Ο «σκυλοκαυγάς» που ξέσπασε ανάμεσα σε μεγαλοδικηγόρους, με αφορμή την αποκάλυψη του «παραδικαστικού κυκλώματος», αναδεικνύει, εν πρώτοις, τη διαφθορά και τη σήψη που επικρατεί στο σύστημα απονομής της Δικαιοσύνης. Ενα σύστημα, που, ενώ θέλει να εμφανίζεται σαν «τυφλός» υπερασπιστής του νόμου και του Δικαίου και, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, σαν «το τελευταίο κάστρο των αδυνάτων και οχυρό της δημοκρατίας», λειτουργεί σαν «πονηρομάτης» προστάτης της αδικίας και της παρανομίας και, πολλές φορές, σαν «συνεργός» των απατεώνων. Ταυτόχρονα, αποδεικνύεται ότι το αξίωμα «ο θάνατός σου, η ζωή μου», που χαρακτηρίζει το νόμο της ζούγκλας, διέπει και τις σχέσεις των «λειτουργών» στα «υψηλά κλιμάκια» της δικηγορίας.

Το γνωρίζουν «οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ», το υποπτεύονται και οι ανίδεοι ότι τα περισσότερα από τα «λεβεντόπαιδα», που εμφανίζονται σαν το «ανφάν γκατέ» της δικηγορίας δεν είναι ό,τι το καλύτερο, από πλευράς τιμιότητας και ηθικής, που δραστηριοποιείται στο χώρο. Και κανέναν δεν παραξένεψε η δήλωση ενός απ' αυτούς, στην τηλεόραση, πως «στην ποινική δικηγορία δεν υπάρχουν άγγελοι». Αλλωστε, οι πάντες έχουν αντιληφθεί πώς λειτουργεί η απονομή του Δικαίου σ' αυτά τα επίπεδα και δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί απλοί άνθρωποι του λαού λένε: «Κοίτα ποιον έχει δικηγόρο ο κατηγορούμενος, για να καταλάβεις αν είναι ένοχος, ή αθώος».

Αλλά, αν επιχειρήσει κάποιος να μετρήσει τη διαφθορά και στο χώρο της Δικαιοσύνης - όπως και στους άλλους «θεσμούς» του αστικού κράτους - μόνο με ηθικά κριτήρια, δε θα βγάλει τα σωστά συμπεράσματα. Για να αντιληφθεί τι και γιατί συμβαίνει, χρειάζεται να φτάσει στην «πηγή» των αιτίων, που βρίσκεται στο ίδιο το κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Αυτό το σύστημα, ενώ παράγει την κοινωνική αδικία και προωθεί την ταξική παρανομία, κάνει, τάχα, πως ενδιαφέρεται για το δίκιο και τη νομιμότητα. Ομως κι αυτά, όπως τα πάντα, τα μετράει με το χρήμα και σε χρήμα. Με τον παρά ο ένοχος μπορεί ν' αγοράσει την αθωότητα, ο δικηγόρος να προσφέρει τη «μεσιτεία», ο δικαστής να πουλήσει τη συνείδηση.

Να, λοιπόν, γιατί είναι αυταπάτη να νομίζει κανείς ότι μπορεί να υπάρξει «κάθαρση» στη Δικαιοσύνη με την αποκάλυψη του «παραδικαστικού κυκλώματος» και τη φυλάκιση μερικών επίορκων δικαστών και μερικών, υπέρ το δέον, εκτεθειμένων δικηγόρων. Ως θεσμός του αστικού κράτους, η Δικαιοσύνη δεν μπορεί παρά να «δουλεύει» με ταξικά κριτήρια, που, εκ των πραγμάτων, είναι ετεροβαρή και, επομένως, άδικα. Κι αυτήν τη λειτουργία της αξιοποιούν και εκμεταλλεύονται οι κάθε λογής διεφθαρμένοι, που είναι ταγμένοι να την υπηρετούν για το χρήμα. Συνεπώς, μόνο με την ανατροπή του κοινωνικοπολιτικού συστήματος μπορεί να αλλάξει και ο ρόλος της Δικαιοσύνης, για να αντιμετωπιστεί και η διαφθορά που την ταλαιπωρεί.