Τα «ξεπερασμένα»... | Επωνύμως | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Τα «ξεπερασμένα»...

Σήμερα η μεγάλη πρόκληση είναι το να μπορέσει ο εργαζόμενος να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες που δημιουργούνται και να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες». Τα παραπάνω σημείωνε τις προάλλες, σε συνέντευξή του σε καθημερινή εφημερίδα, ο Χρήστος Γιαννουλόπουλος, πρόεδρος του Συνδέσμου Στελεχών Ανθρώπινου Δυναμικού. Και απευθυνόμενος στην εργαζόμενη νεολαία, έγραφε: «Ειδικότερα οι νέοι εργαζόμενοι θα πρέπει να διαθέτουν ένα ευρύ πνεύμα και μία διαφορετική αντίληψη σχετικά με την εργασία, την απασχόληση, τη γνώση και την ανάπτυξη».

Αποκαλυπτικές είναι οι διευκρινίσεις που ακολουθούν: «Η λογική του οκταώρου και των δεδομένων γνώσεων που θα κρατήσουν έναν εργαζόμενο σε μια εργασία μέχρι τη σύνταξη έχουν πλέον ξεπεραστεί ως αναγκαιότητα. Ισως τη συναντούμε αρκετά ακόμη σε πιο ώριμες ηλικίες εργαζομένων. Για τους εργαζόμενους του μέλλοντος όμως δεν μπορεί να ισχύσει κάτι τέτοιο. Θα πρέπει να σκέφτονται ότι η εργασία είναι μια προσωπική τους υπόθεση και θα πρέπει να φροντίσουν οι ίδιοι για τη δυνατότητα απασχόλησής τους, δηλαδή το να είναι και να παραμένουν απασχολήσιμοι. Οι αντιλήψεις και τα πιστεύω τους να μπορούν να συμβαδίσουν με την ταχύτητα εξέλιξης της κοινωνίας και όχι να παραμένουν προσκολλημένοι σε παλαιότερους τρόπους προσέγγισης του τρόπου εργασίας». Ενώ λίγο νωρίτερα είχε τονιστεί: «Πρέπει οι ίδιοι να αντιληφθούν τις ανάγκες που προκύπτουν και να προσαρμοστούν στο νέο περιβάλλον, βοηθώντας με τον τρόπο αυτόν και την εταιρία στην οποία εργάζονται».

Εχουμε και λέμε λοιπόν:

Στους εργαζόμενους «του μέλλοντος» δεν ...ταιριάζει «η λογική των δεδομένων γνώσεων», που τους κρατούν «σε μία εργασία», αλλά η κατάρτιση και επανακατάρτισή τους. Η διαρκής ανακύκλωσή τους, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου. Η ομηρία τους στην αγωνία της ανεργίας, η διά βίου εργασιακή περιπλάνηση για το ξεροκόμματο της επιβίωσης.
Το οκτάωρο θεωρείται «ξεπερασμένο». Ενώ ένα παράδειγμα της ...«διαφορετικής αντίληψης» που πρέπει να διαμορφώσουν οι νέοι εργαζόμενοι είναι η προσέγγιση της εργασίας ως μιας «προσωπικής υπόθεσης». Η αποσύνδεση του δικαιώματος σε δουλιά με δικαιώματα από κάθε συλλογικό αγώνα. Η απαξίωση των συνδικάτων.
Ο εργαζόμενος είναι εκείνος που πρέπει «να προσαρμόζεται στο περιβάλλον στο οποίο κινείται». Να ευθυγραμμίζεται με τις εργοδοτικές αξιώσεις. Να εμπεδώσει ότι εκείνος χρωστά και δεν του χρωστάνε.

Είναι καθαρό ότι πρώτη στο στόχαστρο της εργοδοσίας βρίσκεται η νέα γενιά, ανάλογα προσαρμόζεται κι η προπαγάνδα όσων την υπηρετούν. Οι ψευτοδιάλογοι, η λογική του «κοινωνικού εταιρισμού», τα ιδεολογήματα περί «αντοχών» της οικονομίας, στοχεύουν να δηλητηριάσουν τη συνείδηση της εργαζόμενης νεολαίας. Η ευθύνη που αναλογεί στο ταξικό εργατικό κίνημα είναι μεγάλη: Πρέπει να διδάξει τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης ότι όχι μόνο δεν είναι αναχρονιστικό οι εργάτες να διεκδικούν τους καρπούς της δικής τους εργασίας, αλλά και ότι η ίδια η πρόοδος της κοινωνίας είναι συνυφασμένη με τους αγώνες της τάξης τους για την οριστική ανατροπή των εκμεταλλευτών.

Αναστασία ΜΟΣΧΟΒΟΥ