Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια από τότε - στις 3 Ιούνη 1994 - που χάθηκε αναπάντεχα η Βάλια Τσουκοπούλου.

Το κορίτσι που έφυγε τόσο γρήγορα - στα 31 του χρόνια - μα που πρόφθασε να κάνει τόσα πολλά για τον εαυτό της, αλλά και για τους ανθρώπους.

Λαμπρές σπουδές, πανεπιστημιακές και μεταπτυχιακές, ξένες γλώσσες, ξεκίνημα μίας πετυχημένης δικηγορικής σταδιοδρομίας.

Ανεψιά του μάρτυρα της ειρήνης, Γρηγόρη Λαμπράκη και του Αλέκου Τσουκόπουλου, ταγματάρχη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, που έπεσε στον Πάρνωνα το Γενάρη του 1949 και κόρη του γνωστού δικηγόρου, αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, παράγοντα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και τωρινού προέδρου του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας, Οδυσσέα Τσουκόπουλου, η Βάλια δεν μπορούσε παρά να τιμήσει αυτή τη λαμπρή οικογενειακή παράδοση.

Από τα πρώτα φοιτητικά της χρόνια στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Θράκης, οργανώνεται στην ΚΝΕ και γίνεται η ψυχή της Κνίτικης οργάνωσης σε αυτό. Μεταγράφεται στο Πανεπιστήμιο ΑΘήνας και συνεχίζει την κομματική και συνδικαλιστική δράση της σε αυτό.

Παίρνει πτυχίο και αρχίζει τη δικηγορική σταδιοδρομία.

Αναμειγνύεται στο Δικηγορικό Συνδικαλιστικό Κίνημα και εκλέγεται σύμβουλος στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθήνας, όπου αναπτύσσει πλούσια και γόνιμη συνδικαλιστική δράση.

Παράλληλα αναπτύσσει δραστηριότητα στο φιλειρηνικό κίνημα και εκλέγεται στα όργανά του.

Προικισμένη όχι μόνο με πνευματικά αλλά και με σπάνια ψυχικά προτερήματα, είναι αγαπητή σε όλους.

Το μέλλον της προμηνύεται λαμπρό.

Αλλά η επάρατη αρρώστια καραδοκεί. Τη χτυπά αμείλικτα.

Παλεύει ηρωικά και σε αυτό το πεδίο και προκαλεί το γενικό θαυμασμό.

Ομως χάνει τη μάχη!!

Στις 3/6/1994 φεύγει για πάντα, προκαλώντας ανείπωτο σπαραγμό σε όλους όσοι τη γνώρισαν, έστω και λίγο.

Θα τη θυμόμαστε πάντα...

Γ. Γ.