Δεν έχω λόγους να αμφιβάλλω.

Ωστόσο, αγνοώ τους κανονισμούς που διέπουν τους αιχμαλώτους πολέμου, όχι μόνο σε αυτή την περιοχή, αλλά οπουδήποτε.

Δεν ξέρω, αν οι αιχμάλωτοι πολέμου διαβάζουν εφημερίδες, αν τους επιτρέπεται να παρακολουθούν τηλεόραση, αν δέχονται επισκέψεις και αν οι επισκέπτες μετατρέπονται σε δελτία ειδήσεων ή ενημέρωσης, πέρα από τα νέα της οικογένειας που μεταφέρουν.

Αναρωτιέμαι, αν ο εν λόγω νέος άνθρωπος γνωρίζει τα δεινά που έχει επιφέρει η αιχμαλωσία του στη Γάζα ή στην ευρύτερη περιοχή, πόσα θύματα υπάρχουν μέχρι τώρα, ποιες καταστροφές έχουν γίνει σε κατοικημένες περιοχές ή στο περιβάλλον.

Πώς θα αντιδρούσε ο ίδιος, αν ήξερε;

Τι είναι η ανθρώπινη οδύνη;

Τότε, στην Ουάσιγκτον υπήρχε η «λογική» ενός αριθμητικού τύπου.

Αν, για παράδειγμα, ένας Αμερικανός παρήγαγε στον τόπο του ας πούμε εκατό δολάρια την ημέρα και ένας Βιετναμέζος, αντίστοιχα, ένα δολάριο, πόσοι Βιετναμέζοι αντιστοιχούσαν σ' ένα σκοτωμένο Αμερικανό;

Ηταν απλά μαθηματικά που μπορούσαν να τα καταλάβουν και οι δεκαοχτάχρονοι στρατιώτες από τη Βόρεια ή τη Νότια Ντακότα, που πολλοί είχαν δηλώσει ότι δεν ήξεραν σε ποιο σημείο της Γης βρίσκονταν.

Πόσο παράγουν, το άτομο, όλες αυτές οι καλυμμένες μέχρι τα μάτια γυναίκες, τα παιδιά που πετάνε πέτρες στα τανκ και τα πολεμικά άρματα, οι αργόσχολοι νέοι, έτοιμοι πάντα να σηκώσουν στους ώμους τους, τους νεκρούς τους σε μια σανίδα, διπλωμένους σε μια πράσινη σημαία με αραβική γραφή;

Αν ο «Ενας» είναι Ισραηλινός, πόσοι είναι το άγνωστο «Χ», κατά φύλο, ηλικία, παιδεία, μόρφωση, επάγγελμα, παραγωγικότητα - έστω και εκτός ανταγωνιστικότητας - φυσικές ικανότητες ή επίκτητες;

Μήπως εκατοντάδες;

Και πώς εξισώνονται αυτά για να βρεθεί η λύση;

Πώς επιζεί κάποιος κάτω από τις ερπύστριες ενός τανκ;