Πριν από είκοσι και πλέον χρόνια, το 1974, είχε πραγματοποιηθεί μία άλλη Παγκόσμια Διάσκεψη Κορυφής για τη Διατροφή. Οι κυβερνήσεις, τότε, είχαν δεσμευτεί να εξαλείψουν, μέσα σε μία δεκαετία, σε παγκόσμια κλίμακα την πείνα...

Από τότε, το εμπόριο αγροτικών προϊόντων αυξήθηκε κατά 75%, ενώ η αξία αυτών των προϊόντων τριπλασιάστηκε. Ωστόσο, το παγκόσμιο εμπόριο εξαπλώθηκε πολύ περισσότερο απ' ό,τι η παραγωγή τροφίμων. Πολλές χώρες, που παλιότερα σε μεγάλο βαθμό αυτοσυντηρούνταν, σήμερα εξαρτώνται από τις εισαγωγές σιτηρών, καθώς και άλλων προϊόντων. Σημειώθηκε, ακόμα, μία τεράστια αύξηση στην τιμή αγοράς του σιταριού, ενώ οι τιμές αγοράς άλλων ειδών διατροφής μειώθηκαν.

Ετσι, 20 χρόνια μετά, γύρω στα 840 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο, σχεδόν 20% του πληθυσμού της Γης, ή κάθε πέμπτος άνθρωπος στη Γη, συνεχίζουν να πεινάνε. 18 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από πείνα, ενώ 200 εκατομμύρια παιδιά, κάτω των πέντε ετών, υποφέρουν από έλλειψη πρωτεϊνών. Και, φυσικά, τίποτε δεν έχει αλλάξει, προς το καλύτερο, μέσα στα τελευταία 20 χρόνια, παρότι, στατιστικά, η παροχή θερμίδων αυξήθηκε και εμφανίζεται επαρκής (!).

Σε καμία άλλη χώρα δεν πεινάνε τόσοι πολλοί άνθρωποι, όπως στην Ινδία. Ταυτόχρονα η Ινδία είναι, σήμερα, ανεξάρτητη, όσον αφορά την προμήθεια τροφίμων και, μάλιστα, εξάγει σιτηρά. Ωστόσο, αυτό το γεγονός από μόνο του δεν ανακουφίζει και πολύ τα 300.000.000 Ινδών που πέφτουν το βράδυ στο κρεβάτι τους με την κοιλιά τους να γουργουρίζει από την πείνα. Πολλοί από αυτούς έφτασαν να χάσουν τη γη τους, λόγω του αγροτικού μοντέλου έντασης κεφαλαίου της FAO, που επιβλήθηκε στον τόπο τους, καθώς και λόγω της "πράσινης επανάστασης" που ξεκίνησε στη δεκαετία του '70 και προέβλεπε βεβιασμένη εκβιομηχάνιση της γεωργίας και εντατική χρήση λιπασμάτων και άλλων χημικών ουσιών με τις γνωστές δυσμενείς συνέπειες στο περιβάλλον. Αλλοι εκδιώχτηκαν από τη γη τους, λόγω των "αναπτυξιακών προγραμμάτων". Ως εργάτες της γης πια και εφόσον βρουν δουλιά, πράγμα καθόλου εύκολο, έχουν μισθούς πείνας. Εκατομμύρια Ινδοί ψαράδες δε βρίσκουν πια το λόγο να ρίχνουν τα δίχτυα τους, αφού διεθνείς αλιευτικοί στόλοι διεκδικούν τον πλούτο των θαλασσών τους για τις βιομηχανικές χώρες.

Το οικονομικό άνοιγμα της χώρας της, όπως επισήμανε η Ινδή αγρότισσα Τζούλι Καριάπα, που εκπροσώπησε τη χώρα της στην παράλληλη Διάσκεψη των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, έχει προσελκύσει πολυεθνικές εταιρίες, που αγοράζουν συνεχώς γη γύρω από το Μπανγκαλόρ. Αντί, λοιπόν, να ακολουθείται, όπως μέχρι τώρα, η οικονομία της επιβίωσης, η οποία, ωστόσο, ήταν ικανή να θρέψει πολλούς ανθρώπους, ολόκληρες περιοχές μετατρέπονται σε εργοστάσια που προμηθεύουν τις αμερικανικές αλυσίδες Φαστ φουντ Kentucky Fried Chicken και McDonald's. Τώρα, πια, καθημερινά θα διατίθενται 100.000 κοτόπουλα στην παγκόσμια αγορά. "Για μας, είναι πια ολοφάνερο ότι αυτές οι εταιρίες δεν ενδιαφέρονται για την πείνα", κατέληξε η Καριάπα.

Ακόμα, κυρίως στην Ασία, αλλά όχι μόνο εκεί, μέσα από μία ανεξέλεγκτη επέκταση των πόλεων, χάθηκαν και συνεχίζουν να χάνονται μεγάλες εκτάσεις καλλιεργήσιμης γης.

Στο Central Valley της Καλιφόρνια, καινούρια κτίρια "καταβροχθίζουν" ετησίως 17.000 εκτάρια πολύ εύφορης γης. Ενώ 20.000 εκτάρια καλλιεργήσιμης γης, που θα μπορούσε να προμηθεύει 280.000 ανθρώπους με ρύζι, χάνονται, ετησίως, στο νησί Ιάβα της Ινδονησίας, στο όνομα της ανάπτυξης.

Στο Βιετνάμ, ο πρωθυπουργός Βο Βαν Κιετ είχε ανακοινώσει, όλο ανησυχία, την άνοιξη του 1995, τη διακοπή των οικοδομικών δραστηριοτήτων στις παραδοσιακές περιοχές καλλιέργειας ρυζιού. Ομως, τέσσερις μήνες μετά, ανακάλεσε την απαγόρευση αυτή, ώστε αυτές οι περιοχές να "φιλοξενήσουν" εγκαταστάσεις της αυτοκινητοβιομηχανίας "Ford", καθώς και άλλων πολυεθνικών εταιριών.

Ποιο το όφελος, λοιπόν, της τόσο διαφημιζόμενης ανάπτυξης; Αριθμοί, που για εκατομμύρια ανθρώπους προαναγγέλλουν την πείνα και τη δυστυχία, αλλού φουσκώνουν τους ισολογισμούς. Λόγω της αύξησης των τιμών, ας πούμε στα σιτηρά, το αγροτικό εμπόριο των ΗΠΑ, για παράδειγμα, έφτασε να έχει αποτελέσματα - ρεκόρ. Π.χ., ο αμερικανικός μονοπωλιακός γίγαντας Cargill έκανε το 1995 τζίρο 50.000.000.000 δολάρια. Ενώ από τα 200 εκατ. τόνους σιτηρών που εξάγονται σήμερα διεθνώς, τα 100 εκατ. προέρχονται από τις ΗΠΑ. 50 εταιρίες ελέγχουν διεθνώς το μεγαλύτερο μέρος του αγροτικού εμπορίου και του εμπορίου τροφίμων. Το παγκόσμιο εμπόριο σιτηρών βρίσκεται κατά 85% στα χέρια έξι (!) κοντσέρν. Τρεις με τέσσερις επιχειρήσεις κατέχουν το 55% έως και το 90% των αγορών καφέ και τσαγιού, καθώς και του εμπορίου κακάο και μπανάνας.

Οι πεινασμένοι στην Ινδία και σε άλλες χώρες δε χρειάζονται παραπέρα αύξηση της παραγωγής, απαίτηση που ακούστηκε και στη Διάσκεψη της Ρώμης. Εκείνο που χρειάζονται είναι μία πραγματική εξασφάλιση της ύπαρξής τους, δική τους γη, και αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας.

Αρα, λοιπόν, το σύνθημα των καιρών δεν είναι περισσότερη ανάπτυξη, αλλά περισσότερη δικαιοσύνη.