Τα δάκρυα, ποτάμι θολό, πλημμυρίζουν το πρόσωπό της και τ' αναφιλητά τραντάζουν το κορμί της. Κοιτάει με φοβισμένα μάτια τους «ματσουκοφόρους» ρεπόρτερ, που ορμούν πάνω της, σαν τα κοράκια, να ξεσχίσουν την ψυχή της. Τρεμάμενο πουλί, ψάχνει να «κουρνιάσει» στην αγκαλιά της γυναίκας του «Ερυθρού Σταυρού», που την πλησιάζει με συμπόνια. Μια νέα κοπέλα, έρμαιο της μοίρας της. Η απόγνωση της ανεργίας, η αφόρητη φτώχεια, η αβάσταχτη πείνα, σε μια πατρίδα, που έχασε, ξαφνικά και αναπάντεχα, το σοσιαλιστικό δρόμο της και μετατράπηκε σε καπιταλιστική κόλαση, την έσπρωχναν στην απελπισία. Αγουρη ακόμα και θολωμένη, αναζητούσε διέξοδο ζωής. Αδύναμη κι ευάλωτη τη βρήκαν οι εμπόροι. Και της ζήτησαν να τους παραδοθεί, «ψυχή τε και σώματι». Επεσε στα δίχτυα τους και μπλέχτηκε στον «ιστό της αράχνης».

Ακολουθώντας τις προσταγές τους, έμεινε έγκυος και, μαζί με άλλες τρεις συμπατριώτισσές της, ήρθε απ' τη Βουλγαρία στην Ελλάδα. Να γεννήσουν εδώ τα μωρά τους, που θα πουληθούν σε άτεκνες οικογένειες. Να πάρουν οι μάνες μικρό μερτικό, πουλώντας τα σπλάχνα τους και να τα κονομήσει χοντρά το κύκλωμα της αγοραπωλησίας βρεφών, που δρα στις δυο γειτονικές χώρες. «Με την κοιλιά στο στόμα», τις βρήκαν οι αστυνομικοί σ' ένα διαμέρισμα - τρώγλη της Λαμίας, όπου τις είχαν κλείσει οι βασανιστές τους, μέχρι να γεννήσουν. Και νάτες τώρα, ανθρώπινα συντρίμμια, μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες, βορά στα «κοφτερά δόντια» των ΜΜΕ και με τον κίνδυνο να βρεθούν, μαζί με τα μωρά τους, στα κελιά της φυλακής.

Να κατηγορήσεις τα συντρίμμια της ζωής; Εύκολο. Καμιά δικαιολογία δεν έχει η μάνα που πουλάει το παιδί της. Καμιά βιολογική ανάγκη δε δικαιολογεί τη μετάλλαξη του ανθρώπου. Να τα βάλεις με τους εμπόρους βρεφών; Εύλογο. Αλλά δε θα λείψουν οι σατανάδες, όσο υπάρχει η κόλαση. Να πεις κακό λόγο για κείνους που θεωρούν πως θα γίνουν γονείς αγοράζοντας παιδιά; Σωστό. Θύματα κι αυτοί της καπιταλιστικής αντίληψης ότι «σε τούτο τον κόσμο όλα πουλιούνται κι όλα αγοράζονται». Αν θες να βρεις την άκρη, γύρνα στην αρχή. Εκεί, στη Βουλγαρία, και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπου εκατομμύρια άνθρωποι είδαν το παρόν να καταρρέει κι έχασαν την ελπίδα για το μέλλον. Και σκέψου ότι η απόσταση απ' την απελπισία στην αναξιοπρέπεια είναι μικρή.

Τα δάκρυα της μικρής Βουλγάρας είναι το κλάμα μιας χώρας που ντροπιάζεται, το παράπονο ενός νέου κοινωνικού συστήματος που δεν άντεξε στην αντεπίθεση του παλιού κι ανατράπηκε. Η συμπόνια μας προς τ' ανθρώπινα συντρίμμια δεν έχει νόημα, αν δε συνδυάζεται με την αυτοκριτική για τη δική μας αδράνεια, που επέτρεψε στον καπιταλισμό να «ξεθεμελιώσει» τη σοσιαλιστική κοινωνία και να πισωγυρίσει την Ιστορία. Και η οργή μας για τα εγκλήματα των εμπόρων της ανθρώπινης ζωής δεν αρκεί, αν δε συνδυάζεται με τον καθημερινό αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας που τους γεννάει και τους τρέφει και για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην πατρίδα μας και σ' όλο τον κόσμο...