Κατ' ευφημισμόν «τραγωδία», η «Ελένη» του Ευριπίδη είναι από τα πιο ειρωνικά, αν όχι το πιο ειρωνικό έργο του πιο ρεαλιστή - πιο διαλεκτικά ρεαλιστή - αρχαίου ποιητή. Ενα δραματουργικό «παίγνιο» που αποκαλύπτει τη δήθεν εκ «θεών» προερχόμενη απάτη των ισχυρών για τη διεξαγωγή κατακτητικών πολέμων με διάφορα προσχήματα - «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη» - και τη συγκάλυψη διαφόρων αμαρτιών τους. Ο «αθεόφοβος» Ευριπίδης, εκτός από τις τραγωδίες του περί του Τρωικού Πολέμου, βρήκε και με την σαρδόνιας μυθοπλασίας «Ελένη» τον τρόπο να καταγγείλει τον πόλεμο ως έργο ανθρώπων και τα ψεύδη που επικαλούνται για να «αθωώσουν» τα εγκλήματά τους. Ο Πάρις δεν άρπαξε και δεν πήγε στην Τροία την πραγματική Ελένη, αλλά το «είδωλό» της, ένα ομοίωμά της. Η πραγματική Ελένη, «αναμάρτητη» και «πιστή» στον σύζυγό της Μενέλαο, «θεόθεν» σταλμένη βρέθηκε στην Αίγυπτο, στο παλάτι του Θεοκλύμενου, στο γάμο με τον οποίο γλίτωσε, καθώς ο Μενέλαος γυρίζοντας από την Τροία εξόκειλε «τυχαία» στην Αίγυπτο, «τυχαία» ξανασυναντήθηκαν με την Ελένη, που τον έπεισε για την «αφοσίωσή» της, και εξαπατώντας, και οι δυο, τον Πρωτέα, με τη βοήθεια και της ιέρειας αδελφής του Θεονόη, γύρισαν στη Σπάρτη, «εξαγνισμένοι» και για τον πόλεμο και για τις απάτες τους. Το υπέροχα μεταφρασμένο - με μελαγχολικό λυρισμό στα Χορικά, ιδιαίτερα όταν εκφράζουν τη νοσταλγία για την πατρίδα και ειρωνικότατο στα επεισόδια - από τον Κ. Χ. Μύρη έργο, σκηνοθέτησε ο Γιάννης Μαργαρίτης, αναδεικνύοντας εύστοχα, εμφαντικά, αλλά και χωρίς υπερβολές τη διάχυτη ειρωνεία. Στην παράσταση και αυτού του ΔΗΠΕΘΕ υπήρξε σκηνογραφική οικονομία, με λιτότατο, αλλά ευμετάβλητο μεταλλικό σκηνικό (Δημήτρης Κακριδάς), όμορφα κοστούμια, με σκόπιμα χιουμοριστικά τα αιγυπτιακά κοστούμια (Ελένη Μανωλοπούλου), εύηχα μελωδική μουσική (Χρήστος Θηβαίος) και λιτά εκφραστική χορογραφία της πρωτοδοκιμαζόμενης στο αρχαίο δράμα Σεσίλ Μικρούτσικου. Ο σκηνοθέτης επέλεξε ικανούς και κατάλληλους για τη σκηνοθετική του «ανάγνωση» ηθοποιούς. Η Φιλαρέτη Κομνηνού, με τον ασκημένο, έμπειρο λόγο της, τη σκηνική ευφυΐα και ακτινοβολία της, το χιούμορ που διαθέτει, «κέντησε» την Ελένη, προσδίδοντάς της την ερωτίλα «αθωότητα», την υποκριτική «αγνότητα» του πανούργου θηλυκού που ξέρει να αποβλακώνει, να σαγηνεύει και να εξαπατά τα αρσενικά θύματά του. Αρμόζων «αντίποδάς» της ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, πλάθοντας, με σκόπιμα ειρωνική μεγαλοστομία, τον ανόητο, αφελή, επηρμένο, ουσιαστικά δειλό Μενέλαο. Πολύ καλές, με αίσθηση του χιούμορ, ήταν οι ερμηνείες του Δημήτρη Σιακάρα (Θοκλύμενος), της Μαίρης Σαουσοπούλου (Αιγύπτια γριά - δούλα), της Μαριάνθης Σοντάκη (Θεονόη) και Παντελή Παπαδόπουλου (Θεράπων). Αξιόλογες ήταν και οι ερμηνείες των Γιώργου Ζιόβα, Εκτορα Καλούδη και Αντώνη Μπαμπούνη.