Ηταν το καλοκαίρι του 1958 και ο Κωστής Λειβαδέας ανεβάζει στο υπαίθριο και πανέμορφο - μ' ένα γύρο πολύχρωμα σιντριβάνια - θέατρο του Εθνικού Κήπου το έργο του Δημ. Γιαννουκάκη, το βασισμένο στους στίχους του Ι. Δροσίνη «Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά». Ενα ρομαντικό έργο εποχής, με τους χαρακτηριστικούς της τύπους. Με ένα εκλεκτό επιτελείο ηθοποιών όπως ο Ντ. Ηλιόπουλος, η Σμαρούλα Γιούλη, ο Διον. Παπαγιαννόπουλος, ο Γ. Λευτεριώτης, η Τζόλυ Γαρμπή, η Αννα Παϊτατζή και πολλοί άλλοι που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν τα ονόματά τους.

Ο Κ. Λειβαδέας θέλησε να συμπληρώσει το παζλ των συντελεστών της παράστασης με μια ομάδα νεαρών μαθητών Δραματικών Σχολών που θα πλαισίωναν τους ηθοποιούς σε βοηθητικούς ρόλους, αλλά και θα τραγουδούσαν αγκαλιασμένοι την πασίγνωστη καντάδα. Η προτίμησή του ήταν στους μαθητές των Σχολών Κουν, Ροντήρη και Κατσέλη.

Ετσι μεταξύ άλλων επιλέχθηκαν οι Μίμης Χρυσομάλλης (που πρόσφατα μας άφησε χρόνους), ο Γιώργος Ζωγράφος, ο γνωστός θεατρικός κριτικός και πανεπιστημιακός δάσκαλος Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο μετέπειτα ηθοποιός και γνωστός ειρηνοδρόμος Βαγγέλης Καζάν και ο υποφαινόμενος.

Στα ακούσματα αυτά της νύχτας, ανακαλύψαμε την υπέροχη φωνή του πάντα ερωτοχτυπημένου Γιώργου Ζωγράφου (καθώς και του Χρυσομάλλη) που τραγουδούσε με πολύ πόνο και μεράκι κι εμείς τον πειράζαμε... Ηταν ένα απλό, άκακο κι ευαίσθητο παιδί.

Ο Κ. Λειβαδέας ήταν εκείνος που του διοργάνωσε το πρώτο ρεσιτάλ στο κλειστό θεατράκι της οδού Ακαδημίας και Κανάρη. Και μαζευτήκαμε οι φίλοι να κάνουμε ντόρο.

Κι αμέσως μετά το '62 ο Μάνος Χατζηδάκις στην «Οδό Ονείρων» στο «Μετροπόλιταν», στην παράσταση που ο Χορν τραγουδούσε το «Ηθοποιός σημαίνει φως», ο Γιώργος, τις αδελφές Τατά...