Στο προσκήνιο επανήλθε την περασμένη βδομάδα η υπόθεση της "Κεντροαριστεράς". Η ανησυχία που εξέφρασε κυβερνητικό στέλεχος για την εξέλιξή των "λογοδοσμένων", πρέπει να θεωρηθεί μάλλον υπερβολική. Γιατί ο "έρωτας" για την "εκσυγχρονιστική" πολιτική δεν κρύβεται. Αυτό φρόντισαν να το ξεκαθαρίσουν τα στελέχη του ΣΥΝ το τελευταίο διάστημα. Οπότε μπήκαν "ορμητικά" στον από τον Τύπο διάλογο με την επανάληψη των "όρων" που πρόβαλε ο Ν. Κωνσταντόπουλος, απλή αναλογική και... δημόσια τηλεοπτική συζήτηση, Σημίτη - Κωνσταντόπουλου για την Κεντροαριστερά!

Αυτή η πολιτική, της μονόπλευρης σκληρής λιτότητας και της κατεδάφισης των κοινωνικοασφαλιστικών, εργασιακών δικαιωμάτων και άλλων κεκτημένων των εργαζομένων και του λαού γενικότερα, είναι δεδομένη και δεν την αντιπαλεύει η ηγεσία του ΣΥΝ, που παράλληλα είναι σύμφωνη με τον "κοινωνικό διάλογο" συμμετέχοντας και σ' αυτόν. Ετσι, η προβολή "όρων" από τον Κωνσταντόπουλο προσπαθεί να αποπροσανατολίσει από το ουσιαστικό γεγονός της στρατηγικής ταύτισης της πολιτικής του ΣΥΝ μ' αυτήν του ΠΑΣΟΚ, αλλά και την ουσία της εξελισσόμενης τακτικής για την "κεντροαριστερή" συνεργασία των εκλογών στην Τοπική και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση. Ταυτόχρονα η προβολή των "όρων" προσπαθεί να ρίξει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων για τον πραγματικό τους ρόλο ως "αριστερό" δεκανίκι της διαβόητης "εκσυγχρονιστικής" κυβερνητικής πολιτικής και να γίνουν πιο πειστικοί ως ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών και την αμφισβήτηση της σημερινής πολιτικής και όλων όσοι την εκφράζουν ή την ανέχονται. Να εγκλωβίζουν στη λογική της "κοινωνικής συναίνεσης" όσους αντιδρούν στον εκσυγχρονισμό του τζόγου και της αρπαχτής, ώστε να μην προσεγγίζουν την αναγκαιότητα της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πάλης και την ανάγκη συσπείρωσης στα διάφορα μέτωπα πάλης με το ΚΚΕ ενάντια στην καταστροφική αυτή πολιτική.

Ολα αυτά, εκφράζονται στη συγκεκριμένη πρακτική της ηγεσίας και των στελεχών του ΣΥΝ. Στην πορεία προς τις Δημοτικές και Νομαρχιακές εκλογές, και με βάση τις κυοφορούμενες συνεργασίες, εμφανίζονται "διλήμματα" για τη μορφή τους, αν θα είναι κεντρική συμφωνία ή αν θα αποφασίσουν οι "τοπικές κοινωνίες". Εμφανίζονται λοιπόν και οι ανάλογες "διαφοροποιήσεις και κόντρες" επώνυμων στελεχών του ΣΥΝ: Του Μ. Παπαγιαννάκη που ζητά "χωρίς όρους και προαπαιτούμενα" διάλογο για τη συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ, όταν ο Ν. Κωνσταντόπουλός - εκφράζοντας, έμμεσα πλην σαφώς, και την ανησυχία του για τον επιχειρούμενο διεμβολισμό του ΣΥΝ από το ΠΑΣΟΚ - προβάλει έστω για λόγους δημαγωγικούς κάποιους "όρους". Της Μ. Δαμανάκη - που στηρίχτηκε ανοιχτά και από τον βουλευτή του ΣΥΝ Δανέλη - για "υπέρμετρη" αντιπολιτευτική του ΣΥΝ στη Βουλή κατά της κυβέρνησης και που, όπως φοβάται, ξεπερνά την "προγραμματική" Συνασπισμιακή αντιπολίτευση.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι "όροι και οι προϋποθέσεις" της ηγεσίας του ΣΥΝ αποδεκνύονται "φύλο συκής", καθώς ουσιαστικά δεν εμποδίζουν το διάλογο. Ηδη έγινε συνάντηση των ΝΕ Αθήνας ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, ενόψει της συνεργασίας στις δημοτικές εκλογές. Οι δύο οργανώσεις βρήκαν πολλά κοινά σημεία - δεν αναφέρθηκε, για την ακρίβεια, καμιά πολιτική διαφωνία, ούτε στις πολιτικές θέσεις τους για το δήμο, ούτε για τη γενικότερη κυβερνητική πολιτική που ρημάζει τους δήμους και τις κοινότητες. Ο κοινός στόχος βρέθηκε. Συνεργασία ενάντια στο δεξιό δήμαρχο Αθήνας Δ. Αβραμόπουλο, αλλά, βεβαίως, στην ίδια ρότα της "εκσυγχρονιστικής" κυβερνητικής πολιτικής. Αλλωστε δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που το... χαμόγελο της Μαρίας θεωρήθηκε αρκετό για το άνοιγμα του κοινού δρόμου στον πρώτο δήμο της χώρας. Ανεξάρτητα δε από την εξέλιξη του όλου εγχειρήματος και την προοπτική του, η ουσία παραμένει. Η εκσυγχρονιστική πολιτική εφαρμόζεται στη ζωή κάνοντας το βίο των εργαζομένων αβίωτο, η ηγεσία του ΣΥΝ στρατηγικά συμφωνεί και ο αποπροσανατολισμός των εργαζομένων από την πραγματικότητα επιχειρείται από την ηγεσία του ΣΥΝ με μεγάλη συνέπεια. Μόνο που λογαριάζουν όλοι μαζί χωρίς τον ξενοδόχο. Ο λαός δε θα ανεχτεί κανέναν "εκσυγχρονισμό", είτε "αριστερό", είτε, "προοδευτικό" είτε όπως αλλιώς βαφτίζεται, απ' όπου και αν προέρχεται. Ο δικός του δρόμος είναι ο δρόμος της πάλης ενάντια στην "εκσυγχρονιστική" πολιτική των πολυεθνικών.