Η σύγχυση που επικρατεί σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, και βέβαια οι εξωφρενικές προτεραιότητες που δίνουν σχεδόν όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ιδιωτικά και κρατικά, για διαφορετικούς λόγους, ανάγοντας σε πρώτες ειδήσεις τις τελευταίες σε σημασία, και αντίστροφα, εμποδίζουν να δει καθαρά ο λαός το ρόλο που παίζουν, άλλη μια φορά, οι "φίλοι" και "σύμμαχοί" μας εις βάρος της πατρίδας μας. Το θέμα της αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας της Γαύδου είναι τόσο προκλητικό, ώστε θα περίμενε κανείς ότι, σ' αυτή τουλάχιστον την περίπτωση, θα έπαιρναν αμέσως θέση. Υπέρ της Ελλάδας. Αλλά ακόμα και τώρα οι Αμερικανοί (και η ΕΕ) το μόνο που βρήκαν να πουν είναι, ότι δεν θα πουν τίποτα, για να μη δυσχεράνουν τις ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις, που πρέπει να γίνουν...

Η στάση αυτή εξομοιώνεται, ηθικά, με εκείνη των "συμμάχων" και "φίλων" στα γεγονότα της Σμύρνης το 1922, που τα θυμήθηκα αυτόματα, ακούγοντας την παραπάνω δήλωση της αμερικανικής διπλωματίας. Οι εφημερίδες της εποχής τα έχουν καταγράψει με τρομακτική αμεσότητα. Στις 8 Σεπτεμβρίου οι Τούρκοι μπήκαν στην πόλη, την έκαψαν, ο ελληνικός πληθυσμός έτρεχε στην παραλία να σωθεί. Αλλά οι "σύμμαχοι", ιδιαίτερα οι Αγγλοι, "επέδειξαν κατά τας τραγικάς εκείνας στιγμάς ανήκουστον αναισθησίαν. Τα πληρώματα των εν Σμύρνη ναυλοχούντων πολεμικών των απέκοπτον τας χείρας και έθραυον τας κεφαλάς των δυστυχών εκείνων Ελλήνων, που ενόμιζον ότι ημπορούσαν, αποφεύγοντες την τουρκικήν μάχαιραν, να εύρουν άσυλον και προσωρινήν φιλοξενίαν εις τα πολεμικά σκάφη. Εστρεψαν μάλιστα και τους προβολείς των πλοίων των επί της προκυμαίας της Σμύρνης, διά να απολαύσουν το μακάβριον και ανατριχιαστικόν της ομαδικής σφαγής των Ελλήνων". Εύγλωττο είναι και τούτο: "ο Αμερικανός πρόξενος εν Σμύρνη, όταν επήγε τότε εις το γεύμα, όπου ήτο προσκεκλημένος και ο Γάλλος πρόξενος, τον ήκουσε να δικαιολογή με απερίγραπτον κυνισμόν την επιβράδυνσιν της αφίξεώς του: η λέμβος, που τον έφερεν από το γαλλικόν πλοίον, προσέκρουσεν εις πτώματα Ελληνίδων γυναικών που έπλεον εις την παραλίαν" (βλ. Κορδάτο, Ιστορία της νεότερης Ελλάδας, τόμος πέμπτος, για την περίοδο 1900 - 1924).

Αυτή τη "συνέχεια" οφείλει να συνειδητοποιήσει ο λαός μας, όσο κι αν προσπαθούν να συσκοτίσουν τα αντικειμενικά δεδομένα οι ποικιλότροπα κρατούντες. Οφείλει να καταλάβει πως, όταν εκδηλώνεται μια τουρκική πρόκληση, στο βάθος πρόκειται για πρόκληση των "συμμάχων" και "προστατών" μας: η πρόκληση των Τούρκων δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας αιτίας, όπως τη στοιχειοθετεί η στάση των "φίλων" και "συμμάχων". Αυτό ήθελε να πει, και σε μιαν άλλη φάση της ίδιας τραγωδίας των σχέσεών μας με τους "συμμάχους", μιλώντας με τα σχήματα της ποιήσεώς του, ο πάντα επίκαιρος και μεγάλος Κάλβος: απ' το να έχουμε "φίλους" και "προστάτες", θα ήταν "καλύτερα πάλιν να χρεμετίσωσι στον Κιθαιρώνα Τούρκων άγριαι φοράδες"!