Απέναντι σ' αυτή την επίθεση, η στάση της κάθε πολιτικο-συνδικαλιστικής δύναμης που κινείται στο εργατικό κίνημα κρίνεται κυρίως από τις πράξεις και όχι από τα λόγια. Πολύ περισσότερο, κρίνεται από τη στάση της την αποφασιστική στιγμή. Και τώρα, αυτή την ώρα, ζούμε σε τέτοιες συνθήκες. Γιατί η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζοντας την αντιλαϊκή πολιτική του ΠΑΣΟΚ, σε συμφωνία μαζί του πάνω στο βασικό άξονα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, των αντιδραστικών αλλαγών που έχει ανάγκη το εκμεταλλευτικό σύστημα, κινείται στην εξής κατεύθυνση: Ανεργία και υποαπασχόληση. Ακόμα σκληρότερη δουλιά, με μεγαλύτερη εκμετάλλευση, με υπονόμευση των Συλλογικών Συμβάσεων, με άθλιους μισθούς, με ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, με δουλιά μέχρι τα βαθιά γεράματα. Με ιδιωτικοποιήσεις στις κοινωνικές υπηρεσίες σε όλους τους τομείς, κατά πώς προστάζουν τα συμφέροντα και τα κέρδη των βιομηχάνων και των άλλων τμημάτων της πλουτοκρατίας.

Τώρα υπάρχει πείρα και είναι μονόδρομος ο αγώνας ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και τα κόμματα της πλουτοκρατίας, στις θέσεις και στους στόχους του κεφαλαίου, με αιτήματα που ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εργαζομένων. Για κατώτερο μισθό 1.300 ευρώ κατώτερη σύνταξη 1.050 ευρώ. Πλήρη σταθερή εργασία, 7ωρο -5ήμερο - 35ωρο, μείωση των ορίων συνταξιοδότησης, αποκλειστικά δημόσια - δωρεάν Υγεία και Παιδεία.

Γι' αυτό είναι πολύ σημαντικό το κάλεσμα που έκανε το ΠΑΜΕ στις 24 Μάρτη τονίζοντας ότι: «Μπροστά σ' αυτές τις εξελίξεις το ΠΑΜΕ απευθύνεται σε όλα δίχως εξαίρεση τα συνδικάτα και τα καλεί να προχωρήσουν σε προκήρυξη 24ωρης απεργίας για τις 13 Απρίλη. Η νέα αυτή απεργία θα είναι συνέχεια των προηγούμενων πετυχημένων αγώνων της τάξης μας και θα κλιμακώσει τις αγωνιστικές διαθέσεις ενόψει και της Εργατικής Πρωτομαγιάς».

Σ' αυτή την αναγκαιότητα ανταποκρίνονται Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Σωματεία που αγωνίζονται μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ, κηρύσσοντας απεργία στις 13 Απρίλη, λέγοντας ότι υπάρχει δυνατότητα καθορισμού παραπλήσιας ημερομηνίας, προκειμένου να υπηρετηθεί ο στόχος ενός ευρύτερου συντονισμού.

Αυτή η πράξη που αντιστοιχεί στα συμφέροντα και στην προοπτική του αγώνα πρέπει να τη στηρίξουν, να την αγκαλιάσουν, να της δώσουν δυναμική οι εργαζόμενοι.

Σε συνθήκες προκλητικής στάσης του ΣΕΒ που προβάλλει με θράσος αυξήσεις πείνας και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ καλλιεργεί την αναμονή και συνδιαλέγεται για αυξήσεις που δεν έχουν καμιά σχέση με τις ανάγκες των εργαζομένων.

Γιατί πρέπει να απομυθοποιηθεί ότι η αύξηση του 7,5% που προτείνει η ΓΣΕΕ δεν είναι παρά ένα ψίχουλο που θα οδηγήσει στην εξής κατάσταση: Το κατώτερο μεροκάματο των 26,41 ευρώ θα γίνει 28,42% δηλαδή θα αυξηθεί κατά 2 ευρώ!! Ο κατώτερος μισθός από 591,18 ευρώ θα πάει 636,33 ευρώ, δηλαδή θα αυξηθεί κατά 45 ευρώ - αυξήσεις που στην ουσία έχουν εξανεμιστεί από το κύμα της ακρίβειας, που οργιάζει. Στην περίπτωση που επικρατήσουν σενάρια «συμβιβασμού» και η αύξηση καθοριστεί στο 5%, το κατώτερο μεροκάματο θα γίνει 27,7 ευρώ και ο κατώτερος μισθός 620,7 ευρώ!! Κι αυτή η οδυνηρή κατάσταση θα επιδράσει αρνητικά, θα χτυπήσει τις κλαδικές συμβάσεις.

Οι ευθύνες είναι μεγάλες και θα καταλογιστούν από την εργατική τάξη. Γιατί έχει υποχρέωση να αντιμετωπίσει αποφασιστικά τις δυνάμεις που παίρνουν την ευθύνη για τη διαιώνιση της λιτότητας και της φτώχειας κόντρα στη θέληση των εργαζομένων. Πολύ περισσότερο που μαζί με τις Συλλογικές Συμβάσεις όλα τα μέτωπα είναι ανοιχτά, έχουν μπει και θα μπουν σε τροχιά υλοποίησης τα μέτρα του οδηγούν σε κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων (όπως γίνεται με τους τραπεζοϋπαλλήλους). Σε ακόμα πιο ελαστικές - εκμεταλλευτικές εργασιακές σχέσεις που προωθεί η κυβέρνηση, σύμφωνα με τη στρατηγική της Λισαβόνας και τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η συμμετοχή χιλιάδων εργαζομένων στην απεργία του Μάρτη είναι σε αντίθεση με τη λογική της τουφεκιάς και θέτει το ζήτημα: Τώρα! συνέχιση του απεργιακού αγώνα, κλιμάκωση της πάλης. Κάθε άλλη απόφαση έρχεται σε σύγκρουση με τη θέληση και τα συμφέροντα των εργαζομένων, αποτελεί ωμή στήριξη της επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου και βοηθάει στην υλοποίηση της αντεργατικής πολιτικής.

Ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός δεν εξιλεώνεται με έναν ή περισσότερους αγώνες για το μετριασμό συνεπειών που επιφέρει η αντιλαϊκή πολιτική. Γιατί η βασική του γραμμή συμπλέει με τη στρατηγική του κεφαλαίου, τις αιτίες όξυνσης των προβλημάτων των εργατοϋπαλλήλων.

Η διαπάλη ανάμεσα στις δύο γραμμές στο συνδικαλιστικό κίνημα θα συνεχιστεί και θα ενταθεί. Γιατί προϋπόθεση για την ανάπτυξη της πάλης, με σταθερότητα και αποτελεσματικότητα είναι η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης υπέρ των ταξικών δυνάμεων.

Αλλά την ώρα που εξελίσσεται μια σφοδρή αντεργατική επίθεση, οι πολιτικο - συνδικαλιστικές δυνάμεις που προσπαθούν να δέσουν τα χέρια της εργατικής τάξης θα πληρώσουν βαρύ πολιτικό τίμημα.

Σε κάθε περίπτωση, οι κομμουνιστές, οι δυνάμεις που στηρίζουν τον αγώνα του ΠΑΜΕ οι εργαζόμενοι άνδρες, γυναίκες, νέοι, Ελληνες και μετανάστες που βασανίζονται από τα προβλήματα καλούνται να ξεπεράσουν τα συνηθισμένα όρια προσφοράς και δράσης στηρίζοντας και περιφρουρώντας την Απεργία στις 13 Απρίλη, δίνοντας ώθηση στη μαζική κινητοποίηση που θα εκφραστεί στην Εργατική Πρωτομαγιά και στους αγώνες που θα ακολουθήσουν.