Στεκόταν εκεί, κάτω από τα κόκκινα λάβαρα. Τα ροζιασμένα χέρια της χρόνια τώρα σκάβουν τα χώματα της θεσσαλικής γης. Είναι αυτά που με κόπους και θυσίες ανάθρεψαν παιδιά και εγγόνια. Τα χέρια αυτά δεν τα σταύρωσε ποτέ. Ούτε μπροστά στον τσιφλικά, μήτε μπροστά στις "μαύρες κάννες" του κατακτητή, πολύ περισσότερο, βέβαια, δεν τα σταύρωσε σήμερα μπροστά στους σύγχρονους δυνάστες. Τα χέρια αυτά όλα τα κράτησαν, όλα τα άντεξαν...
Τώρα στο χέρι της καρδιάς της μια κόκκινη σημαία... Τώρα στα καθαρά μάτια της, άσβεστη η ελπίδα μιας αξεπέραστης νιότης. Τώρα στα σταθερά της χέρια - όπως σε όλη τη ζωή της - μια κόκκινη σημαία ανεμίζει το πείσμα του αγώνα.