Οταν πάω στην Πάτρα, θυμάμαι πάντα τη γιαγιά μου, που την είχε ως συνώνυμο της καλής ζωής και της ψυχαγωγίας, όπως οι Ρώσοι λογοτέχνες του 19ου αιώνα είχαν την Πετρούπολη. Μου έλεγε εκπληκτικές ιστορίες γεμάτες κέφι, μυστήρια και έρωτες. Υπαινικτικά... Φυσικά. Οταν πάω στην Πάτρα εκείνη σκέπτομαι πάντα, τη βλέπω -κι ας μην την είδα ποτέ μου έτσι- σκεπασμένη με μαύρο ντόμινο, να ψιθυρίζει, με τη χαρακτηριστική βραχνή, λίγο φάλτσα, αλλά πολύ αισθησιακή φωνή της, το τραγουδάκι της εποχής. «Τη μάσκα θα σηκώσω και όλα θα σου τα δώσω, όσα έχω εδώ κρυμμένα, αγάπη μου χρυσή».

Σήμερα όμως που θα ξαναπάω, η γιαγιά μου δε θα είναι μαζί μου. Θα ακολουθήσω τα βήματα του Βαγγέλη Μηνιώτη και θα βρεθώ στη «δική» του Πάτρα. Τι λέτε, έρχεστε και εσείς;

«Μικρογραφία της Αθήνας και το κέντρο της Πάτρας, δε βρίσκεις μέρος να σταθείς όχι να σταθμεύσεις με ΙΧ. Το κυκλοφοριακό κι εδώ σε όλο του το μεγαλείο. Μήπως βρίσκει κανείς τόπο να σταθεί αντίκρυ, στη Ναύπακτο; Παντού τα ίδια. Η μηχανή έχει τον πρώτο λόγο ακόμη και στα ορεινά χωριά απ' όπου έχει εκτοπίσει τα μεταφορικά ζώα, τα υπερήφανα άλογα και τα υπομονετικά γαϊδουράκια. Η πρωτεύουσα του Μοριά και η αναμφισβήτητα πρώτη και καλύτερη στο καρναβάλι που με μπρίο και έμπνευση παρουσιάζει κάθε χρονιά, κατορθώνει και είναι γελαστή, παρότι ίσως έχει τα πρωτεία και στην ανεργία, δεδομένου ότι οι μεγαλύτερες βιομηχανικές μονάδες της, ήταν μεταξύ των πρώτων που έβαλαν λουκέτο, πανελλαδικά! Ωστόσο οι Πατρινοί με την πρώτη ευκαιρία εκτονώνονται γελώντας ανοιχτόκαρδα, γιατί το γέλιο φωλιάζει μέσα τους εκ γενετής θα έλεγε κανείς και δεν είναι προσποιητό κατά την περίσταση».

«Συμπτωματικά στο στρατό προ αμνημονεύτων χρόνων απέκτησα τρεις φίλους Πατρινούς, το Μανωλόπουλο, τον Σπηλιωτόπουλο και τον Κουτρουμπή, που και στην αγγαρεία στην "Καλλιόπη" είχαν το κέφι να γελούν! Καλλιόπη λεγόταν το αποχωρητήριο και πήγαιναν εκεί τιμωρημένοι από τον δεκανέα, επειδή την ώρα της θεωρίας που έκανε δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα γέλια με τις ανοησίες που έλεγε, όπως ότι στην επανάσταση του 1821 πήρε μέρος και... ο Θεμιστοκλής και κάτι άλλα παρόμοια!!!

Ο επισκέπτης της πόλης πρέπει να έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή του, για να ρίξει έστω μια ματιά στα αξιοθέατά της. Από πού ν' αρχίσει κανείς; Είναι τόσα πολλά... Το λιμάνι που μπορεί κανείς να πιει τον καφέ του ρομαντικά πλάι στο κύμα με φόντο τα ρουμελιώτικα βουνά, που με ξάστερο καιρό λες ότι πλησιάζουν σιμά της. Πάνω σ' ένα λόφο του πανέμορφου κι ολοπράσινου Παναχαϊκού βρίσκεται το κάστρο της, που οικοδομήθηκε επί Ιουστινιανού για την άμυνα της περιοχής. Στην άνω πόλη είναι το Ρωμαϊκό Ωδείο της Πάτρας, το Ρωμαϊκό Υδραγωγείο, το πρώτο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο ο "Γλαύκος" και, νοτιότερα, το κάστρο - οινοποιείο "Αχάια Κλάους" όπου σερβίρεται δωρεάν ένα ποτήρι κρασί στους επισκέπτες και η δυνατότητα από το ύψωμα όπου βρίσκεται ν' απολαύσουν μια υπέροχη θέα, που περιλαμβάνει ό,τι αγαπά η ψυχή σου: αμπελώνες, βουνό και θάλασσα, καθώς και την εναέρια γέφυρα του Ρίου, που δένει τη Ρούμελη με το Μοριά. Μεγαλοπρεπές έργο, τραβάει σα μαγνήτης τη ματιά που κολλάει πάνω του και ο θαυμασμός για το ανθρώπινο κατόρθωμα είναι δεδομένος! Τα τροχοφόρα περνούν στην αντίπερα όχθη ταχύτατα, όμως οι επιβάτες έχουν περιορισμένο οπτικό πεδίο και δεν απολαμβάνουν το γραφικό πέρασμα. Οσοι δε βιάζονται και δεν τους πιάνει η θάλασσα επιβιβάζονται στα άνετα φέριμποτ και ευκαιρίας δοθείσης εμπλουτίζουν τις εντυπώσεις τους και με θαλασσινό ταξιδάκι».

«Καλή η τεχνολογία, αλλά κόβει παντού χέρια. Ετσι κι εδώ, πλήθος ναυτεργατών ενώθηκε στη στρατιά των ανέργων κλωστοϋφαντουργών και άλλων ειδικοτήτων, με αποτέλεσμα ένα κομμάτι του πληθυσμού της όμορφης πόλης, που διακρίνεται για τον πολιτισμό και την καλαισθησία της, να βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση και να εκπέμπει SOS εις ώτα μη ακουόντων. Στους ολοπράσινους λόφους στους πρόποδες του όρους Παναχαϊκό, που δεσπόζει στην περιοχή, διακρίνονται πνιγμένα στο πράσινο μικρά πανέμορφα χωριά με πλούσια βλάστηση και ταβέρνες για φαγητό και εξασφαλισμένη θέα προς πάσαν κατεύθυνση. Οι Πατρινοί, όσοι έχουν εξασφαλισμένο εισόδημα, είναι τυχεροί που βρέθηκαν σ' αυτόν τον τόπο, διότι η πόλη τους περιβάλλεται ολόγυρα από γραφικά τοπία σε βουνό και θάλασσα. Ενας μικρός περίπατος με το αυτοκίνητο είναι αρκετός για να μεταφερθεί κανείς σε κάποιο κοντινό ακρογιάλι, να χαρεί τις φυσικές ομορφιές και να συνδυάσει, με ουζάκι και μαριδάκι, το τερπνόν μετά του ωφελίμου.

Η Πάτρα είναι η πόλη εξόδου προς τη Δύση και τα καράβια πάνε κι έρχονται με τους ξένους μετανάστες να προσπαθούν να τρυπώσουν σε αυτά για να δοκιμάσουν την τύχη τους και σε άλλους αφιλόξενους τόπους, αλλά δεν υπάρχει πλοίο γι' αυτούς χωρίς χρήματα και διαβατήριο. Και, τρυπώνουν όπου βρουν για να περάσουν τη νύχτα τους σαν τα ζώα, προς δόξαν της νέας τάξης πραγμάτων!».