Τα όσα διαδραματίζονται με φόντο την εξωτερική πολιτική και με αφορμή την υπόθεση της Ιμιας, δε διεκδικούν δάφνες άσκησης ανεξάρτητης πολιτικής. Ούτε καν σοβαρότητας. Η φαιδρότητα βέβαια σ' αυτές τις περιπτώσεις πάει μαζί, συνοδεύει την επικινδυνότητα. Πολιτικοί παράγοντες, εκδότες, εκπρόσωποι τηλεοπτικών σταθμών συνωστίζονται στην πασαρέλα άσκησης "εξωτερικής πολιτικής" σχεδιάζοντας απόβαση στα Ιμια, σ' έναν αγώνα δρόμου με τον βοσκό της Καλύμνου, για το ποιος θα φτάσει πρώτος - διασχίζοντας την απόσταση από τα σαλόνια των καναλιών - στη βραχονησίδα. ΜΜΕ και δημοσιογράφοι δε σταματούν να "χύνουν δάκρυα" στο... αναπάντητο ερώτημα "ποιος θα ταϊσει τα κατσίκια" στην Ιμια... Η κυβέρνηση αποφασίζει να πάρει μέρος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην "κατσικολογία" των ημερών. Το φαινόμενο δεν είναι βέβαια σημερινό. Το είδος του "πατριωτισμού" του ΣΚΑΪ έχει ξαναεκδηλωθεί. Αλλοτε από τους παπάδες και τους κήρυκες του "γυφτοσκοπιανισμού" και της "μακεδονοφροσύνης". Αλλοτε από τους αυτόκλητους εκπροσώπους της ελληνικής μειονότητας της Αλβανίας, που στην περίπτωση του Βρακά έφταναν στο σημείο να ασκούν τη δική τους "εξωτερική πολιτική", εισβάλλοντας στη γειτονική χώρα ή θέτοντας υπό την προστασία τους τη ΜΑΒΗ.

Τι είναι, λοιπόν, εκείνο που δίνει χώρο και επιτρέπει στους διάφορους "πατριώτες" να ρίχνονται στο παιχνίδι άσκησης εξωτερικής πολιτικής; Μα η ίδια η επίσημη πολιτική του ελληνικού κράτους και των κυβερνήσεών του. Αυτές οι τελευταίες είναι που απευθύνουν προσκλητήρια επέμβασης τρίτων στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Αυτές οι τελευταίες, όπως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, είναι εκείνες που νομιμοποιούν τον καθορισμό και την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, άλλοτε από τους Αμερικάνους, άλλοτε από τους Γερμανούς και άλλοτε από όλους τους "συμμάχους" μαζί.

Οι λόγοι που επέφεραν το καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας δεν είναι παρά η υποτέλεια των κυβερνώντων στις επιθυμίες των "συμμάχων" για "εύρυθμη" λειτουργία της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Και "εύρυθμη" λειτουργία του ΝΑΤΟ δε σημαίνει παρά ανατροπή του "στάτους κβο" στο Αιγαίο. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν αντιστέκεται στα παραπάνω σχέδια των ισχυρών, που περνούν μέσα από την υπόθαλψη της τουρκικής προκλητικότητας, αλλά έχει βάλει και τους "λύκους να φυλάνε τα πρόβατα". Περιμένει από τον Κλίντον, τον Κολ και τον Σιράκ να αναγνωρίσουν την κυριαρχία της στην περιοχή και τους καθιστά επιδιαιτητές σε μια διένεξη που οι ίδιοι συντηρούν και αξιοποιούν. Αυτή, η επίσημη εξωτερική πολιτική, είναι που εκτρέφει τους φορείς της ανεπίσημης, τυχοδιωκτικής και επικίνδυνης εξωτερικής πολιτικής που μόνο σε περιπέτειες μπορεί να οδηγήσει.