Σε μεγάλα κέφια πρέπει να ήταν ο Μίμης Κουγιουμτζής , όσο καιρό προετοίμαζε -είτε με σκοπό την άσκησή τους, είτε με στόχο μια παράσταση- τους νέους και τις νέες ηθοποιούς της σχολής του «Θ.Τ.» πάνω στο «υλικό» της «Παρωδύσσειάς» του. Σε πάρα πολύ μεγάλα κέφια πρέπει να ήταν και ο Χρήστος Λεοντής, συνθέτοντας ευφρόσυνα, μελωδικότατα, παιχνιδιάρικα τραγούδια, που τροφοδότησαν τη φαντασία του σκηνοθέτη, των άλλων συντελεστών και των ηθοποιών, για μια άνευ όρων και ορίων αυτοσχεδιαστική, αλλεπάλληλών σκηνικών παιγνίων παραστασιακή προσέγγιση της ομηρικής «Οδύσσειας». Αλλιώς, δεν εξηγείται το «οργιαστικό», ευφρόσυνο θέατρο - μουσικο - χορευτικό γλέντι - γλέντι κυριολεκτικά και των νέων ηθοποιών και των θεατών- που επισυμβαίνει επί της σκηνής του θεάτρου της Οδού Φρυνίχου. Και βέβαια όταν είναι στα κέφια τους δυο «πρώτα βιολιά»- ο σκηνοθέτης και ο συνθέτης, στην προκειμένη περίπτωση- τότε παίρνουν «φωτιά» και τα άλλα «όργανα». Αυτό συνέβη με τη Ρούλα Κουτρουμπέλη, που εκγύμνασε εκπληκτικά και χορογράφησε με έμπνευση και αίσθηση του κωμικού, πολύρυθμα, εκφραστικότατα και μεγάλων κινησιοχορευτικών απαιτήσεων μιμητικά μοτίβα. Με τον Νίκο Σάνιο , που με ευρηματικότητα επένδυσε μουσικά και ηχητικά την παράσταση. Με τον Νίκο Νατσούλη, που με το αφαιρετικότατο σκηνικό και τα λιτότατα, ασημί χρώματος, κοστούμια του, βοηθούντων και των φωτισμών του Ανδρέα Μπέλλη, παρέπεμψε στην αισθητική των επιστημονικής φαντασίας κινουμένων σχεδίων για παιδιά, μεταμορφώνοντας- σε συνδυασμό με την «ηλεκτρονική» κίνηση και την εξωκοσμική εκφορά του λόγου- τα μυθικά «πρόσωπα» της Οδύσσειας (ανθρώπινα, θεϊκά, μαγικά, τερατικά, ζωώδη, κλπ.) σε πολύ χαριτωμένα όντα του διαστήματος.

Ο Μίμης Κουγιουμτζής, με πολύ χιούμορ, συνέθεσε μια συντομογραφία, μια «περίληψη», ένα σεναριακό «καμβά» εκείνων των επεισοδίων της Οδύσσειας που υπογραμμίζουν το στοιχείο της πολύχρονης περιπέτειας του Οδυσσέα σε στεριές και θάλασσες, μέχρι να βρεθεί στο δρόμο της Ιθάκης και να δώσει τον τελευταίο αγώνα του με τους μνηστήρες της Πηνελόπης. Πάνω σ' αυτό τον «καμβά» κέντησε σκηνοθετικά με περίσσιο χιούμορ, αχαλίνωτη φαντασία και ευρηματικότητα, τα αυτοσχεδιαστικά παιχνίδια, τη φωνή, τη μάσκα, τις μεταμορφώσεις των νέων ηθοποιών, που καταθέτουν αφειδώλευτα τη νεανική φρεσκάδα τους, το υποκριτικό μεράκι, το μεγάλο και πολύ πειθαρχικό μόχθο τους. Ολοι αξίζουν τον καλύτερο έπαινο και την κατ' αλφαβητική σειρά αναφορά τους: Διονύσης Ακτύπης, Λουκία Μιχαλά, Νικόλας Καψάλης, Βασίλης Κόκκαλης, Μαρκέλλα Δουνεζάκη, Μαριάνθη Φωτάκη, Στεφανία Πάντζη, Χρύσανθος Παύλου, Σοφία Φαραζή, Θανάσης Αλευράς, Σπύρος Μαρκόπουλος, Αντιγόνη Πανταζή, Θανάσης Δήμου, Ματίνα Νικολάου, Ευανθία Παπάρα, Γιάννης Χαρμπάσης.

Οταν υπάρχει ταλέντο το ασήμαντο γίνεται σημαντικό, το μικρό μεγεθύνεται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα περί τούτου, εις τριπλούν μάλιστα, η θριλερικού «μύθου», πλην ευφυέστατη, ανατρεπτική κωμωδία του πρόωρα χαμένου Αμερικανού ηθοποιού, σκηνοθέτη και συγγραφέα Τσαρλς Λάντλαμ «Η κατάρα της Ιρμα Βεπ», το ανέβασμα του έργου από τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη στο θέατρο «Ηβη» (οι παραστάσεις στο «Ηβη» τέλειωσαν και μεταφέρονται στη Θεσσαλονίκη) και η ερμηνεία των δύο προσώπων του έργου, που το καθένα υποδύεται τρεις ρόλους, από τους Αντώνη Καφετζόπουλο και Ακη Σακελλαρίου.

Ο ταλαντούχος Τσαρλς Λάντλαμ αντλώντας το μύθο του από την κατά Χίτσκοκ κινηματογραφική «Ρεβέκκα», από τις αρχαίες ελληνικές και αιγυπτιακές παραδόσεις περί μετεμψυχώσεων, δαιμόνων και τεράτων και από τις νεότερες ευρωπαϊκές μυθοπλασίες με λυκανθρώπους, βρικόλακες και φαντάσματα νεκρών σε νυχτερινές αιματοποσίες, πλάθει μια οργιαστικής φαντασίας παρωδία των θρίλερ και ταυτόχρονα μια φαρσική κωμωδία, που ακροβατεί μεταξύ του πραγματικού και εξωπραγματικού, της λογικής και της παράνοιας, του συνειδητού και υποσυνείδητου, του σοβαρού και γελοίου, συνθέτοντας ένα παιχνίδι θριλερικού τύπου «θεάτρου στο θέατρο», με έξι ρόλους. Ρόλοι «πειρασμοί», ρόλοι - δώρα για ταλαντούχους, ικανούς στις μεταμορφώσεις, ηθοποιούς.

Η στήλη σεβόμενη τον «κανόνα» του θριλερικού σασπένς δε θα σταθεί στο μύθο. Εξάλλου, ο μύθος ως μύθος έχει ελάχιστη σημασία, αφού αποτελεί πρόσχημα για ένα παιχνίδι των ρόλων. Του Ιγκορ, που υπό την επίδραση της σελήνης μεταμορφώνεται σε λυκάνθρωπο. Του αιγυπτιολόγου λόρδου Εντγκαρ, ο οποίος μετά το θάνατο της γυναίκας του Ιρμα, παντρεύεται μια ηθοποιό, την Αλμπα. Της Τζέιν, οικονόμου του λόρδου, η οποία αντιπαθεί τη δεύτερη κυρία της. Του Αλκάζαρ, καμηλιέρη στην Αίγυπτο. Της βασιλικής αιγυπτιακής μούμιας που παραισθησιακά «ζωντανεύει» ο Εντγκαρ. Της βρικολακιασμένης Ιρμα.

Το έργο μεταφρασμένο, με βικτοριανού ύφους συλλογικό χιούμορ, από τους Λάκη Λαζόπουλο, Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη, Ακη Σακελλαρίου, Μαριλένα Παναγιωτοπούλου, ευτύχησε με την ευρηματική, θριλερικά υποβλητικής ατμόσφαιρας, σαρδόνιου χιούμορ, λεπτοδουλεμένη σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη. Σκηνοθεσία που υπηρετήθηκε απολύτως από το ευρηματικών και λειτουργικών λύσεων σκηνικό της Λίλης Πεζανού, τα αρμόζοντα στην κωμωδία κοστούμια της Κλερ Μπρέισγουελ, τους υποβλητικούς φωτισμούς του Φίλιππου Κουτσαφτη, την εκφραστικότατη κίνηση της Ελένης Γκασούκα, τη μουσική επιμέλεια του Κώστα Σουρβάνου.

Ολοι, όμως, οι παραπάνω συντελεστές, ευνοήθηκαν και καρποφόρησαν χάρη στις κωμικά ευρηματικές και απολαυστικές ερμηνείες των δύο ηθοποιών. Του άμεσου, φυσικού, άνετου, με έντονη αίσθηση του χιούμορ - ενός χιούμορ λαϊκών χυμών, Αντώνη Καφετζόπουλου και κυρίως του Ακη Σακελλαρίου, που εκπλήσσει με την υποκριτική του «τρέλα», με τη μεταμορφωτική του τόλμη, με τα εύπλαστα μέσα του (φωνή, κίνηση, έκφραση προσώπου), αποδεικνύοντας ότι διαθέτει και κωμικό ταλέντο.