"Με ποιο δικαίωμα;". Αυτό ακριβώς ρώτησε. "Με ποιο δικαίωμα μπήκανε σπίτι μου;", είπε. "Με ποιο δικαίωμα μπήκανε στη ζωή μου;".

Η ευγένειά της δεν της επέτρεψε να συμπληρώσει "οι αγύρτες". Την αηδία της εξέφρασε μόνο και δήλωσε σοκαρισμένη με όλο αυτό το ηλεκτρονικό και έντυπο μπαράζ σε βάρος της, σε βάρος της αξιοπρέπειάς της, της ίδιας της της ζωής. Πού να 'ξερε... Πού να 'ξερε ότι τα ποικιλόμορφα κοράκια που κυκλοφορούν γύρω μας θεωρούν πως η ζωή της δεν της ανήκει. Πως είναι εμπόρευμα. Πως απέναντί της έχει αυτοπρόσωπους τους πραγματικούς "γδάρτες ονείρων". Πως όλοι αυτοί αισθάνονται πλέον τόσο απόλυτα κυρίαρχοι που υπογράφουν κιόλας φαρδιά - πλατιά το αίσχος τους.

Πού να 'ξερε ότι το απόγευμα θα ακολουθούσε, από τους γνωστούς πρωτομάστορες της άθλιας δημοσιογραφίας, το γαϊτανάκι του πόνου της μέσα από το πρίσμα της τηλεθέασης.

Πού να 'ξερε... Πως επιβάλλεται να τη γδύσουν υμνώντας τη, να την εξευτελίσουν για να μπορέσουν να πουλήσουν και - το σημαντικότερο - για να καλύψουν με τα κροκοδείλια δάκρυά τους το ένοχο σύστημα που τόσο πιστά υπηρετούν. Πού να 'ξερε... Οτι αυτοί ακριβώς που μπήκανε στο σπίτι της και τη ζωή της, είναι οι ίδιοι που την έκλεισαν στο ίδρυμα.