Σε πρώτο πρόσωπο | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Σε πρώτο πρόσωπο

Γράφω σε πρώτο πρόσωπο. Γράφω σαν ένας απλός Ελληνας πολίτης. Γράφω για να εκφράσω την αγωνία, τη φρίκη και την οργή μου. Πού τον οδηγούν, τέλος πάντων, οι εξουσιαστές, αυτόν τον τόπο, τον τόπο μας; Πού το πάνε;

Από την έναρξη του φετινού καλοκαιριού ως πριν από κάμποσες μέρες, είχαμε μετρήσει πάνω από διακόσιες πυρκαγιές, που αποτέφρωσαν χιλιάδες στρέμματα δασών από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη. Η κυβέρνηση βγήκε να πει τότε ότι σβήστηκε τάχα και η τελευταία εστία και να κομπάσει ότι "ο κρατικός μηχανισμός λειτούργησε άψογα". Αμέσως μετά στις φλόγες τυλίχτηκαν ο πανέμορφος Ταϋγετος και ο Ολυμπος. Και τώρα να, η πύρινη λαίλαπα μετέτρεψε σε στάχτη και κάρβουνο την τραγουδισμένη Πεντέλη και τα γύρω δάση της Αττικής. Στον ουρανό πάνω από την Αθήνα, σχηματίστηκε ένα σύννεφο θανάτου. Πού οδηγούμαστε;

Αν αναζητήσουμε την αφετηρία αυτής της συμφοράς, θα τη βρούμε στη χρονολογία μετά το 1950. Τότε που η Ελλάδα είχε παραδοθεί ολοκληρωτικά στις δυνάμεις του μοναρχοφασισμού και της αμερικανοκρατίας, μετά τη στρατιωτική ήττα του ΔΣΕ στο Βίτσι και το Γράμμο. Η ξενοκρατία και η ξενοδουλεία δημιούργησαν το δικό τους "σύστημα αξιών". Γέννησαν τους άρπαγες, τους καταπατητές, τους οικοπεδοφάγους, τους δασοκτόνους, τους πυρπολητές. Απογύμνωσαν τα χωριά απ' τα πιο δουλευτάρικα χέρια, στέλνοντας εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες στα σκλαβοπάζαρα του αδηφάγου ξένου κεφαλαίου. Για να παραδώσουν μετά τη γη τους στους υπερεκμεταλλευτές ιδιώτες. Μετέτρεψαν την Αθήνα σε ζούγκλα με τον υπερπληθυσμό, τα τσιμεντένια τέρατα και τα χίλια τόσα άλλα "αγαθά" της άγριας Δύσης.

Ας το πάρουμε, λοιπόν, από το ξεκίνημά του αυτό το νήμα. Εχει σημασία να υπογραμμίσουμε ότι στη δεκαετία της Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, από το 1941 ως το 1949, ούτε ένα δέντρο δεν κάηκε στα δάση μας!Τι έγινε κατοπινά; Χρόνο το χρόνο οι πυρκαγιές κατέτρωγαν το ένα δάσος μετά το άλλο. Απογύμνωναν το ένα βουνό μετά το άλλο. Χρόνο το χρόνο πλήθυναν οι πυρπολητές όλων των μορφών. Πλήθυναν και οι απατηλές υποσχέσεις, τα απατηλά λόγια τα μεγάλα των κρατούντων για λήψη τάχα αποτελεσματικών μέτρων. Ας τους κρίνουμε. Πόσες πυρκαγιές καταγράφηκαν, ας πούμε, το 1960, το 1970, το 1980, πόσες είναι οι φετινές; Και μη μου πείτε ότι η συμφορά που μας έπληξε φέτος θα είναι η τελευταία. Το κουβάρι της εξουσίας είναι τόσο μπερδεμένο, τόσο διαβρωμένος ο κρατικός μηχανισμός, τόση η εξευτελιστική αφοσίωση των κυβερνώντων στις προσταγές των ξένων, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, τόσος ο παχυδερμισμός τους στα ελληνικά μας καυτά προβλήματα, που κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι το ερχόμενο καλοκαίρι δε θα 'χουμε μια τέτοια συνέχεια. Μακάρι να 'ναι αλλιώς.

Και τι θα γίνει η χώρα μας αν συνεχιστεί αυτό το έργο των εμπρηστών; Τι θα γίνει μετά από πέντε, δέκα χρόνια; Τι θα γίνει με το φυσικό μας περιβάλλον; Τι πατρίδα θα παραδώσουμε στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας, στις γενιές που έρχονται; Κρανίου τόπο; Και τι θα γίνει με τις άλλες πύρινες γλώσσες του πολυεθνικού κεφαλαίου που κατατρώνε τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων; Τι θα γίνει με την ανεργία που διαρκώς μεγαλώνει, με την εξάπλωση των ναρκωτικών, τη σωματεμπορία, τα χιλιόμορφα μέσα της διαφθοράς; Τι θα γίνει με το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της χώρας μας στους ξένους; Προς τα πού πάμε, προς τα πού μας οδηγούν;

Το ερώτημα δεν αφορά μόνο τους κομμουνιστές, τους αριστερούς. Αφορά τον κάθε Ελληνα πολίτη. Οπου και αν ανήκει. Στ' αριστερά, στο κέντρο, στα δεξιά. Οφείλουμε να το δούμε. Οι πύρινες γλώσσες δεν κάνουν διακρίσεις. Πρέπει να αντισταθούμε. Αυτή η γη μας, αυτό το έθνος μας, το βγαλμένο από τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά, πρέπει να ζήσει. Είμαστε περήφανοι για την ιστορία μας., Να γίνουμε πιο ικανοί και με θέληση να φράξουμε το δρόμο στους δασοκτόνους. Να ορθώσουμε την ενωμένη κραυγή μας στις δυνάμεις που οδηγούν το λαό και το έθνος μας στην καταστροφή:

Αλτ! Εδώ δεν έχει άλλο πέρασμα. Εδώ θα πεθάνετε!

Δημήτρης ΚΗΠΟΥΡΟΣ