Για να το ισχυρίζεται δημοσίως ο επί οχτώ χρόνια υπουργός Οικονομικών του Κινήματος κάτι θα γνωρίζει περισσότερο από τον υποσημειούμενο.

Ο συντάκτης της στήλης αυτής, παρά ταύτα, αρνείται να υιοθετήσει τις γενικεύσεις του κ. Τσοβόλα, - είτε ολόκληρο το Εκτελεστικό Γραφείο αφορούν, είτε ολόκληρους τους κομματικούς μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ, διότι αρνείται να δεχτεί ότι μια ολόκληρη παράταξη έχει σαπίσει συλλήβδην.

Τότε, βέβαια, τα Συνδικάτα δεν ήταν ούτε διασπασμένα, ούτε πουλημένα, ούτε διορισμένα με νόθες πλειοψηφίες ή με δικαστικές αποφάσεις και δεν ασκούσαν κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Το ίδιο και οι πολιτιστικοί σύλλογοι, το ίδιο και οι δήμοι, το ίδιο και οι κοινότητες, το ίδιο και οι περισσότεροι μαζικοί φορείς.

Και οι αγώνες ήταν κοινοί, στα περισσότερα επίπεδα πάλης, δηλαδή συνέπλεαν παραδοσιακή Αριστερά και ΠΑΣΟΚ, - παρά τα στοιχεία ηγεμονισμού που παρουσίαζε το Κίνημα και παρά τις ύποπτες ιδεολογικές υπερβολές του.

Ετσι - παρά τις παλινωδίες και τις πολιτικές απρέπειες της ηγεσίας του Κινήματος, - η παραδοσιακή Αριστερά, και κυρίως το ΚΚΕ, ποτέ δεν ταύτισε την κορυφή του ΠΑΣΟΚ με τη βάση του και ποτέ δεν προχώρησε σε γενικεύσεις, - ακόμη και σε περιόδους που το "κλίμα" το επέτρεπε.

Προτίμησε να αγωνίζεται δίπλα δίπλα με τη βάση του ΠΑΣΟΚ.

Και τότε έδειξε το αντιλαϊκό πρόσωπο και της ηγεσίας του και των κομματικών μηχανισμών του. Και, φυσικά, τότε έδειξε και τον αντικομμουνισμό του και πώς αντιλαμβάνεται τη συνδικαλιστική και δημοκρατική νομιμότητα.

Υστερα, δηλαδή, από τέσσερα μόνο χρόνια εξουσίας άρχισε να φαίνεται στο λαό - θολά στην αρχή και ξεκάθαρα αργότερα - ότι το ΠΑΣΟΚ αποτελεί πολιτικό και επιχειρηματικό φέουδο της ηγετικής ομάδας του και ειδικά του κ. Παπανδρέου και της εκάστοτε αυλής του.

Η θλιβερή αυτή εικόνα (του κόμματος φέουδου - πολιτικού και οικονομικού) σήμερα έχει προσλάβει τις διαστάσεις πραγματικής θεομηνίας, που απειλεί τις εθνικές προοπτικές, αλλά και τις πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές δομές της χώρας!

Είναι στάση συνενοχής, ενοχής, ανοχής, αβουλίας και δουλοπρέπειας.

Είναι στάση ανδρεικέλων και όχι αγωνιστών. Είναι στάση κλακαδόρων και όχι πολιτικών. Είναι στάση εμπόρων που κάνουν όλες τις αβαρίες, προκειμένου να αποφύγουν την πτώχευση. Αλλά είναι, συγχρόνως, και στάση τυφλών.

Δε βλέπουν - δε θέλουν, ίσως, να βλέπουν - ότι ο λαός τούς γυρίζει το πρόσωπο, ότι τους θεωρεί επικίνδυνους παλιάτσους και ότι - παρά την προδοσία - κινείται και αγωνίζεται να δημιουργήσει ένα νέο πλειοψηφικό ρεύμα, που θα τους συμπαρασύρει στην ορμή του.

Τόσο το χειρότερο γι' αυτούς!