Η Καταλανική Πλατφόρμα Αντι - Μάαστριχτ, που συγκροτήθηκε πρόσφατα, παρουσίασε στη Βαρκελώνη, πριν λίγο καιρό, το Μανιφέστο που παραθέτουμε παρακάτω ακέραιο, με το οποίο απαιτείται η διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης:

Εμείς οι υπογράφοντες, μπροστά στη διαδικασία, σε εξέλιξη, της αναθεώρησης της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έχοντας επίγνωση της αποφασιστικής σημασίας των οποιωνδήποτε τροποποιήσεων που θα προκύψουν, καθώς και των αποφάσεων σχετικά με την Οικονομική και Νομισματική Ενωση, που επίσης προβλέπεται στη Συνθήκη, θέλουμε να εκφράσουμε τη βαθιά μας ανησυχία και απόρριψη της εξέλιξης ολόκληρης αυτής της διαδικασίας που γίνεται, και πάλι στο περιθώριο της συμμετοχής και της δυνατότητας αποφάσεων εκ μέρους των πολιτών.

Κατά τη διάρκεια των χρόνων της εφαρμογής των συμφωνιών του Μάαστριχτ, διαπιστώσαμε πως οι πιο αρνητικές συνέπειες αυτού του μοντέλου ευρωπαϊκής οικοδόμησης - που έχουμε ήδη καταγγείλει από την υπογραφή τους στις 11 Δεκεμβρίου του 1991 μέσα από ένα ευρύ κίνημα πολιτών - δημιούργησαν σε όλες τις χώρες της ΕΕ κοινωνίες ακόμα πιο μη αλληλέγγυες, μέσα στις οποίες, παρά την οικονομική ανάπτυξη, η ανεργία πλήττει επίσημα 20.000.000 ανθρώπους, η φτώχεια 50.000.000, και διευρύνεται ο αποκλεισμός, προκαλώντας αφόρητη οδύνη στους εργαζόμενους και σε ευρύτερους κοινωνικούς τομείς, κυρίως στις γυναίκες, στη νεολαία και στους μετανάστες.

Αυτή η κοινωνική αποτυχία, είναι μία άμεση επίδραση του τελικού σχεδίου στο Μάαστριχτ, και τείνει να βαθύνει και να επιταχυνθεί με την εφαρμογή της λεγόμενης πολιτικής σύγκλισης που σε όλες τις χώρες συνιστά την κατάργηση του συστήματος κοινωνικής προστασίας και συλλογικής αλληλεγγύης, μία αυξανόμενη αβεβαιότητα των συνθηκών ζωής, καθώς και φαινόμενα διαφθοράς και άνισου πλουτισμού μιας μικρής μειοψηφίας.

Αγνοώντας τις όλο και περισσότερες αντιρρήσεις εκ μέρους των ειδικών της οικονομίας και των κοινωνικών επιστημών για τις συνθήκες και τις οριστικές προθεσμίες, για την οικονομική σύγκλιση καθώς και για τα πραγματικά πλεονεκτήματα της Νομισματικής Ενωσης, αυτοί οι στόχοι όχι μόνο δεν τροποποιούνται, αλλά ένα νέο όργανο, η λεγόμενη "Συμφωνία Σταθερότητας", θέλει να μας καταδικάσει στη διαιώνιση, χρόνο με το χρόνο, αυτής της άδικης και αυθαίρετης πολιτικής.

Αν και αυτή η κοινωνικο - οικονομική αποτυχία είναι η σημαντικότερη λόγω της άμεσης επίπτωσης στη ζωή των ανθρώπων, ωστόσο εμφανίστηκαν και άλλες ανησυχητικές και επικίνδυνες τάσεις. Ο νέος μιλιταρισμός, που διαπιστώνεται τόσο στη δημιουργία των νέων επιθετικών δυνάμεων (ο ευρωπαϊκός στρατός στο Νότο) όσο και στη συνενοχή της ΕΕ στα επεκτατικά σχέδια του ΝΑΤΟ και στις γενικές εντάσεις, ακριβώς γι' αυτό το λόγο, στην Ανατολική Ευρώπη, καθώς και η όλο και πιο περιοριστική μεταχείριση του μεταναστευτικού φαινομένου, παράλληλα με την ένταση ενός σκηνικού άδικων σχέσεων με το Νότο, προβάλλουν την οικοδόμηση ενός απαράδεκτου μοντέλου σχέσεων μεταξύ των λαών.

Ο συνδυασμός της κοινωνικής κρίσης στις χώρες της ΕΕ με τη μιλιταριστική και περιοριστική μεταχείριση των εξωτερικών σχέσεων ευνοούν τη δημιουργία ψευδών ενόχων, εσωτερικών και εξωτερικών, και με αυτούς την ανάπτυξη ξενόφοβων και ρατσιστικών ιδεών, καθώς και την αύξηση διαφόρων φασιστικών κινημάτων, απέναντι στα οποία η απάντηση των ευρωπαϊκών θεσμών και κυβερνήσεων των χωρών - μελών ξαναπέφτει στην αδυναμία και τα λάθη του παρελθόντος, δημιουργώντας μία δυναμική που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τις δημοκρατικές ελευθερίες στο σύνολό τους.

Διαπιστώνουμε επίσης τους ισχύοντες αποκλεισμούς στην ελεύθερη κυκλοφορία των ατόμων και στην άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων, σε έντονη αντίθεση με την ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων και του χρήματος, και παρακολουθούμε με ιδιαίτερη ανησυχία την επιταχυνόμενη ανάπτυξη μιας διαδικασίας μεταφοράς αρμοδιοτήτων από τα κράτη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς χωρίς κανέναν αυθεντικό δημοκρατικό έλεγχο και γνώση από πλευράς των πολιτών.

Μέσα από αυτήν τη διαδικασία, τα εθνικά Κοινοβούλια παρουσιάζουν προοδευτικά όλο και μικρότερη πολιτική και νομοθετική δυνατότητα, δυνατότητα που ούτε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει, αφού, ουσιαστικά, δεν έχει καμία νομοθετική αρμοδιότητα. Ετσι, έχουμε κυβερνητικές "έντονες παρακλήσεις" σε ευρωπαϊκό επίπεδο προς το Συμβούλιο Υπουργών ή Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που, όμως, είναι γνωστό ότι δεν έχουν κανένα κοινοβουλευτικό έλεγχο στις αποφάσεις τους.

Σ' αυτές τις ασταθείς συνθήκες, η ικανότητα ελιγμών και πίεσης των μεγάλων καπιταλιστικών συμφερόντων επιβάλλεται προοδευτικά στις συλλογικές ανάγκες, προκαλώντας πολύ επικίνδυνα φαινόμενα για την ασφάλεια και την υγεία, όπως ο χειρισμός στην κρίση των λεγόμενων "τρελών αγελάδων" ή η έγκριση για εισαγωγές μεταλλαγμένων προϊόντων, που θα μπορούσαν να φτάσουν στον παροξυσμό σε περίπτωση που εφαρμοστεί η διάταξη της Συνθήκης του Μάαστριχτ που προβλέπει την ανεξαρτησία, στο περιθώριο οποιουδήποτε πολιτικού ελέγχου, της μελλοντικής ευρωπαϊκής νομισματικής αρχής. Αυτή η πραγματικότητα καταρρίπτει την ιδέα ότι οι πιο δυσάρεστες πλευρές της ευρωπαϊκής οικοδόμησης είναι στιγμιαίες παρεκκλίσεις σε μία θετική, συνολικά, προοπτική που θα οδηγήσει σε μία καλύτερη ποιότητα ζωής και σ' έναν νέο ουμανισμό. Αντίθετα, βρισκόμαστε σε έναν δρόμο που συνεχώς απομακρύνεται από τις δημοκρατικές, ειρηνικές και αλληλέγγυες ελπίδες που θα έπρεπε να συνδέονται με την ιδέα της Ευρώπης.

Γι' αυτό, νομίζουμε πως έφτασε η στιγμή να πούμε φτάνει, να υποχρεώσουμε τις κυβερνήσεις να δουν, ότι δεν υπάρχει η υποτιθέμενη μαζική και πλειοψηφική συναίνεση που τις εξουσιοδοτεί να εφαρμόσουν οποιαδήποτε πολιτική και μόνο αναφέροντας τη λέξη Ευρώπη ή Μάαστριχτ, ότι υπάρχει μία βαθιά και αυξανόμενη δυσαρέσκεια στην κοινωνία των πολιτών για την πορεία που ακολουθεί και τις μορφές που παίρνει η ευρωπαϊκή οικοδόμηση.

Για να εκφραστεί αυτή η δυσαρέσκεια με εποικοδομητικό τρόπο, υποχρεώνοντας τις κυβερνήσεις, από τα κάτω, να επανεξετάσουν τις παραχωρήσεις τους στους πραγματικά αντιπροσωπευτικούς κοινωνικούς πρωταγωνιστές ώστε να προωθήσουν άλλες εναλλακτικές λύσεις, είναι αναγκαία η κινητοποίηση της κοινωνίας για να απαιτήσει μία πλήρη και εξαντλητική πληροφόρηση, είναι αναγκαία μία δημόσια συζήτηση όπου θα γίνουν γνωστές αυτές οι προτάσεις και κυρίως είναι ανάγκη να αρνηθούμε στις κυβερνήσεις τη δυνατότητα να συνεχίζουν να αποφασίζουν για μία διαδικασία τόσο μεγάλης σημασίας χωρίς τη συναίνεση των πολιτών.

Για όλα αυτά, απαιτούμε από τις δημόσιες αρχές τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης η οποία θα προκύψει από την Ενδοκυβερνητική Διάσκεψη που προχωρεί στην αναθεώρησή της.

Επιμέλεια: Γιάννα ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ