Αποψη από το Συνέδριο

«Αυτή η αναγκαιότητα γίνεται πιο επιτακτική και λόγω της επιθετικότητας των αντιδραστικών δυνάμεων, του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που θέτει σε ένα συνεχιζόμενο κίνδυνο όλο τον πλανήτη» προσθέτουν οι Θέσεις, και συνεχίζουν:

«Ο βενεζουελάνικος λαός ξεκίνησε έναν επαναστατικό δρόμο γεμάτο από αντιθέσεις, δυσκολίες και απειλές (κινήσεις αποσταθεροποίησης, εργοδοτικές απεργίες, πραξικόπημα, πετρελαϊκό σαμποτάζ, δολοφονίες λαϊκών αγωνιστών, δράση παραστρατιωτικών ομάδων, διεθνής καμπάνια δυσφήμισης) που κατευθύνονται από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τις απάντησε με αποφασιστικότητα με λαϊκή κινητοποίηση κάτω από την ηγεσία του Προέδρου Τσάβες. Κάθε αντεπαναστατική πίεση μετατράπηκε σε νίκη του λαού, σε κέρδισμα νέων θέσεων για την επανάσταση.

Πράγμα που έχει ισχυροποιήσει ηθικά τόσο το λαό όσο και την ηγεσία του Τσάβες, επιτρέποντας πρόοδο σε πολλά επίπεδα στο κοινωνικό, το πολιτικό και στρατιωτικό όπως και την πολύ σημαντική επανάκτηση από το κράτος των υδρογονανθράκων προς εμπέδωση της εθνικής ακεραιότητας».

Το ΚΚ Βενεζουέλας σημειώνει ότι «έχουν παρατηρηθεί κινήσεις αντιδραστικών δυνάμεων να κερδίσουν και πάλι χώρο στην κρατική πετρελαιοβιομηχανία, γι' αυτό χρειάζεται επαγρύπνηση από τις επαναστατικές δυνάμεις. Επίσης σημειώνεται ότι το καθεστώς ατιμωρησίας δε βοηθάει την μπολιβαριανή διαδικασία και ακόμα δεν έχει δικαστεί κανείς από τους υπεύθυνους του φασιστικού πραξικοπήματος. Από την άλλη, η αντίδραση έχει καταφέρει σημαντικά πλήγματα στις επαναστατικές δυνάμεις, με την αξιοποίηση πληρωμένων δολοφόνων, όπως τις εκατοντάδες στελέχη του αγροτικού κινήματος που έχουν δολοφονηθεί τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.

Βασικό αποτέλεσμα των συνεχιζόμενων κερδισμένων μαχών του βενεζουελάνικου λαού από το 2002 είναι οι κοινωνικές αποστολές. Η μπολιβαριανή κυβέρνηση με προσανατολισμό στη βελτίωση της κοινωνικής κατάστασης για το λαό, ξεπερνώντας τις παλιές δομές του διεφθαρμένου κράτους, και με τη βοήθεια και την αποφασιστική αλληλεγγύη των Κουβανών, έθεσε σε εφαρμογή αυτήν την κοινωνική πολιτική που φτάνει απευθείας στις λαϊκές μάζες, χρησιμοποιώντας με αποτελεσματικότητα τις υλικές συνθήκες (τα έσοδα του πετρελαίου) και τις υποκειμενικές συνθήκες (τη συνεχιζόμενη λαϊκή υποστήριξη). Ενα στρατηγικό χαρακτηριστικό των κοινωνικών αποστολών είναι ότι πρωταγωνιστεί ο λαός και παρά τις αντιδράσεις και τις δυσκολίες που δημιουργεί η αντίδραση, εξελίσσονται σε ένα ισχυρό στοιχείο ενίσχυσης της επανάστασης. Παρ' όλα αυτά, τονίζει το ΚΚ χρειάζεται να τους δοθεί βαθύτερο πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο, για να παίξουν πιο σημαντικό ρόλο στον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας».

Γίνεται επίσης αναφορά στην τακτική της αντεπανάστασης στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές που επέλεξε τελικά την αποχή - και λόγω της αδυναμίας της να αντιπαρατεθεί - για να πλήξει την αξιοπιστία του εκλογικού συστήματος. «Αυτοί που σχεδιάζουν την τακτική των αντεπαναστατών, αναφέρουν οι Θέσεις, «εξετάζουν όλα τα σενάρια αποσταθεροποίησης, των βίαιων συγκρούσεων ακόμα και της ανοιχτής επέμβασης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Σταθεροί σε αυτή την τακτική σήμερα υποδαυλίζουν την ιδέα της αυτονόμησης της περιοχής της Ζούλια - παρά το ότι αντιτίθεται η πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής και της Βενεζουέλας γενικότερα - για να αξιοποιηθεί ως η αιχμή του δόρατος για την αντεπανάσταση. Ταυτόχρονα, μπροστά στις εκλογές για την προεδρία, το Δεκέμβρη του 2006, επιδιώκει να περάσει την εικόνα σε διεθνές επίπεδο ότι δε θα διεξαχθούν καθαρές εκλογές και επειδή γνωρίζει την αναπόφευκτη νίκη του Τσάβες, επιχειρεί να καλλιεργήσει το έδαφος για να δικαιολογηθούν βίαιες ενέργειες του ιμπεριαλισμού και των δορυφορικών δυνάμεών του».

Για το ΚΚ Βενεζουέλας από την περίοδο της ίδρυσής του, σημειώνεται σε άλλο σημείο, «η αντίθεση που πρέπει να λυθεί είναι αυτή ανάμεσα στο έθνος και τον ιμπεριαλισμό, αντίθεση που υπάρχει και στις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, αφού δεν υπάρχει πιθανότητα να προχωρήσει οποιοδήποτε πρόγραμμα ανάπτυξης που να αντιμετωπίσει την καθυστέρηση, την εξάρτηση και τη φτώχεια χωρίς την κατάκτηση της πλήρους εθνικής απελευθέρωσης απέναντι στην οικονομική, κοινωνική και στρατιωτική επιβολή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αυτή την αντίθεση επιχειρεί να λύσει η σημερινή φάση της Μπολιβαριανής Επανάστασης. Σε αυτή την κατεύθυνση έχουν επιτευχθεί σημαντικά επιτεύγματα και γι' αυτό η εθνική αντιιμπεριαλιστική ενότητα είναι σήμερα μια ιστορική αναγκαιότητα. Την ίδια στιγμή, με βάση τη μαρξιστική διδασκαλία και την καθημερινή πραγματικότητα σε εθνικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο, η βασική αντίθεση προς λύση, είναι αυτή του καπιταλισμού ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, ανάμεσα στην εργατική και την αστική τάξη. Αυτή είναι που θα καθορίσει τελικά την εμβάθυνση της επανάστασης που έχει ξεκινήσει μέχρι την οικοδόμηση του σοσιαλισμού».

Σχετικά με το θέμα της σύνθεσης του μπλοκ της αλλαγής, τονίζεται στις Θέσεις: «Η Μπολιβαριανή Επανάσταση στη σημερινή φάση ανάπτυξης πρέπει να διατηρήσει, να δυναμώσει και να αναπτύξει το πλατύ μέτωπο (μέχρι στιγμής όχι ουσιαστικά οργανικά συγκροτημένο) των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων και κινημάτων, με τις διαφορές και τις αντιθέσεις τους που έχουν ως κοινό στόχο την εθνική ανεξαρτησία απέναντι στα διεθνή μονοπώλια και τη στρατηγική της επιβολής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αυτό το κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο αντικειμενικά το συγκροτούν: η εργατική τάξη και τα άλλα εργατικά στρώματα, οι ακτήμονες αγρότες, οι μικροϊδιοκτήτες του κάμπου, τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, τα τμήματα της αστικής τάξης, που δε συνδέονται με τις πολυεθνικές, καθώς και οι πολιτικές οργανώσεις που εκφράζουν αυτά τα στρώματα.

Το Κόμμα έχει προτείνει να δοθεί μια δομή στο μπλοκ των δυνάμεων της Αλλαγής με τη δημιουργία ενός Πλατιού Εθνικού Πατριωτικού Μετώπου, που θα αναλάβει ενωτικά τη διεύθυνση της σημερινής φάσης. Ταυτόχρονα, χωρίς να δημιουργηθούν διασπάσεις στο μπλοκ, αλλά ως μέρος της διαλεκτικής, το Κόμμα προβάλλει τη δημιουργία ενός πυρήνα των επαναστατικών δυνάμεων που βλέπουν την προοπτική στο σοσιαλισμό. Ετσι έχει δημιουργηθεί ο Χώρος Συνάντησης των Λαϊκών Επαναστατικών Δυνάμεων, που είναι ο χώρος που προωθεί την ιδεολογικοπολιτική ενότητα των λαϊκών μαζών για την υπεράσπιση της πατρίδας και την πάλη για κυριαρχία των νέων σχέσεων παραγωγής».

Σε αυτή την κατεύθυνση γίνεται και η συγκεκριμένη κριτική αποτίμηση του κυβερνητικού έργου. Εκεί διαπιστώνεται μια σειρά λαθών, ελλείψεων και αδυναμιών που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Ως τέτοια σημειώνονται:

- Παρά τη μέχρι τώρα συμμαχία των δυνάμεων της Αλλαγής, αυτή είναι εκλογική και δε βασίζεται σε μια προγραμματική βάση, σε μια συγκροτημένη πλατφόρμα λαϊκής πάλης, που θα επέτρεπε τη δημιουργία της επαναστατικής πρωτοπορίας που απαιτεί η μπολιβαριανή διαδικασία.

-Η σημαντική εξάρτηση της όλης διαδικασίας από ένα πρόσωπο τον ανώτατο ηγέτη, τον Πρόεδρο Τσάβες, μετατρέπεται πολλές φορές σε μια από τις κύριες αδυναμίες της διαδικασίας.

- Τα τμήματα της αστικής τάξης που υποστηρίζουν τη διαδικασία το κάνουν για τα δικά τους συμφέροντα και θέλουν αποφάσεις διαφορετικές από την ενίσχυση της Λαϊκής Εξουσίας και την προσπάθεια περιορισμού της ιδιωτικής ιδιοκτησίας στα Μέσα Παραγωγής. Δε θέλουν εμβάθυνση της διαδικασίας και αυτή να κατευθυνθεί προς το σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής.

- Λείπει μια οργανωμένη εργατική τάξη που να έχει συνειδητοποιήσει την ιστορική της αποστολή. Στο ΚΚ πέφτει το κύριο καθήκον να ενώσει το εργατικό κίνημα. Σήμερα στη Βενεζουέλα υπάρχουν 12 εκατομμύρια εργαζόμενοι, από τους οποίους το 50% απασχολείται στην άτυπη οικονομία, ενώ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι κατά πλειοψηφία βρίσκονται στον ιδιωτικό τομέα. Μόνο το 5% είναι συνδικαλισμένοι. Μεγάλη διάσπαση υπάρχει και στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπου υπάρχουν πέντε συνομοσπονδίες. Υπάρχει ακόμα υψηλό ποσοστό ανεργίας.

- Οι συνεταιρισμοί, βασικό στοιχείο της Μπολιβαριανής Διαδικασίας, προωθήθηκαν ως μια στρατηγική κίνηση και για την αντιμετώπιση της ανεργίας κυρίως στην ύπαιθρο, στην προσπάθεια δημιουργίας μιας εναλλακτικής στον καπιταλισμό οικονομίας. Ωστόσο, με δυσκολία προχωράει η ιδέα ενός πραγματικού συνεταιριστικού κινήματος που στηρίζεται στην αλληλεγγύη και όχι στην ατομική αντίληψη που αναπαράγει τον καπιταλισμό. Υπάρχει, ταυτόχρονα, πρόβλημα με τη διαφθορά που σχετίζεται με τις κρατικές επιχορηγήσεις.

- Σημαντικό βάρος στην οικονομία έχει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής σε βασικούς τομείς όπως η ηλεκτρική ενέργεια, η μεταλλομηχανική, η διατροφική βιομηχανία, οι υπηρεσίες, το εμπόριο κλπ.

Την ίδια στιγμή, αρνητική επίδραση έχει το γεγονός ότι η βασική παραγωγή των υδρογονανθράκων έχει εξελιχθεί σε μονοπαραγωγή που οδηγεί σε υποτίμηση της βιομηχανικής ανάπτυξης άλλων τομέων.

- Σε κρατικό επίπεδο παρατηρείται μια δυαδικότητα εξουσίας. Συνυπάρχουν σε αντίθεση οι παλιές δομές με τις νέες που δημιουργούνται και ανταποκρίνονται στα συμφέροντα της νέας ανάπτυξης με ανεξαρτησία.

Σε ό,τι αφορά τις μετοχικές επιχειρήσεις αφιερώνεται στις Θέσεις σημαντική έκταση. Το ΚΚΒ εκτιμά: «Η μετοχική εταιρεία όπως υπάρχει στη Βενεζουέλα είναι ένα μέτρο, που εφαρμόζεται στις καπιταλιστικές κοινωνίες, ως τρόπος για να μοιραστούν μερικά, η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και να υπάρξει οικονομική σύγκλιση του κεφαλαίου με την εργασία με τελικό σκοπό να εμποδιστεί η ανάπτυξη επαναστατικής συνείδησης της Εργατικής Τάξης.

Στη Βενεζουέλα, η Μπολιβαριανή Επανάσταση χρησιμοποιεί αυτή την καπιταλιστική μορφή με σκοπό να προωθήσει τη λεγόμενη κοινωνική οικονομία ως εναλλακτικό μοντέλο στον παραδοσιακό καπιταλισμό. Μπορούν να παρατηρηθούν τρεις τύποι τέτοιων μετοχικών εταιρειών:

• Η γενική μετοχική εταιρεία για τη διάσωση ή την επαναλειτουργία από τους εργαζόμενους μερικών ιδιωτικών εταιρειών
• Μετοχική εταιρεία που στηρίζονται από το κράτος που περιλαμβάνει επιχειρηματίες και εργαζόμενους
• Κρατική μετοχική εταιρεία

Με βάση τις έως τώρα εμπειρίες αυτές οι μετοχικές εταιρείες δεν έχουν φέρει συγκεκριμένη οικονομική ανάπτυξη, είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν επιτυχημένες και κάποιες φορές παρουσιάζουν πολλές πλευρές που δύσκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν εναλλακτικές στον καπιταλισμό. Η πιο προοδευτική εμπειρία τέτοιων μετοχικών εταιρειών είναι αυτές που προκύπτουν από την κατάληψη ή τη διάσωση επιχειρήσεων χρεοκοπημένων από το ιδιωτικό κεφάλαιο. Σε αυτές τις περιπτώσεις, τα εργοστάσια και όλες οι εγκαταστάσεις έχουν ανακηρυχτεί δημόσια περιουσία με το 51% των μετοχών να ανήκει στο κράτος και το 49% στους εργαζόμενους που είναι οργανωμένοι σε συνεταιρισμούς.

Αυτές οι εμπειρίες, ξεπερνώντας τις αρνητικές πλευρές, πρέπει να αναπτυχθούν σε όλη τη χώρα, ως μια δημόσια πολιτική και μια νέα δράση του εργατικού κινήματος για τη δημιουργία των νέων σοσιαλιστικών μορφών παραγωγής. Ολες οι χρεοκοπημένες, παρατημένες, ή κακοδιαχειριζόμενες επιχειρήσεις, πρέπει να καταληφθούν από τους εργαζόμενους και την κυβέρνηση.

Επιπλέον, στις μορφές μετοχικών εταιρειών που υπάρχουν βλέπουμε και αρνητικά χαρακτηριστικά που πάνε σε αντίθετη κατεύθυνση και υπονομεύουν τη διαδικασία του σχηματισμού νέων μορφών μη καπιταλιστικών. Για παράδειγμα: 1) Το να μοιράζονται μετοχές στους εργαζόμενους δε συνιστά καμία πραγματική αλλαγή στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, αντίθετα μετατρέπει τους εργαζόμενους σε μικρομετόχους καπιταλιστές σε σχέση με το κράτος και το ιδιωτικό κεφάλαιο. 2) Προωθείται η ρεφορμιστική αντίληψη του εκδημοκρατισμού του κεφαλαίου και της ταξικής συναίνεσης, σε αντίθεση με την πάλη των τάξεων, κυρίως με ιδιώτες καπιταλιστές. 3) Η συνείδηση των εργαζομένων - μετόχων πηγαίνει στην κατεύθυνση των ατομικών ιδιοκτητών, αναπαράγοντας τα προσωπικά συμφέροντα, τη δίψα για κέρδος και την εκμετάλλευση εργατικής δύναμης και άρα δύσκολα διαμορφώνεται σοσιαλιστική συνείδηση. 4) Επιχειρείται να μειωθεί ο ρόλος των συνδικαλιστικών οργανώσεων, η διάσπαση της εργατικής τάξης.

Στις δημόσιες εταιρείες η εμπειρία της διανομής μετοχών είναι μικρή αλλά είναι φανερό ότι η μπολιβαριανή κυβέρνηση, διευθυντικά και συνδικαλιστικά στελέχη δεν έχουν ξεκάθαρο το πώς πρέπει να προχωρήσει ο νέος επαναστατικός χαρακτήρας που πρέπει να έχει η συμμετοχή των εργαζομένων στις διαδικασίες διεύθυνσης των εταιρειών.

Για να μπορέσουν να προχωρήσουν οι σχέσεις παραγωγής που θα στηρίζονται στην κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, το κράτος δεν πρέπει να μοιράζει μετοχές σε ιδιώτες με καμία μορφή, αλλά η ιδιοκτησία του πάνω στην εταιρεία να είναι με τη μορφή της λαϊκής περιουσίας, που σημαίνει ότι νομικά το κράτος είναι ιδιοκτήτης και οι εργατικές οργανώσεις ασκούν τον έλεγχο στην παραγωγή, τη διοίκηση μαζί με το κράτος, στη βάση μιας κεντρικά και συμμετοχικά σχεδιασμένης κοινωνικοποιημένης οικονομίας».

Το ΚΚ Βενεζουέλας στηρίζει την Μπολιβαριανή Διαδικασία και παλεύει για την εμβάθυνση και ριζοσπαστικοποίηση των αλλαγών, ώστε να βοηθηθεί η διαδικασία προς το σοσιαλισμό. Προτεραιότητα αποτελεί η δράση στην εργατική τάξη, για να συμβάλει στην όξυνση της ταξικής πάλης προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Ιδιαίτερη δουλιά απαιτείται στους εργαζόμενους βασικών κλάδων της οικονομίας της πετρελαιοβιομηχανίας, της χημικής βιομηχανίας, της ηλεκτρικής ενέργειας, των κατασκευών, της μεταλλουργίας.

Επίσης, αποφασιστικής σημασίας είναι η συμβολή του Κόμματος στη στήριξη και ανάπτυξη των νέων δομών της λαϊκής εξουσίας, τα Κοινοτικά Συμβούλια. Θεωρείται απαραίτητο στοιχείο η ενίσχυση της οργάνωσης του λαού, για την αντιμετώπιση της αντίδρασης που δε σταματά να απεργάζεται σχέδια για την ανατροπή της «Μπολιβαριανής Διαδικασίας». Η ταξική πάλη θα οξυνθεί και απαιτείται ετοιμότητα από το λαϊκό κίνημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι τον τελευταίο καιρό έχουν δολοφονηθεί 159 στελέχη του αγροτικού κινήματος, που παλεύουν για την εφαρμογή του νόμου διανομής της γης. Τις μέρες του Συνεδρίου έγινε και δεύτερη απόπειρα δολοφονίας του Μπραούλιο Αλβαρεζ, αγροτικού στελέχους και βουλευτή του Κοινοβουλίου με το κόμμα «Κίνημα Πέμπτης Δημοκρατίας» του οποίου ηγείται ο Πρόεδρος Τσάβες.

Οι στόχοι που μπαίνουν από το κόμμα είναι να στρατολογηθούν μέχρι το επόμενο συνέδριο 7.000 μέλη από την εργατική τάξη, να πραγματοποιηθεί πανεθνική συνδιάσκεψη για τη συνδικαλιστική δουλιά για την ενίσχυση του ταξικού ρεύματος στο εργατικό κίνημα, να βελτιωθούν η ιδεολογική δουλιά, η δουλιά με τη διανόηση, τη νεολαία, τις γυναίκες. Επίσης, το Συνέδριο αποφάσισε να ανακηρύξει ως υποψήφιό του τον Ούγκο Τσάβες για τις φετινές προεδρικές εκλογές του Δεκέμβρη. Από τη νέα ΚΕ του Κόμματος που εκλέχτηκε επανεκλέχτηκε ΓΓ ο Οσκαρ Φιγκέρα, και Πρόεδρος του Κόμματος ο Χερόνιμο Καμπρέρα.