ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΔΙΚΙΟ ΔΕΝ "ΜΠΛΟΚΑΡΕΤΑΙ" | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΔΙΚΙΟ ΔΕΝ "ΜΠΛΟΚΑΡΕΤΑΙ"

"Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια,

σωπαίνει, ακούει, κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια.

Και κάποιο βράδυ - πες σαν χτες - υψώνει το κεφάλι

κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι.

Κι όπως περνάν κι όπως βροντάν, μαδάει ο αγέρας ρόδα

κι από τη λάσπη ξεκολλά της Ιστορίας η ρόδα.

Και τούτο το περήφανο, τ' άμετρο ψυχομέτρι,

μόνη σημαία το φως κρατεί, μόνο σπαθί τ' αλέτρι... "

Οταν ο Γιάννης Ρίτσος έγραφε στα '61 τα παραπάνω λόγια, για να υμνήσει την πανανθρώπινη πορεία προς το δίκιο, για να υμνήσει το "ΛΑΟ", ήξερε πως το λαϊκό ποτάμι της αξιοπρέπειας και του αγώνα δε γυρίζει πίσω. Δε φυλακίζεται. Δεν "μπλοκάρεται". Οση τυραννία κι αν υποστεί. Οσες επιθέσεις κι αν δεχτεί. Οποια κατασταλτική "δικαιοσύνη" κι αν εφευρεθεί εναντίον του, ο λαός βρίσκει τη δύναμη, τα μέσα και το κουράγιο να αντισταθεί. Να αντεπιτεθεί. Και τελικά να νικήσει.

Αυτό το μάθημα της Ιστορίας, κανείς εξουσιαστής, ποτέ, δε θέλησε να το μάθει. Κανείς "προύχοντας" και κανένας πολιτικός του υπάλληλος, σε καμία από τις κοινωνίες της εκμετάλλευσης, δε θέλησε να δεχτεί ότι η εξουσία του είναι πεπερασμένη. Εχει όρια. Εχει τέλος. Και το τέλος της αρχίζει από τη στιγμή που το λαϊκό ποτάμι, οργισμένο και αγανακτισμένο από την εκμετάλλευση και την αδικία, αποφασίζει να διεκδικήσει ό,τι του ανήκει.

Απέναντι σε αυτή τη δύναμη του δίκιου, που στην Ελλάδα του 1997 οδηγεί τον εργάτη, τον αγρότη, τον ναυτικό, τον καθηγητή να βγει στους δρόμους, οι κυβερνώντες θεωρούν - αφελώς - ότι μπορούν να αντιτάξουν τη δύναμη του αυταρχισμού. Νομίζουν, επαναπαυμένοι στα γκλομπς και τη δικονομία του πλούτου, ότι έχουν την απαραίτητη πυγμή, ώστε να υποτάξουν τα λαϊκά στρώματα στη "μοίρα" τους. Μια "μοίρα" που - κάθε άλλο παρά... τυχαία - καθορίζεται από τους ίδιους τους κυβερνώντες και έχει μια και προδιαγεγραμμένη κατάληξη. Την εξαθλίωση, την περιθωριοποίηση, την αποπομπή τεράστιων λαϊκών μαζών στο περιθώριο, αφού πρώτα το μεγάλο κεφάλαιο τις ξεζουμίσει και τις μετατρέψει σε αποκαϊδια της βουλιμίας του για θησαυρισμό.

Ομως, αυτή η αδηφαγία, που με νομοτελειακό τρόπο κατευθύνει τη δράση του μεγάλου κεφαλαίου και του πολιτικού προσωπικού του, έχει... συνέπειες. Τις συνέπειες που αναπόφευκτα υφίστανται όσοι συνεχίζουν να κοροϊδεύουν το λαό. Πρόκειται για τους ίδιους που στηρίζουν την εξουσία τους στη βία και την τρομοκρατία. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν πως, ακόμα, κι αν μια ή δυο φορές καταφέρουν με τις μεθόδους, είτε της υποκρισίας, είτε της καταστολής, να "φιμώσουν" και να "αλυσοδέσουν" το λαό, θα 'ρθειη στιγμή που η συσσώρευση της αγανάκτησης θα τους συμπαρασύρει. Σήμερα, ζουν τα προεόρτια του παραμερισμού τους, όλοι εκείνοι που βρίσκονται στο διάβα του εργάτη και του αγρότη, που "υψώνει το κεφάλι κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι"... Ομως, ακόμα και τώρα, οι κυβερνώντες επιδεικνύουν το δεσποτισμό της καταστολής. Αυτό ακριβώς κάνει η κυβέρνηση Σημίτη, όλο το τελευταίο διάστημα:

Εβαλαν σε θέση μάχης όλους τους μηχανισμούς καταστολής που διαθέτει η κρατική μηχανή. Εθεσαν σε κατάσταση υψηλής ετοιμότητας τις Ειδικές Δυνάμεις και οτιδήποτε θυμίζει "Ράμπο", για να αποκρούσουν τη λαϊκή οργή. Δε δίστασαν να διατάξουν τους "ραβδούχους" της εξουσίας να επιδράμουν κατά των καθηγητών, των ναυτικών, των εμποροϋπαλλήλων, των αγροτών. Μετέτρεψαν τα δικαστήρια σε βιομηχανίες καταδίκης των απεργών. Επιδίωξαν τη μετατροπή των εισαγγελέων σε "σκιάχτρα" κατά των διαδηλωτών. Εφτασαν σε πρωτοφανείς για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα μεθόδους αυταρχισμού. Αναγκάστηκαν να εκτεθούν προσωπικά, με διαγγέλματα μίσους και ύβρεων ενάντια στον "εχθρό" - λαό με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Δε δίστασαν, δίπλα στην τρομοκρατία, τη βία και τις απειλές, να στήσουν τα "οπλοπολυβόλα" του... "εκσυγχρονισμού": τη λάσπη, τη συκοφαντία, τον τεχνητό κοινωνικό διχασμό, το ρουσφέτι και την παρακρατικής έμπνευσης σύσταση, δήθεν, "αγανακτισμένων" τραμπούκων, με στόχο το πεμπτοφαλαγγίτικο χτύπημα του λαού.

Τα αποτελέσματα της τακτικής τους τα "θερίζουν" σήμερα. Σήμερα, που η τακτική τους να "μπλοκάρουν" το δίκιο του λαού, μετατρέπεται σε μπούμερανγκ εναντίον τους. Σήμερα, που θρονιασμένοι στους τέσσερις τοίχους του "μουσείου" του Μάαστριχτ, βρίσκονται "περικυκλωμένοι" από εργάτες, ναυτικούς, αγρότες, καθηγητές, δασκάλους, δημόσιους υπάλληλους. Βρίσκονται απομονωμένοι και μπλοκαρισμένοι από το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας. Και το χειρότερο - γι' αυτούς - είναι αναγκασμένοι να αποδεχτούν ότι το δίκιο των ανθρώπων της δουλιάς και του μόχθου δεν "μπλοκάρεται", ούτε με ΜΑΤ, ούτε με δικαστικές διώξεις, ούτε με απειλές.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

σποτ

Οποια κατασταλτική "δικαιοσύνη" κι αν εφευρεθεί εναντίον του, ο λαός βρίσκει τη δύναμη, τα μέσα και το κουράγιο να αντισταθεί. Να αντεπιτεθεί. Και τελικά να νικήσει