Ειδικά σε καιρούς χαλεπούς, όπως είναι οι καιροί που ζούμε, η αρχαία τραγωδία, ένα από τα τελειότερα πνευματικά δημιουργήματα της κλασικής Ελλάδας, μαζί με τον Ομηρο, μας παρουσιάζει έναν κόσμο ιδεών και αξιών, μια κοινωνία που διαμορφώνεται μέσα από αντιθέσεις και συγκρούσεις, αλλά στο τέλος ισορροπεί.
Οι μεγάλοι δραματουργοί της κλασικής αρχαιότητας, μέσα από μύθους που απέδωσαν ποιητικά, μίλησαν για πανανθρώπινες αξίες, ελευθερία, ειρήνη, δημοκρατία, φιλοπατρία, αξιοπρέπεια, αλλά και για κοινωνικά θέματα.
Η Ε.Χ. διασκεύασε ελεύθερα οκτώ τραγωδίες του Ευριπίδη και δύο του Σοφοκλή. Εχοντας βαθιά γνώση των αρχαίων κειμένων κατάφερε να τιθασεύσει με έξοχο τρόπο τον αρχαίο τραγικό λόγο, και με τη γοητεία του νεοελληνικού της λόγου μετέπλασε το αρχαίο κείμενο και το απέδωσε με τρόπο εύληπτο και ελκυστικό, προσφέροντας το ουσιώδες και το σημαντικό. Σεβόμενη απόλυτα το πρωτότυπο, έδωσε ιδιαίτερη προσοχή και στην αισθητική του κειμένου, μεταφέροντας σε πεζό τα διαλογικά μέρη, αποφεύγοντας την κατά λέξη μετάφραση, παρακάμπτοντας εύσχημα κάποιες αμφισημίες και μεταφραστικά προβλήματα, ενώ απέδωσε τα χορικά σε ποιητική μορφή, φέρνοντας το σύγχρονο αναγνώστη σε επαφή με το αφηγηματικό στοιχείο και με τη μουσικότητα του έργου ενώ παράλληλα επισημαίνει τη διαφοροποίηση του ρόλου των μελών (χορικών).
Οι «Ιστορίες από το αρχαίο δράμα», όπως προσφέρονται μεταπλασμένες, όχι μόνο μας τέρπουν και μας γοητεύουν με τον αρχαίο μύθο, αλλά μας βοηθούν να καλλιεργηθούμε με ηθικά πρότυπα που μπορούν να επηρεάσουν το σημερινό πλαίσιο αξιών της κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε.