Στην παρέμβασή του στη συζήτηση ο Σπύρος Στριφτάρης,μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σημείωσε τα εξής:

"Κάθε φορά που γίνεται λόγος για αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), περισσεύουν τα λόγια συμπάθειας για τους μικρούς και μεσαίους παραγωγούς. Αναφέρονται οι δυσμενείς συνθήκες κάτω από τις οποίες παράγουν, η μεγάλη τους προσφορά στην προστασία του περιβάλλοντος και της οικολογικής ισορροπίας, η άδικη και σε βάρος τους διανομή των πόρων που διατίθενται για τη γεωργία και πολλά άλλα.

Τα μέτρα και οι κατευθύνσεις ήταν όμως πάντα τα ίδια. Ενίσχυση των μεγάλων αγροτικών εκμεταλλεύσεων και περιορισμός των δυνατοτήτων παραμονής των μικρών γεωργών στην παραγωγική διαδικασία. Οι κυρίαρχοι κύκλοι που χαράσσουν όλη την πολιτική της ΕΕ και κατά συνέπεια και της ΚΑΠ, ασκούν καθαρά μια ταξική πολιτική, που στοχεύει στην εξασφάλιση, με οποιοδήποτε τίμημα, κερδών και προνομίων στο μεγάλο κεφάλαιο, και στη συγκεκριμένη περίπτωση των πολυεθνικών που δραστηριοποιούνται τόσο στη μεταποίηση και εμπορία των αγροτικών προϊόντων, όσο και στον εφοδιασμό της γεωργίας με τα απαραίτητα μέσα και εφόδια.

Οσοι αποστασιοποιούνται απ' αυτή την αλήθεια σήμερα, δεν μπορεί να έχουν και πολύ διαφορετική πρόταση από αυτήν που εφαρμόζεται. Ταμπουρωμένοι πίσω από την ανταγωνιστικότητα και της γεωργίας, προσπαθούν να ταιριάσουν τα αταίριαστα. Μιλούν για καλύτερη διαπραγμάτευση στα όργανα της ΕΕ, για ευκαιρίες που δίνονται και δεν εκμεταλλεύονται, συμβάλλοντας έτσι στο να καλλιεργούνται ψευδαισθήσεις και ν' αποπροσανατολίζουν τους μικρούς και μεσαίους αγρότες. Αντικειμενικά δίνουν επιχειρήματα στις κυβερνήσεις των χωρών - μελών να προχωρούν σε μέτρα και πολιτικές που οδηγούν στη μείωση των αγροτικών εκμεταλλεύσεων, που έχουν στην κατοχή τους 1 - 5 εκτάρια και με ρυθμούς 2 - 3 % κάθε χρόνο, ενώ οι εκμεταλλεύσεις με πάνω από 50 εκτάρια αυξάνονται με ρυθμό 1% το χρόνο κατά τα τελευταία 6 χρόνια.

Ετσι σε μια εποχή, που η ανεργία αυξάνεται λόγω των πολιτικών που ακολουθούνται και ειδικά μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όπως συμπληρώθηκε και με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, να προστίθενται νέες στρατιές ανέργων, προερχόμενων από τους ξεκληρισμένους αγρότες. Στη χώρα μας υπολογίζεται ότι η έξοδος από τη γεωργία συμβάλλει στην αύξηση της ανεργίας μ' ένα ποσοστό που υπερβαίνει το χρόνο το 1% κατά μέσο όρο την τελευταία δεκαετία.

Και η αναθεώρηση που βρίσκεται σε εξέλιξη με την ΑΤΖΕΝΤΑ 2000, όχι μόνο δε θα συμβάλλει στο ν' αμβλυνθούν τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί στους μικρούς και μεσαίους γεωργούς, με τη μέχρι τώρα ΚΑΠ, αλλά αυτά θα πολλαπλασιαστούν. Και αυτό που δεν καταλαβαίνουν, οι θιασώτες των κοινών πολιτικών της ΕΕ, ή μάλλον δείχνουν να μην καταλαβαίνουν, το έχουν καταλάβει γιατί το ζουν οι ίδιοι οι παραγωγοί. Γι' αυτό και αντιδρούν στις νέες πολιτικές που άρχισαν σ' ορισμένες περιπτώσεις να εφαρμόζονται.

Χρέος κάθε αριστερού πιστεύουμε ότι είναι να ενθαρρύνει την ανάπτυξη των αγώνων, να δουλέψει για τον συντονισμό των αγώνων όλων των μικρομεσαίων αγροτών, κύρια των μεσογειακών χωρών, Ελλάδας, Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας και Γαλλίας. Τέτοια μέτωπα μπορούν να ανοιχτούν με τους ελαιοπαραγωγούς, τους παραγωγούς οπωροκηπευτικών και μικροκτηνοτρόφους των χωρών αυτών. Η κοινή αντίσταση μικροαγροτών, ανέργων και εργαζομένων, μπορεί σήμερα να δώσει κάποιο αποτέλεσμα και στα θέματα της ανεργίας, αλλά και στο φραγμό αυτής της πολιτικής, που πρέπει να οδηγηθεί στην ήττα. Μικροαλλαγές, που και αυτές είναι περιορισμένες, δεν μπορούν να φέρουν αποτελέσματα.

Μια αριστερή πολιτική, δεν μπορεί να χωράει στη λογική οι φτωχοί - φτωχότεροι και οι πλούσιοι - πλουσιότεροι. Ούτε η φτώχεια και η ανεργία να αποτελεί μόνιμο φαινόμενο της κοινωνίας. Οι αριστερές δυνάμεις, πρέπει να συμβάλλουν μ' όλες τους τις δυνάμεις να εμποδιστεί η υλοποίηση των στόχων της ΑΤΖΕΝΤΑΣ 2000 και για τους μικρομεσαίους αγρότες, αν πραγματικά θέλουν την προστασία του περιβάλλοντος, την ανανέωση του αγροτικού πληθυσμού, την καταπολέμηση της ανεργίας.

Η λύση των λεγόμενων διαρθρωτικών προβλημάτων της γεωργίας (μικρός και κατατεμαχισμένος κλήρος, διάρθρωση των καλλιεργειών κ. ά.) που για μισό αιώνα καλλιεργούν οι οπαδοί της νεοφιλελεύθερης και σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης, δεν μπορεί και δεν πρέπει να έρθει με τον αφανισμό χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων και την ανάπτυξη μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, που θα οδηγήσει στην ανεργία και στην εξαθλίωση εκατοντάδες χιλιάδες αγροτών κύρια του Νότου. Μπορούν και πρέπει και αυτά τα προβλήματα να λυθούν στη βάση - ειδικά για τη χώρα μας - του παραγωγικού συνεταιρισμού, των έργων υποδομής, που θα αυξάνουν την παραγωγικότητα της γης και θ' αξιοποιούν τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, προς όφελος των αγροτών και της κοινωνίας γενικότερα και όχι μιας χούφτας μεγαλοκαπιταλιστών που έχουν στην ιδιοκτησία τους ουσιαστικά και την επιστήμη και την τεχνολογία. Ομως γι' αυτά απαιτείται μια άλλη ΚΑΠ, μια άλλη ΕΕ. Μια ΕΕ που οι λαοί της όχι μόνο δε θα ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον για να έχουν κέρδη και εξουσία τα αφεντικά τους, αλλά θα συναγωνίζονται για την καλυτέρευση του βιοτικού τους επιπέδου, για την ειρήνη, την αδελφοσύνη και την κοινωνική προκοπή.

Ο δημόσιος και συνεταιριστικός τομέας, που θέλει το ΚΚΕ, δεν έχει καμία σχέση μ' αυτόν που δημιούργησαν νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες στη χώρα μας, που δυστυχώς είναι και αυτά κατ' εικόνα και κατ' ομοίωση αυτών που τους δημιούργησαν και τους αξιοποιούν για δικούς τους σκοπούς.

Μπορούμε και πρέπει να διαμορφώσουμε μια άλλη Ευρώπη. Αρκεί να πιστέψουμε στη δύναμη των λαών και των αγροτών, αλλά και ότι αυτό το σύστημα δεν είναι παντοδύναμο. Είναι ετοιμοθάνατο, που πριν από το θάνατο βρυχάται.

Ρεαλιστικό και εφικτό για μας είναι ό,τι συμφέρει τους λαούς, την ειρήνη και τη δικαιοσύνη και όχι ό,τι θέλουν οι μερικές εκατοντάδες πολυεθνικές που οικοδομούν τη σημερινή ΕΕ".