Η απάντηση στο ερώτημα γιατί "ο Κ. Σημίτης ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή" βγαίνει αβίαστα και με σαφήνεια, μετά από την ομιλία του πρωθυπουργού. Οι αρχικές ερμηνείες, ότι η ψήφος εμπιστοσύνης ζητήθηκε με αποκλειστικό στόχο τους εσωκομματικούς αντιπάλους του, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, όσο και αν έχουν κάποια βάση. Πολύ περισσότερο όταν οι βασικές επιλογές της κυβέρνησης δεν αμφισβητούνται από τους εσωκομματικούς αντιπάλους του Κ. Σημίτη, ούτε, βέβαια, τον εμποδίζουν να υλοποιήσει την αντιλαϊκή επέλασή του. Αλλού, λοιπόν, πρέπει να αναζητηθούν οι απαντήσεις.

Ο Κ. Σημίτης, αμέσως μετά το "χαστούκι" των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών - μέσω των οποίων ο λαός έστειλε με σαφήνεια το μήνυμα ότι δεν πρόκειται να ανεχθεί άλλο την αντιλαϊκή πολιτική στο όνομα της ΟΝΕ - έγινε αποδέκτης "ανησυχιών" και "αμφιβολιών" από κύκλους της άρχουσας τάξης για τη συνέπειά του στον "εθνικό στόχο" και τα αντιλαϊκά μέτρα που τον συνοδεύουν. Σε αυτούς, πρώτα και κύρια, απάντησε χτες ο Κ. Σημίτης, επαναλαμβάνοντας μονότονα και δογματικά και συνέχεια στην ομιλία του ότι "εμείς θα δε θα κάνουμε πίσω", "εμείς θα προχωρήσουμε αποφασιστικά και δε θα υπάρξουν χρονοτριβές και καθυστερήσεις". Στην πραγματικότητα, ο πρωθυπουργός ζήτησε, όπως είπε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, "ψήφο εμπιστοσύνης από το ΣΕΒ".

Μέσα σε αυτό το μήνυμα προς την οικονομική ολιγαρχία περιλαμβάνεται και η επίδειξη αποφασιστικότητας και πυγμής προς τους εργαζόμενους, που αντιστέκονται στις επιλογές του, αναφέροντας μάλιστα το παράδειγμα των εργαζομένων στην Ιονική και των αναπληρωτών καθηγητών. Πρόκειται για αναπόφευκτη και φυσιολογική διαβεβαίωση, προκειμένου να γίνει πειστικός στα αφεντικά ότι πραγματικά είναι "σωστά" στοχοπροσηλωμένος.

Εξίσου σοβαρός είναι και ο δεύτερος λόγος για τον οποίο ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης ο Κ. Σημίτης από τη Βουλή. Πρόκειται για την κινδυνολογία και τα εκβιαστικά διλήμματα, που απηύθυνε στον ελληνικό λαό, καλώντας στην ουσία να παραιτηθεί από κάθε διεκδίκηση και να υποταχθεί άνευ όρων στην κυβερνητική πολιτική. Από τη μια, ο πρωθυπουργός προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να εμφανίσει την πολιτική του ότι ανταποκρίνεται στα λαϊκά συμφέροντα, και μόνο με αυτή θα έρθουν "καλύτερες μέρες", αλλά, από την άλλη, δε δίστασε να θέσει, όπως το συνηθίζει, διλήμματα του τύπου "ή σταματάτε να διαμαρτύρεστε ή μας στηρίζετε, αλλιώς πέφτουμε".

Δεν ξέρουμε - και ελάχιστα ενδιαφέρει - αν ο Κ. Σημίτης κατάφερε να πετύχει τους στόχους του σε σχέση με τα αφεντικά του. Αυτό που με βεβαιότητα μπορεί να ειπωθεί είναι ότι, όπως εύστοχα σημείωσε η Αλέκα Παπαρήγα, "ψήφο εμπιστοσύνης από τον ελληνικό λαό δεν πρόκειται να πάρει". Και ακόμα, μπορούμε να διαβεβαιώσουμε τον πρωθυπουργό ότι, "αν κάποιοι πέσουν στην παγίδα της κινδυνολογίας και του εκβιασμού, αυτοί θα είναι λιγότεροι από πριν". Ολα αυτά τροφοδοτούν βάσιμες ελπίδες ότι οι εργαζόμενοι θα επικεντρώσουν στη δική τους υπόθεση, την οικοδόμηση του δικού τους Μετώπου, ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική και τους πολύχρωμους διαχειριστές της.