1. Ο καπιταλισμός είναι πάνω από το νόμο, γράφει ο προφήτης της γενιάς του, Μπομπ Ντίλαν. Αυτά για όσους πιστεύουν πως το ροκ δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική.

2. Η διαπίστωση ότι έχουμε «ξεφύγει» εντελώς δεν είναι καινούρια. Ο καπιταλισμός ανανεώνεται κάθε φορά που μικροί και μεγάλοι καρχαρίες περνούν κρίση, όχι ταυτότητας αλλά ταμείου. Η αγωνία τους δεν περιορίζεται στο να διατηρούν την πελατεία τους, αλλά και να την αυξάνουν σαν κόκκους της άμμου. Ετσι υποχρεώνονται να ξεπερνούν εαυτούς και αλλήλους σε κυνισμό.

3. Με αφήνουν παγερά αδιάφορο αυτά που λαμβάνουν χώρα στην εκδοτική αρένα και τα ΜΜΕ. Πρόκειται για σχηματισμούς που χτυπιούνται για τα δικά τους καλά και συμφέροντα. Μαζί παρασύρουν αφελείς, παθητικούς θεατές και χυδαίους μικροαστούς, που έτσι κι αλλιώς αυτό είναι το καθημερινό τους πιάτο.

4. Για τον εκπρόσωπο του νόμου: Η περιφρόνησή μας συνοδεύει τον κ. Βουλγαράκη σε κάθε του εμφάνιση. Ο εν λόγω καυχήθηκε σαν παγόνι ότι η φετινή πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου ήταν η πιο ήσυχη απ' όλες. Και πώς να μην ήταν; Κάθε μπάτσος είχε τον δικό του, προσωπικό διαδηλωτή. Αυτή είναι η εμπιστοσύνη που έχει στο λαό της, όπως τον αποκαλεί, η Νέα Δημοκρατία. Είναι, λοιπόν, δυνατόν να μην προκαλεί την περιφρόνηση;

5. Το θέαμα, στην προσπάθειά του να ανακουφίσει τη Νέα Δημοκρατία, έχει ξεπέσει σ' έναν αφόρητο λαϊκισμό. Εχοντας δοκιμάσει όσο τρόμο αντέχει το μάτι του θεατή, τώρα κάθεται στην άκρη της τηλεόρασης και αναρωτιέται: Πότε θα εμφανιστεί καμιά νέα τρομοκρατική οργάνωση; Γιατί δεν έχουμε ακόμα έναν κατά συρροή δολοφόνο αντάξιο της πραγματικότητας που με τόσο κόπο χτίσαμε;

6. Οι φωτιές που έρχονται από το Παρίσι έχουν να κάνουν με καταστάσεις που καταλαβαίνει, κι ας κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, ο κύριος Σαρκοζί. Γι' αυτό ο ποιητής Γκιγιόμ Απολινέρ (κατά κόσμον νεκρός, πια) καταδέχτηκε να του εξηγήσει: «Υπάρχουν τώρα τόσοι ξένοι στη Γαλλία, όπως εξάλλου και σε όλες τις χώρες, που παρουσιάζει ενδιαφέρον η μελέτη της ευαισθησίας ορισμένων από αυτούς, οι οποίοι, έχοντας γεννηθεί αλλού, ήρθαν ωστόσο εδώ αρκετά νέοι ώστε να σφυρηλατηθούν από την υψηλή γαλλική κουλτούρα. Φέρνουν στη θετή τους χώρα τις εντυπώσεις των παιδικών τους χρόνων, τις πιο ζωηρές απ' όλες, και εμπλουτίζουν την πνευματική κληρονομιά της νέας τους πατρίδας με τον ίδιο τρόπο που η σοκολάτα κι ο καφές, για παράδειγμα, διεύρυναν τον κόσμο της γεύσης».

7. Εκείνος όμως που με κάνει συχνά να χάνω το χιούμορ και ως εκ τούτου και την ψυχραιμία μου είναι ο διανοούμενος που ζει στην κατάσταση της απάθειας. Ενώ σπαράσσονται όλοι και όλα γύρω του, αυτός καταπίνει την πραγματικότητα για ίδιον όφελος. Είναι μόνιμος επισκέπτης στο σαλόνι της εκάστοτε εξουσίας, που τον χρησιμοποιεί για να συντηρεί όλον το χρόνο το «τριώδιο», και αυτός τα καταφέρνει.

8. Οι δημοτικές εκλογές μας δίνουν μια ακόμη ευκαιρία να παλέψουμε ενάντια στη μάστιγα της καθημερινής μας ζωής, τη λεγόμενη «αρχή της ουδετερότητας». Πρόκειται για ένα ιδεολόγημα που μετατρέπει τον ψηφοφόρο σε υπνοβάτη, γιατί μόνο ένας υπνοβάτης μπορεί να ξεχάσει όλα του τα προβλήματα και να ψηφίσει για έναν απρόσωπο, ουδέτερο βίο. Η «αγία τριάδα» που εκπορεύεται από αυτόν το βίο εκπροσωπείται επάξια από τον ανιψιό Καραμανλή, τον γιο Παπανδρέου και τον ορφανό πολιτικά Αλαβάνο. Η τριάδα αυτή αντιμετωπίζεται μόνο με τον ταξικό χαρακτήρα που θα δώσουμε στις δημοτικές εκλογές και που είναι το μόνο χρέος που έχουμε απέναντί τους.