Ακόμα κι εκεί όπου, με πλειοψηφικούς όρους, λαϊκές δυνάμεις βρήκαν έναν τρόπο να εκφραστούν και να επιλέξουν το δρόμο που θα ακολουθήσουν, ακόμα και εκεί η ιμπεριαλιστική πραγματικότητα του περίγυρου θέτει έμπρακτα υπό αίρεση τη λαϊκή επιλογή.

Είτε εκεί όπου μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση χαρακτηρίζεται από τους ιμπεριαλιστές ως δικτατορική, είτε εκεί όπου ένας λαός που επέλεξε κυβέρνηση αλλά δεν κατάθεσε τα όπλα, απειλείται με οικονομικό στραγγαλισμό, το διά ταύτα είναι ένα: Η αμφισβήτηση του ιμπεριαλισμού ως ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, όταν δεν εμπεριέχει καθαρή τη στρατηγική επιλογή υπέρ του σοσιαλισμού, άρα και τα ανάλογα μέτρα, κινδυνεύει να υπάρχει μόνον ως «ένας άλλος κόσμος εφικτός», που δεν είναι τίποτα άλλο από μία εκδοχή της καπιταλιστικής πραγματικότητας.

Η ευημερία, η δημοκρατία, η αυτοδιάθεση, είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα στον καπιταλισμό και στο σοσιαλισμό.

Οταν καλλιεργείς την αυταπάτη ότι σε μια καπιταλιστική ένωση, όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση, τα πράγματα μπορούν να γίνουν και καλά για τα λαϊκά στρώματα, αρκεί να αλλάξει η διαχείριση, θα 'ρθει η ώρα που θα λουστείς την πραγματικότητα. Κι αυτή, απ' άκρη σ' άκρη στην ΕΕ, σου λέει πως το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους αναγκαστικά οδηγεί σε τραγικές καταστάσεις, όπως αυτή που βιώνει η πλειοψηφία των νέων εργαζομένων.

Οταν μέτρο της δημοκρατίας έχεις τον εκλογικό νόμο κι όχι το δικαίωμα της εργαζόμενης πλειοψηφίας να επιβάλει με κάθε τρόπο και μέσο την απόφασή της, τότε η δημοκρατία σου είναι αμφισβητούμενη απ' αυτούς που καθορίζουν ποιοι έχουν το περίφημο δικαίωμα του εκλέγεσθαι.

Οταν μέτρο της αυτοδιάθεσης είναι η έγκρισή της από ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και όχι ο ίδιος ο ένοπλος λαός σου, τότε μιλάμε για κτίσιμο προτεκτοράτου.

Εντός των τειχών, γιατρειά δεν υπάρχει. Αλλά για να βγεις απέξω πρέπει να το 'χεις επιλέξει και με βάση αυτήν την επιλογή σου να πράττεις τα πάντα.

Εδώ και η διαφορά μας με τα «φόρουμ».

Κατά τ' άλλα, μια και μιλάμε για «φόρουμ», χάος: Ο ένας, ήδη, έχει δει το τέλος του κομμουνισμού! Και σπεύδει να πανηγυρίσει παρουσιάζοντας το φόρουμ ως λύση. Η άλλη πιο προσγειωμένη, λέει «κράτει λίγο», «κίνημα χωρίς σύγκρουση δεν υπάρχει». Οπότε πού πάει το «κίνημα των κινημάτων;», όταν δηλώνει μακριά - κάνει τζιζ ο σοσιαλισμός; Αυτονόητη η απάντηση, αλλά ας μη χαλάσουμε καρδιές.

Ασχετο: Αν δεν τη λέγανε Μαρίνα Μάνη και δεν ξέραμε ποια ακριβώς είναι, αν τα έντυπα στα οποία παράγεται και αναπαράγεται η προβοκάτσια περί συνεργασίας ΚΚΕ - ΝΔ δεν είχαν γνωστό πετρελαιά για αφεντικό, ίσως και να απαντούσαμε με ιδεολογικούς όρους για το αδύνατο μιας τέτοιας συνεργασίας. Αλλά τώρα πώς να απαντήσεις σ' έναν εντεταλμένο, ο οποίος στην καλύτερη των περιπτώσεων γράφει ό,τι του υπαγορεύει η κοιλιά του;