Η κυνική δήλωση του επιτρόπου Χ. Αλμούνια ότι για την Ευρωπαϊκή Ενωση «απασχολούμενος» θεωρείται εκείνος που έχει εργαστεί ακόμα και μία ώρα τη βδομάδα έναντι αμοιβής, είτε και αμισθί, για να βοηθήσει την οικογενειακή επιχείρηση, μπορεί να μη συνιστά «αποκάλυψη», σίγουρα όμως αποτελεί υλικό για σκέψεις και συμπεράσματα.

Το πρώτο, που μπορεί να παρατηρήσει κάποιος, είναι ότι οι περίφημες έρευνες εργατικού δυναμικού, τις οποίες κάνουν οι εθνικές στατιστικές υπηρεσίες (και η δική μας ΕΣΥΕ), αλλά και η Γιουροστάτ, απέχουν από την πραγματικότητα όσο η Γη από το Φεγγάρι, που λέει και ο λαός μας. Δηλαδή, εκ των προτέρων, οι έρευνες αυτές υποβαθμίζουν τα ποσοστά ανεργίας, κρύβουν τον αριθμό των πραγματικών ανέργων. Αυτή είναι και η πιο εξόφθαλμη διαπίστωση που μπορεί να κάνει κάποιος, διαβάζοντας τη σχετική δήλωση του επιτρόπου. Ομως, ο ορισμός του εργαζόμενου ως ατόμου που φτάνει να εργάζεται μια ώρα τη βδομάδα δεν εξαντλείται μόνο στην αλλοίωση και στην απόκρυψη του αριθμού των ανέργων. Ταυτόχρονα, επιδιώκεται κάτι βαθύτερο και πιο ουσιαστικό.

Για την Ευρωπαϊκή Ενωση, εργαζόμενος δε θεωρείται ο άνθρωπος που εργάζεται έναν συγκεκριμένο αριθμό ωρών και έχει ένα ικανό εισόδημα-μισθό, που θα εξασφαλίζει σ' αυτόν και στην οικογένειά του τα προς το ζην. Πολύ περισσότερο, δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα, να έχει κάποιος μια εργασία, που τουλάχιστον θα του εξασφαλίζει τα βασικά ανθρώπινα αγαθά. Γιατί είναι φανερό ότι με μια ώρα εργασίας τη βδομάδα, και μάλιστα ακόμα και όταν γίνεται αμισθί, αυτός ο «εργαζόμενος» δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε τα ελάχιστα.

Εδώ δεν πρόκειται απλώς για πρόβλημα ορισμών. Τι θεωρείται, δηλαδή, άνεργος και τι εργαζόμενος. Εδώ πρόκειται για μια άλλη φιλοσοφία και πολιτική αντίληψη. Μια αντίληψη βαθιά αντεργατική και απάνθρωπη. Η αντίληψη αυτή αναδεικνύει το βαθύτερο χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως μιας ένωσης του κεφαλαίου, που στρέφεται ευθέως ενάντια στο δικαίωμα της εργασίας. Η «απασχολησιμότητα», η προσωρινή εργασία, η ευέλικτη εργασία, αυτό είναι το μοντέλο που πρεσβεύει η ΕΕ. Αυτός είναι ο κόσμος που οικοδομεί. Αυτό είναι το μέλλον που προδιαγράφει.

Στη βάση αυτή, τα επιτελεία της ΕΕ επιδιώκουν παράλληλα και την ιδεολογική χειραγώγηση των εργαζομένων. Επιδιώκουν να τους «εκπαιδεύσουν» να αποδεχτούν ως κάτι φυσιολογικό, εργαζόμενος να θεωρείται κάποιος που δουλεύει μια ώρα τη βδομάδα, με λίγα ψωρο-ευρώ, που βολεύεται με τη φτώχεια του και τη μιζέρια του. Επιδιώκουν να μειώσουν την απαιτητικότητα των εργαζομένων. Να τη ρίξουν έως το έσχατο επίπεδο του σκλάβου, που αδιαμαρτύρητα θα αποδέχεται τετελεσμένα. Θέλουν να διαγράψουν με μια μονοκονδυλιά την αξίωση για σταθερή και μόνιμη εργασία. Εργασία με δικαιώματα, με μισθό που θα ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες του κάθε εργαζόμενου, ανάλογα με τη χώρα, την εποχή, τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι.