Καθ' οδόν στο επίνειο της πρωτεύουσας, τον Πειραιά, με ΙΧ θα επιχειρήσουμε σήμερα καιρού θέλοντος, γιατί έτσι και βρέξει ...βραχήκαμε! Εκεί κατά τη Χαμοστέρνα, το Μοσχάτο και τα Καμίνια, η οδός Πειραιώς που είναι πάντοτε κορεσμένη από τροχοφόρα και ...κουρασμένη συνάμα, γίνεται αδιάβατη με τους επιβάτες των αυτοκινήτων όχι μόνο να δεινοπαθούν από την πλημμύρα, αλλά ενίοτε και να κινδυνεύουν να πνιγούν. Τα πολυδάπανα έργα που γίνονται κατά καιρούς κατά περίεργο τρόπο δε λύνουν αποτελεσματικά αυτό το πρόβλημα που απασχολεί και τους κατοίκους των περιοχών που λιμνάζουν με την πρώτη έντονη βροχόπτωση.

Και με καιρό αίθριο το μποτιλιάρισμα είναι αναπόφευκτο ιδιαίτερα στην είσοδο της πόλης στην πλατεία Ιπποδαμείας, που δεν έχει απομείνει τίποτα από αυτήν, με τις διασταυρώσεις των δρόμων. Εδώ ήταν τα παλιατζίδικα όπου προμηθεύονταν το καθετί οι παλιοί Πειραιώτες, που δεν είχαν τη δυνατότητα να αγοράσουν καινούρια βιομηχανικά προϊόντα, σε χαμηλή τιμή.

Και η οδός Γούναρη -ο κόσμος την ήξερε ως Μακρά Στοά - που οδηγεί στην πλατεία Καραϊσκάκη, απ' όπου αναχωρούν τα πλοία για τα νησιά, δεν αφήνει περιθώρια στον οδηγό να ξεφύγει από την πρώτη και δεύτερη ταχύτητα του αυτοκινήτου.

Πριν φτάσουμε στο σημείο αυτό έπρεπε να κάνουμε μια στάση στα Καμίνια που πλημμυρίζουν κι αυτά, όταν τα καιρικά φαινόμενα ...το απαιτούν! Στην περιοχή αυτή λοιπόν μετά τις γραμμές του ΟΣΕ προς τη μεριά της Παλαιάς Κοκκινιάς, ήταν ένα καπνεργοστάσιο του Σαπόρτα, το οποίο στη γερμανοκατοχική περίοδο λειτουργούσε ως νοσοκομείο χωρίς να υπάρχουν ούτε οι βασικές προς τούτο προϋποθέσεις. Στον οδοντίατρο που κατέφυγα παιδί τότε έβγαλε τον τραπεζίτη κομματιαστό χωρίς νάρκωση, οι δε ετοιμοθάνατοι κείτονταν αβοήθητοι.

Εάν προτιμούσαμε τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο σε είκοσι λεπτά από την Ομόνοια θα βρισκόμαστε στο μεγάλο λιμάνι που αρχίζει από το Ικόνιο στο Πέραμα κοντά, γειτνιάζει με το Κερατσίνι, τα Λιπάσματα, τη Δραπετσώνα και το κέντρο είναι στην ακτή Μιαούλη στο πασίγνωστο Ρολόι, όπου κλείνονταν όλα τα ραντεβού και κατεδαφίστηκε επί Χούντας στην προσπάθειά της να γυρίσει τον κόσμο πίσω! Πίσω μας, αφήνουμε την Αγία Τριάδα που είχαν βομβαρδίσει οι «σύμμαχοι» στον πόλεμο, το Δημοτικό Θέατρο πιο πάνω και την πλατεία Κοραή, όπου ένιωσα τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής μου στις 12 Οκτωβρίου 1944, εορτάζοντας την απελευθέρωση από τους ναζιστές και τους εθνοπροδότες. Το κόκκινο κυμάτιζε πέρα ως πέρα! Βαδίζοντας αριστερά στο τεράστιο πέταλο του λιμανιού περνάμε τον Αγιο Σπυρίδωνα που είναι πολιούχος της πόλης και από Αγιο σε Αγιο φθάνουμε στον Αγιο Νικόλα απ' όπου μπάρκαραν για την ξενιτιά μιλιούνια οι Ελληνες μετανάστες. Εδώ πλησίον και η κακόφημη «Τρούμπα» με τα κορίτσια του ελεύθερου έρωτα, όπως και τα «καρβουνιάρικα» το στέκι των καϊκιών, που κατά το πλείστον μετέφεραν ξυλοκάρβουνα από διάφορα μέρη.

Το υποβαθμισμένο αυτό κομμάτι «φιλοξενούσε» τους ταπεινούς και καταφρονεμένους του λιμανιού καθώς και τους μαχαλόμαγκες και ήταν όλοι μουντζουρωμένοι. Τώρα, όλα αυτά έσβησαν και οι λιμενικές εγκαταστάσεις δεσπόζουν στην περιοχή επιβλητικές. Προχωρώντας, συναντούμε την Πηγάδα και ανηφορίζουμε στο Χατζηκυριάκειο και στη Σχολή Δοκίμων. Εκεί από ψηλά, έχει ο επισκέπτης μια πλήρη εικόνα του χώρου. Πλάι στη Σχολή το «Παλατάκι» και στην κορυφή του γκρεμού σκόρπια σπίτια, μεταξύ των οποίων και μιας θείας μου που τακτικά μας φιλοξενούσε. Με τσουλήθρα κατεβαίναμε στη θάλασσα κοντά στην είσοδο του λιμανιού και πιάναμε καβούρια και άλλα θαλασσινά. Από το βόμβο της μηχανής των πλοίων τα εξαδέλφια μου τα αναγνώριζαν. Τώρα έχουν γίνει τα πάντα ολόγυρα αγνώριστα. Κάνουμε τη στροφή και βρισκόμαστε στην Πειραϊκή στην Ακτή Θεμιστοκλέους, όπου διασώζονται τα αρχαία τείχη που συνέδεαν την περιοχή με την Αθήνα.

Πλουσιότατη η ιστορία και του Πειραιά, χρειάζεται πολύ χαρτί και μελάνι και ο χώρος μας είναι περιορισμένος. Αλλωστε, σ' ένα σύντομο περίπατο δεν μπορεί κανείς ν' αποτυπώσει πολλά πράγματα. Φευγαλέες ματιές καταγράφουμε καθ' οδόν και ό,τι συγκρατεί η μνήμη από τα περασμένα. Ενα μόνο θα πούμε ότι ο Πειραιάς μέχρι το 85 π.Χ. ήταν ο αρχαιότερος λιμένας, καταστράφηκε από τον Ρωμαίο Σύλλα, τα δε καλλιτεχνικά του οικοδομήματα ήταν μοναδικά εκείνη την εποχή. Κατηφορίζοντας προς Φρεαττύδα και Πασαλιμάνι κατά μήκος της Πειραϊκής Ακτής, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στον ήμερο Σαρωνικό, παίρνουμε μαζί μας τη θαλάσσια αύρα του και εικόνες ευχάριστες, με τα πλεούμενα που λικνίζονται νωχελικά πάνω του.