Δεν είναι κατ' ανάγκη κακός ο δανεισμός της τεχνικής και της αισθητικής των κόμικς από τον κινηματογράφο. Φτάνει ο δανεισμός να γίνεται για καθαρά καλλιτεχνικούς και εκφραστικούς λόγους και όχι για χυδαία εμπορικούς. Μέχρι σήμερα, πάντως, καμία ταινία από αυτές που δανείστηκαν στοιχεία από τα κόμικς δε δικαιολόγησε την πράξη της. Δεν απέδειξε πως αυτός ο δανεισμός ήταν αναγκαίος για να ειπωθούν «καινούρια πράγματα με καινούριο τρόπο». Πως οι δημιουργοί της οδηγήθηκαν στα κόμικς από την αγωνία τους να βρούνε καλύτερους τρόπους έκφρασης.

Αλλά, τελικά, πόσο καινούρια είναι τα κόμικς; Πόσο καινούρια είναι η μέθοδος να διηγείσαι ιστορίες με «ακίνητες» (ζωγραφισμένες) εικόνες; Μέθοδος που μπορεί να τραβήξει το ενδιαφέρον ακόμα και του σημερινού κινηματογράφου; Πηγαίνοντας κανείς προς τα πίσω την αναζήτησή του, θα φτάσει, σίγουρα, στα πρώτα ακόμα βήματα του ανθρώπου. Αν όχι στα πρώτα του βήματα, σίγουρα στα πρώτα του σχέδια. Στα πρώτα του σχέδια πάνω στο χώμα, πάνω στις επιφάνειες.

Ο άνθρωπος από τα πρώτα του «χαρακτικά» περνάει στις πρώτες του ζωγραφιές και στα χρώματα. Και μαζί με τη γλώσσα, που σιγά - σιγά «λύνεται», ο άνθρωπος αποχτάει και μια δεύτερη γλώσσα για να εκφραστεί και για να επικοινωνεί. Τη γλώσσα των εικόνων! Μια γλώσσα που ξεκόλλησε από τα σπήλαια, πέρασε στο κανναβάτσο, από εκεί στο φιλμ και έφτασε, στις μέρες μας, στα κομπιούτερ! Μια γλώσσα που απόκτησε δική της αισθητική.

Μεγάλες ιστορίες, ιστορίες ολοκληρωμένες, ιστορίες σε συνέχειες, έχουν «δημοσιευτεί» από πολύ παλιά. Τέτοιες ιστορίες βρίσκουμε πάνω στους τοίχους των σπηλαίων. Αργότερα τις «διαβάζουμε» στα βιβλία. Η ιστορία του Χριστού, η Κοινή Διαθήκη, οι «βίοι των Αγίων»!.. Ιστορίες, δηλαδή, «γνωστές» στο κοινό. Ιστορίες που μπορούσαν να πούνε την υπόθεσή τους μόνο με εικόνες. Χωρίς «γράμματα». Ή έστω μόνο με τα απαραίτητα «γράμματα». Το άνθισμα, όμως, των ζωγραφισμένων εικόνων, η επανάσταση στα κόμικς, έγινε με την ανακάλυψη και τη διάδοση της τυπογραφίας.

Οι εφημερίδες από τα πρώτα τους βήματα δημοσίευσαν «ζωγραφισμένες ιστορίες». Ηθελαν να «πιάσουν» και τους αναγνώστες, που δεν ήξεραν ή δεν ήθελαν να διαβάζουν. Αλλες εφημερίδες δημοσίευσαν αυτοτελείς ιστορίες και άλλες ιστορίες σε συνέχειες. Πολλές από αυτές τις ιστορίες έφτασαν μέχρι τις μέρες μας. Πολλοί «ζωγραφισμένοι ήρωες» των τελευταίων χρόνων του 1800 ακόμα, όταν οι εφημερίδες είχαν ήδη διαδοθεί πλατιά, υπάρχουν και σήμερα! Από τις εφημερίδες, τα κόμικς, πέρασαν στα περιοδικά. Και από εκεί, όπως είναι φυσικό, στον κινηματογράφο. Και τέλος στα κομπιούτερ...

Δε χρειάζεται, ίσως, να πούμε πως και τα κόμικς, όπως όλα τα «πράγματα», άλλωστε, υπηρετούν αυτούς που τα κατέχουν. Που κατέχουν τα μέσα παραγωγής τους. Και τα κόμικς, λοιπόν, τελικά, εκτός από εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, υπηρέτησαν και υπηρετούν την ιδεολογία της αστικής τάξης. Την ιδεολογία αυτών που τα είχαν στην ιδιοκτησία τους!

Ομως, τα κόμικς, σε αντίθεση με άλλες μορφές τέχνης, αν δεχτούμε πως και τα κόμικς είναι τέχνη, εξακολουθούν να είναι απλοϊκά (υπήρξαν και υπάρχουν και «σκεπτόμενα» κόμικς, βέβαια, αλλά αυτά είναι οι εξαιρέσεις). Ακριβώς, αυτή την απλοϊκότητα, την «παιδικότητα», την «αφέλεια» των κόμικς, έρχεται να εκμεταλλευτεί ο κινηματογράφος. Ετσι, βλέπουμε διάφορες «απλοϊκές» ιστορίες, ιστορίες για ανθρώπους που δεν ξέρουν ή δε θέλουν να «διαβάσουν». Ιστορίες που λένε την «υπόθεσή» τους με τα «απαραίτητα» μόνο. Με τις εικόνες.

Τα κινηματογραφικά κόμικς, λοιπόν, (τουλάχιστον αυτά που κατασκευάστηκαν μέχρι σήμερα) είναι «απλοϊκές» ιστορίες, για να γίνονται κατανοητές από τον «πολύ» κόσμο. Ο κινηματογράφος, ο εμπορικός κινηματογράφος, ο κινηματογράφος του εμπορίου, αντί να γίνεται πιο σύνθετος, πιο απαιτητικός, ξαναγυρίζει στη νηπιακή ηλικία της 7ης τέχνης. Γιατί θέλει να τραβήξει την προσοχή (και το εισιτήριο) και των θεατών που δεν ξέρουν ή δε θέλουν να διαβάζουν την κινηματογραφική γλώσσα. Γιατί δεν απαιτούν κόπο από τη μεριά του θεατή - αγοραστή.