Βρισκόμαστε στο βυθό της θάλασσας. Ο «Μπομπ Ο Σφουγγαράκης», δουλεύει σαν σεφ σε ένα φαστφουντάδικο. Κάποια μέρα ο βασιλιάς Ποσειδώνας χάνει το στέμμα του. Ο Μπομπ και ο φίλος του ο Πάτρικ ο Αστερίας, αναλαμβάνουν να το βρούνε.

Η αναζήτηση αυτή, δυστυχώς, δεν έγινε ποτέ η αφορμή, «για μια μικρή θαλάσσια οδύσσεια»! Πλημμυρισμένη με χρώματα και με ήχους! Δεν έγινε η αφορμή ούτε καν για κάποια μικρή, έστω, ευχάριστη περιπέτεια. Οι δημιουργοί, έδειξαν να στερούνται φαντασίας. Με αποτέλεσμα να μείνουν τα παιδιά, και οι μεγαλύτεροι θεατές, από καύσιμα. (Να φταίει άραγε η τηλεοπτική προέλευση της εικόνας);

Σε αυτή τη στειρότητα αν προσθέσει κανείς και τις «περιπαικτικές» ελληνικές φωνές (ορισμένες), που συνοδεύουν τα σκίτσα, και οι οποίες φωνές, πολλές στιγμές, με το «στόμφο» τους σε βγάζουν από το «θέμα», τότε ο θεατής θα πλησιάσει και σε κάποιες στιγμές θα φτάσει στο χασμουρητό και στην αδιαφορία.

Οι «ταινίες για παιδιά» έχουν πολλές απαιτήσεις. Η φαντασία των μικρών οργιάζει. Οταν το άλογο δεν καλπάζει τα παιδιά βαριούνται! Οταν δεν τους δημιουργείς απορίες, σε παρατάνε.