβέντα. "Πώς να σας υποστηρίξουμε, παιδιά; Εξ ονόματός σας, λέω, θα απευθυνθώ στον Ολέγκ Σεμιόνοβιτς Σένιν στην ΕΚΚ - ΚΚΣΕ, θα απευθυνθώ στο σύντροφο Ζιουγκάνοφ. Είμαστε εδώ ολόκληρη ομάδα κομμουνιστών του ΚΕΚΡ και του ΚΚΡΟ, άνθρωποι με πρωτοβουλία, οι οποίοι ζούνε και εργάζονται στο Κουζμπάς". Ξαφνικά σηκώθηκε όρθια μια ομάδα ανθρακωρύχων: "Φέρτε μας εδώ τον Γιαβλίνσκι και τον Ζιρινόφσκι!". Δεν πρόκειται για αφέλεια. Είτε οι ανθρακωρύχοι δεν καταλαβαίνουν τι εστί Ζιρινόφσκι, είτε γι' αυτούς όλοι οι πολιτικοί ηγέτες πανρωσικής κλίμακας είναι ίδιοι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και ότι μεγάλο μέρος ανθρακωρύχων σε όλα τα επίπεδα και στη Βορκουτά, και στη Σιβηρία είναι πρώην κατάδικοι. Στις 16 Σεπτέμβρη πραγματοποιήσαμε πικετοφορία στο επιστημονικό κέντρο "Ενέργκια" του Καλίνγκραντ. Πρόκειται για το διαστημικό κέντρο Σεργκέι Κορολιόφ. Εκεί είχαν δοθεί οι μισθοί για τον Αύγουστο, ο μέσος μισθός των εργατών και υπαλλήλων είναι περίπου 1.500 ρούβλια. Φυσικά, με το σημερινό καλπασμό των τιμών, τον περιορισμό της αφθονίας τροφίμων κ. ά. για μια κανονική ζωή δεν είναι αρκετά. Ωστόσο, η κατάσταση είναι εκεί λίγο καλύτερη, απ' ό,τι των άλλων. Το χαρακτηριστικό είναι όμως, ότι ορισμένοι εξέφραζαν την ανησυχία τους για όλη τη χώρα: "Είναι λυπηρό για τη χώρα, πονάμε για τον διαστημικό κλάδο", ενώ άλλοι έλεγαν: "Το κύριο είναι σήμερα να ζήσουμε και αύριο θα δούμε". Και αυτή η ψυχολογία υπάρχει σε πολλούς εργάτες".