Την πρώτη "ψυχρολουσία" φέτος το καλοκαίρι την πήραν οι παραγωγοί καρπουζιών και πεπονιών. Οι τιμές έπιασαν πάτο και όπως μας είπαν οι παραγωγοί, στην αγορά στο Ριζαριό Τρικάλων κατάντησαν να πουλούν μια καρότσα αγροτικού αυτοκινήτου γεμάτη πεπόνια (700 με 1.000 κιλά) με ένα πεντοχίλιαρο! Σε διαφορετική περίπτωση έχουν την επιλογή να τα αφήσουν να σαπίσουν στα χωράφια. Κι ενώ οι αγρότες πουλάνε πεπόνια και καρπούζια από 30 δραχμές μέχρι και ένα τάλιρο το κιλό, οι καταναλωτές τα αγοράζουν από 70 δραχμές και πάνω και σε σούπερ μάρκετ της Αθήνας, είδαμε πεπόνια να πουλιούνται με 215 δραχμές το κιλό!

Στην αγορά του Ριζαριού, οι παραγωγοί πεπονιών και καρπουζιών περίμεναν μαρτυρικά να βρεθεί αγοραστής - έμπορος, μάταια όμως. Από ό,τι είδαμε, οι βασικοί αγοραστές ήταν οι Τσιγγάνοι και τα παζάρια τους σκληρά. Τα πρώτα λόγια που ακούσαμε εκεί ήταν: "Η κατάσταση είναι απελπιστική, οι τιμές ξεφτιλίστηκαν. Πού είναι το κράτος; Τι γίνεται με τις εξαγωγές; ". Περιμένουμε εδώ δύο και τρεις μέρες, μας είπαν να πουλήσουμε και τελικά μας τα παίρνουν τζάμπα οι Τσιγγάνοι. Μας ανέφεραν μάλιστα ότι πριν λίγες μέρες ένας παραγωγός πάνω στην απελπισία του πούλησε ένα φορτίο με 800 κιλά πεπόνια με ένα πεντοχίλιαρο και τα φόρτωσε κιόλας στο αυτοκίνητο του τσιγγάνου αγοραστή. Και δεν ήταν ο μόνος.

"Και εσείς τι κάνετε μπρος σε όλα αυτά; " τους ρωτήσαμε. "Τι να κάνουμε εμείς. Αυτοί που κυβερνούν πρέπει να κάνουν και να μη λένε μόνο μεγάλα λόγια. Εμείς είμαστε έτοιμοι να βγάλουμε τα τρακτέρ, γιατί τους χρειάζεται άλλη μια "Βιοκαρπέτ"" ήταν τα λόγια που ακούσαμε από τους συγκεντρωμένους παραγωγούς. Αρχίζοντας να εξιστορεί τα αδιέξοδα των αγροτών, πού δεν ξέρουν πια τι να καλλιεργήσουν, ο Γ. Γρατσάνης από το χωριό Γλήνος, μας είπε: "Οπως πάνε τα πράγματα, του χρόνου δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε, θα σπείρουμε "λαμπόγυαλα" μου φαίνεται". "Δουλεύουμε από το Φλεβάρη για να βγάλουμε τα πεπόνια και έχουμε κόστος 150.000 δραχμές το στρέμμα για να πάρουμε το πολύ 30.000. Πού θα πάει αυτή η δουλιά; " ακολούθησαν τα λόγια του Βαγγ. Μουσδανίτη από το Λόγγο.

"Η κατάσταση είναι απελπιστική - συνέχισε ο συγχωριανός του Δ. Γκαντιάς - αλλά η κυβέρνηση αντί να δώσει λύσεις στα προβλήματα, μας τρέχει στα δικαστήρια και μας δικάζει για να μην καταλαβαίνει ο κόσμος τι γίνεται. Ετσι όπως έγιναν τα πράγματα για εμάς τους αγρότες, δεν έχουμε πια τίποτα να φοβηθούμε. 'Η χρεώνεσαι μέχρι τα μαλλιά και στα παίρνει η τράπεζα τα χωράφια ή σε στέλνουν τα δικαστήρια, στη φυλακή και έρχεται πάλι η τράπεζα και στα παίρνει".

Αγανακτισμένοι δεν είναι μόνο οι παραγωγοί πεπονιών και καρπουζιών. Το ίδιο ισχύει και για τους παραγωγούς κηπευτικών. Στη Σωτήρα, λίγο έξω από τα Τρίκαλα, συναντήσαμε την Ελένη Παλαβρού, μητέρα τεσσάρων παιδιών, να μαζεύει ντομάτες. "Χάλια μαύρα. Δουλιά έχουμε μπόλικη, λεφτά δεν έχουμε" ήταν τα πρώτα λόγια και άρχισε να απαριθμεί τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι παραγωγοί κηπευτικών, αλλά και οι πολύτεκνοι, μετά την απόφαση της κυβέρνησης να κόψει τα πολυτεκνικά επιδόματα. Σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης, οι φράσεις που επαναλάμβανε η Ελένη Παλάβρα ήταν: "Αυτή η δουλιά που κάνουμε, δεν πληρώνεται με τίποτα. Το μόνο που γίνεται είναι να δουλεύουμε εμείς για να τρώει το κράτος και οι βιομήχανοι. Δουλεύουμε για τους βιομηχάνους. Οι καταναλωτές δίκιο έχουν, για τις τιμές όμως δε φταίμε εμείς γι' αυτό".

Η ίδια εξέφρασε ένα παράπονο, που δείχνει ότι η κυβέρνηση έχει βάλει στο περιθώριο τους μικρομεσαίους αγρότες. "Ζητήσαμε - μας είπε - να μπούμε στο σχέδιο ανάπτυξης, αλλά μας είπαν ότι για να μπεις χρειάζεται να έχεις 200 στρέμματα. Πού να τα βρούμε εμείς τα 200 στρέμματα; Αυτοί που έχουν 200 στρέμματα δε χρειάζονται βοήθεια. Εμείς που δεν έχουμε πολλά στρέμματα χρειαζόμαστε βοήθεια".