Το "όραμα" κατέρρευσε | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Το "όραμα" κατέρρευσε

Ποιο είναι το σημαντικότερο επιχείρημα της κυβερνητικής προπαγάνδας - το κέντρο της ιδεολογίας του εκσυγχρονισμού - στη λυσσώδη προσπάθεια που καταβάλλει να γονατίσει την πλειοψηφία των εργαζομένων μπροστά στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα; Οι θυσίες επιβάλλονται για να μπορέσει η χώρα να κατακτήσει μια θέση στο κλαμπ των ισχυρών της ΕΕ και να επηρεάζει τη λήψη των αποφάσεων.

Πέρα από το γεγονός ότι πρόκειται για ένα όραμα που έχει τσαλακωθεί και συνθλιβεί από τα πολλαπλά χτυπήματα της σκληρής πραγματικότητας, οι εξελίξεις των τελευταίων 24ωρων στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών αποδεικνύουν περίτρανα ότι όχι μόνο δεν έχει καμία ελπίδα να επιτύχει τον πολυπόθητο "στόχο", αλλά και ψεύδεται ασύστολα.

* * *

Αυτό που έγινε ξεκάθαρο τις τελευταίες μέρες, αν και είχε διαφανεί πριν τη Σύνοδο Κορυφής του Δουβλίνου, είναι ότι ο γαλλογερμανικός άξονας δεν αρκείται στη θέσπιση του "συμφώνου σταθερότητας", σύμφωνα με το οποίο τα 15 κράτη - μέλη είναι υποχρεωμένα να τηρήσουν αυστηρά τα κριτήρια του Μάαστριχτ και μάλιστα με την απειλή βαρύτατων προστίμων, αλλά προχωρούν στη δημιουργία του πολιτικού οργάνου - "πολιτικό συμβούλιο" - που θα κυβερνά τη "ζώνη του ΕΥΡΩ". Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα ευρωπαϊκών εφημερίδων, το συμβούλιο αυτό, στο οποίο ουσιαστικά θα κάνουν κουμάντο οι ηγεμόνες της ΕΕ, θα ακολουθήσει τα πρότυπα της "Ομάδας των Επτά" και θα καθορίζει τη στρατηγική των ισοτιμιών, της απασχόλησης, της φορολογικής εναρμόνισης, αλλά και θα αποφασίζει και για την επιβολή των κανόνων της ζώνης του ΕΥΡΩ, καθώς και των προστίμων.

Οσον αφορά το ερώτημα ποιες χώρες θα συμμετέχουν στην πρώτη ομάδα του ΕΥΡΩ είναι χαρακτηριστική η "σύσταση" του Γερμανού καγκελάριου στον Ιταλό πρωθυπουργό Ρ. Πρόντι να μη βιάζεται η Ιταλία "να εισέλθει μαζί μας στην ΟΝΕ το 1998, σας εγγυώμαι ότι το 2002 θα μπείτε σίγουρα" (!). Ο λόγος που δε θέλουν οι Γερμανοί την επέκταση της ζώνης του ΕΥΡΩ "νότια των Αλπεων" είναι ότι το ενιαίο νόμισμα θα είναι ασθενές.

Αν αυτή είναι η μεταχείριση της Ιταλίας από το γαλλογερμανικό άξονα, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος ποια μοίρα επιφυλάσσουν στην Ελλάδα.

* * *

Κι όμως η κυβέρνηση Σημίτη δε διστάζει να μετατρέψει τη χώρα σε κρανίου τόπου, με εκτεταμένους "θύλακες" ανεργίας και φτώχειας, με τη συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων να αγωνίζεται να επιβιώσει, προκειμένου να ικανοποιήσει το Διευθυντήριο και βέβαια τα πολυεθνικά συμφέροντα που αυτό εκφράζει. Ομως όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι μόνο μέσα από την απειθαρχία και την αντίσταση στο Διευθυντήριο, καθώς και τους σκληρούς ταξικούς αγώνες μπορεί να διασωθούν οι ελπίδες για καλύτερες μέρες.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ