Στράφηκε, όμως, ο αρχιεπίσκοπος - και, μάλιστα, με βαρείς χαρακτηρισμούς, που δε συνάδουν σε εκκλησιαστικό ηγέτη, αλλά περισσότερο με πολιτικάντη του πεζοδρομίου - εναντίον των μαθητών, των γονιών τους, των εκπαιδευτικών και όλων όσοι αντιδρούν στην επιχείρηση κατεδάφισης της δημόσιας δωρεάν παιδείας, αναδεικνύοντας το "εκκλησιαστικό αντινεολαιίστικο κι αντιλαϊκό μένος του" κι αποδεικνύοντας ότι πάντα και τώρα η εκκλησιαστική ηγεσία τάσσεται στον αντίποδα των λαϊκών κινημάτων, στρεφόμενη, τελικά, εναντίον των ανίσχυρων κι αδικημένων.

Δίκην, λοιπόν, "φτηνού πολιτικάντη" και "εκκλησιαστικού παιδονόμου", ο Χριστόδουλος χαρακτήρισε αήθη τα αιτήματα του μαθητικού ξεσηκωμού για ουσιαστική γνώση και μόρφωση κι εμμέσως πλην σαφώς, κατηγόρησε τους μαθητές ότι παρασύρονται από δημαγωγούς, είναι ασεβείς προς την έννομη τάξη, φθορείς ξένης περιουσίας, ασύδοτοι και υβριστές!

Εχει σημασία να σημειώσουμε πως οι λέξεις που χρησιμοποιεί ο αρχιεπίσκοπος εναντίον των νέων ανθρώπων δεν είναι τυχαίες. Οι αναφορές στην υποχρέωση υποταγής στην έννομη τάξη και προστασίας της ξένης περιουσίας, αποτελούν το "κοινό ευαγγέλιο" της χριστιανικής και της καπιταλιστικής αντίληψης και κοσμοθεωρίας.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ο Χριστόδουλος δεν έχει μεν πρόβλημα να πάνε στην εκκλησία οι νέοι που φορούν σκουλαρίκια, έχει, όμως, πρόβλημα με τους νέους που αγωνίζονται να μορφωθούν. Και τούτο εξηγείται, καθότι οι μορφωμένοι νέοι δε θα δεχτούν ποτέ να μετατραπούν σε "εκκλησιαστικό κοπάδι" με "τσοπάνη" ιεράρχες τύπου Χριστόδουλου...