«ΟΧΙ στην επορευματοποιήση της Τέχνης» διαδηλώνουν οι είκαστικοί καλιτέχνες

Την πολιτική υποβάθμισης και υποταγής στα συμφέροντα της αγοράς βασικών «πυλώνων» του ελληνικού Πολιτισμού κατήγγειλε στην παρέμβασή της η Λιάνα Κανέλλη. Αναφερόμενη στο Θεατρικό Μουσείο η βουλευτής του ΚΚΕ τόνισε ότι «το έχετε ακόμα στεγασμένο δίπλα στα δημόσια ουρητήρια, όσες κυβερνήσεις και αν πέρασαν». Πρόσθεσε απευθυνόμενη στην κυβέρνηση: «Εχετε ως κόμμα και το Δήμο της Αθήνας. Ζητά το Θεατρικό Μουσείο να πάρει το σύνολο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων. Δεν το πήρε ποτέ, ούτε πρόκειται να το πάρει. Τώρα σας προτείνει μια μη κερδοσκοπική εταιρία, που και αυτή είναι με το πιατέλο να περιμένει την επιχορήγηση, που θα της τη δώσετε, αλλά δε θα της τη δώσετε, γιατί δεν περισσεύει». Παράλληλα, μετέφερε το αίτημα του μουσείου λέγοντας: «Δώστε τους το κτίριο της οδού Πελοποννήσου, πριν ιδιωτικοποιήσετε και τους σιδηροδρόμους, για να μπορεί να πηγαίνει κόσμος».

Η Λιάνα Κανέλλη στηλίτευσε και την κυβερνητική πολιτική ιδιωτικοποίησης για τη Λυρική Σκηνή, τονίζοντας πως «δεν έχουμε μουσική σκηνή. Η Λυρική Σκηνή στην Ελλάδα σημαίνει ο μοναδικός φορέας πολιτισμού, ο οποίος λειτουργεί με αμιγώς ελληνικό δυναμικό. Μόνο εκεί μπορούν να πάνε και να δουλέψουν. Και έχετε ακόμα χορωδούς ή χορευτές. Αυτοί πού θα βρουν δουλιά;».

Τέλος, για το Εθνικό Θέατρο σημείωσε: «Χρωστάει η πολιτεία 680 εκατομμύρια ευρώ στο Εθνικό Θέατρο. Πάλι στεγαστικό το πρόβλημα και εκεί, για να μη μιλήσουμε για τα εργασιακά. Χρωστάει αυτά τα λεφτά για την αναστύλωση από σεισμούς και από πυρκαγιές. Φράγκο δε δίνετε...».

Το παράδειγμα της ανακήρυξης της Πάτρας σε «Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης» για το 2006 αξιοποίησε ο βουλευτής του ΚΚΕ Παναγιώτης Κοσιώνης, τονίζοντας πως «υπάρχει κοινή αντίληψη και των δύο κομμάτων της εξουσίας στο θέμα του Πολιτισμού και του παραγόμενου προϊόντος». Οπως χαρακτηριστικά τόνισε, «ένα άλλο χαρακτηριστικό, το οποίο έχει σχέση με την "Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Πάτρας", είναι ότι δε συζητήθηκε ποτέ ποιο θα είναι το παραγόμενο πολιτιστικό προϊόν, τι θέλω να παραγάγουν, τι θέλουν να αναδείξουν». Συνέχισε επισημαίνοντας: «Χρηματοδοτούνται, παραδείγματος χάριν, για χώρους, όπου θα γίνουν εκδηλώσεις, ιδιωτικά συγκροτήματα, τα οποία αργότερα θα γίνουν ουζερί ή μπουζουξίδικα. Δε θα είναι υποδομές. Οψεις κτιρίων θα βαφούν, για να περνά ο ξένος από εκεί και να λέει: Τι ωραία Πάτρα είναι αυτή! Τι πολιτιστική πρωτεύουσα είναι! Αλλά να μη φαίνεται ότι έχουμε την Αγία Αικατερίνη με τους γύφτους, όπως λένε, εδώ και δεκαετίες, να μην ακούγεται πουθενά ότι έχουμε προσφυγικά, τα οποία είναι από το 1925 στην ίδια κατάσταση, να μη μιλάμε για τις συνοικίες οι οποίες έχουν εγκαταλειφθεί τελείως».

Ο Παναγιώτης Κοσιώνης έθεσε καταλυτικά το ερώτημα: «Η Πάτρα έχει σαράντα χιλιάδες φοιτητές και έχει και νέους ανθρώπους. Τι θα κερδίσουν αυτοί από τον Πολιτισμό; Τι θα καταλάβουν; Θα έχουμε τη δυνατότητα παραγωγής και ανάδειξης της πολιτιστικής ταυτότητας σ' εκείνη την περιοχή, η οποία έχει τεράστια σημασία λόγω γεωγραφικής θέσης και λόγω κοινωνικής εξέλιξης των τελευταίων χρόνων;».

«Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη. Εφόσον η προτεραιότητα της οικονομίας είναι η ανταγωνιστικότητα της αγοράς, επόμενο είναι ο Πολιτισμός και όλες οι μορφές της Τέχνης να ανήκουν σ' αυτό το περιεχόμενο και την κατεύθυνση», επισήμανε παρεμβαίνοντας η Ελπίδα Παντελάκη, εστιάζοντας στο θέμα της Παιδείας.

Οπως είπε, «η αισθητική αγωγή και η καλλιτεχνική παιδεία υποβαθμίζεται, απαξιώνεται σε όλη την κλίμακα της εκπαίδευσης», αναφερόμενη τόσο στα μουσικά γυμνάσια και λύκεια όπως και στα ειδικά σχολεία. Συνολικά για τις επιδιώξεις της ασκούμενης πολιτικής σε όλη την γκάμα της Εκπαίδευσης αλλά ιδιαίτερα της Τριτοβάθμιας, επισήμανε: «Αυτό που επιδιώκεται είναι να παράγει λίγους από τη μια μεριά αποφοίτους θεωρητικής τέχνης, καλλιτεχνικής δημιουργίας, μία ελίτ δηλαδή που θα είναι στα μέτρα ακριβώς της εποχής μας, αυτής της κυρίαρχης πολιτικής, που θα είναι μακριά από το λαό η τέχνη που θα δημιουργούν, που ο λαός θα είναι αποξενωμένος από αυτή την τέχνη. Από την άλλη πλευρά αυτή η μάζα, οι μεγάλοι απόφοιτοι - που θέλετε να είναι μάζα - θα είναι υποταγμένη στην παντοδυναμία της αγοράς, που θα διαχειρίζεται το πολιτιστικό προϊόν της βιομηχανίας του θεάματος με σκοπό τη χειραγώγηση των συνειδήσεων και την αύξηση των κερδών των επιχειρηματιών στον τομέα αυτό».

Η βουλευτής του ΚΚΕ έθιξε επίσης το θέμα του ότι «οι ηθοποιοί που δουλεύουν στην τηλεόραση, στα οπτικοακουστικά μέσα, είναι εξακόσιοι άνθρωποι χωρίς σύμβαση. Ούτε καν σε συνθήκες μισθωτής δουλείας». Σημείωσε πως «υπήρξε σύμβαση που είχε υπογραφεί μαζί με τους εργοδότες» αλλά «το υπουργείο Εργασίας δεν κήρυξε αυτή τη σύμβαση υποχρεωτική».

Στους «εργάτες της τέχνης» αναφέρθηκε ο βουλευτής του ΚΚΕ Τάκης Τσιόγκας, σημειώνοντας ότι αποτελεί σοβαρότατο πρόβλημα «το Ασφαλιστικό και το Συνταξιοδοτικό των καλλιτεχνών που δεν έχουν εργοδότες και είναι οι συγγραφείς, οι εικαστικοί, οι μουσουργοί και γενικώς όσοι εργάζονται χωρίς εργοδότη».

Οπως είπε ο βουλευτής του ΚΚΕ, «από το 2000 έχουν να αποδοθούν οι λεγόμενες τιμητικές συντάξεις των καλλιτεχνών χωρίς εργοδότες. Το 2002 το ΠΑΣΟΚ τροποποίησε τη νομοθεσία και έβαλε ως προϋπόθεση να είναι ήδη για ένα χρόνο ασφαλισμένοι σε φορέα κύριας ασφάλισης με την ιδιότητα που ζητούν τη σύνταξη. Αυτή την προϋπόθεση δεν την έχει κανένας, λόγω του ότι είναι ανασφάλιστοι, με αποτέλεσμα όλοι αυτοί σήμερα να είναι στον αέρα. Δεσμευτήκατε ότι θα αντιμετωπίσετε το πρόβλημα των τιμητικών συντάξεων και δεν κάνατε τίποτα».

Αναφερόμενος στη θέση του ΚΚΕ σημείωσε: «Λέμε να καταργηθεί αυτός ο νόμος του ΠΑΣΟΚ, να δοθούν οι τιμητικές συντάξεις, μέχρι να γίνει τροποποίηση του νόμου και βεβαίως να δοθούν στους δημιουργούς, στους εργάτες της τέχνης, οι συντάξεις που πρέπει να πάρουν».

Κλείνοντας την παρέμβασή του ο Τάκης Τσιόγκας τόνισε: «Ο Πολιτισμός είναι ανάγκη και δικαίωμα για όλους τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να είναι παθητικοί δέκτες των προϊόντων του πολιτισμού των μεγαλοεπιχειρηματιών, αλλά να συμμετέχουν δημιουργικά για την ενίσχυση, την ανάδειξη, την προβολή της ερασιτεχνικής δημιουργίας, η οποία πρέπει να στηρίζεται από την πολιτεία. Οι εργαζόμενοι πρέπει να εργάζονται για την ανάδειξη του Πολιτισμού της εργατικής τάξης και ταυτόχρονα να απαιτούν, να αγωνίζονται και να δημιουργούν υποδομές και συνθήκες για την ανάπτυξη της λαϊκής τέχνης, του λαϊκού Πολιτισμού, κόντρα σε κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης του Πολιτισμού».