Σαστίζει για λίγο η καρδιά. Τα χείλια δαγκώνονται. «Σφίγγουν» το λυγμό. Λένε μερικοί πως «οι δυνατοί δεν κλαίνε». Κι ας είναι η ώρα που περνά ο Καπετάνιος από μπροστά μας. Κι όμως. «Η λογική θρέφει το συναίσθημα», που είπε και μια συντρόφισσα. Επειτα, η ψυχή αναθαρρεύει. Κι αρχίζει ο κόσμος να κουβεντιάζει μαζί σου. Ομορφα, όμορφα κι απλά. Αργά τα βήματα των συντρόφων που σε κρατούν. Στεντόρειες οι φωνές του κόσμου. «Ούτε σε ξερονήσια, ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δε λυγίσανε οι κομμουνιστές».

Λίγα λεπτά όλα κι όλα διήρκεσαν οι λέξεις του αποχαιρετισμού. Εμείς δε «μιλάμε» με ομιλίες επίσημες και λόγους δεκάδων σελίδων. Κι εσύ το ξέρεις καλά αυτό. Και δεν προσδοκάς από μας να γεμίσουμε σελίδες με επαίνους. Προσδοκάς να σου μιλήσουμε από σήμερα κιόλας. Στην πύλη του εργοστασίου. Στην εξόρμηση για την επόμενη Μαραθώνια. Στα αμφιθέατρα, στις γειτονιές που θα μοιράζουμε τις προκηρύξεις.

Η Διεθνής. Η φωνή σου τραγουδά με τα δικά μας χείλη. Ολοι δείχνουν τη δύναμή τους: την υψωμένη τους γροθιά. Και γεμίζει με γροθιές παντού. Κι η πλατεία πίσω από την έδρα της ΚΕ. Και τριγύρω από τα πλατάνια και τ' άλλα δέντρα. Δίπλα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Στο δρόμο. Ολοι σηκώνουν τη γροθιά τους. Κι εκείνος που έχει το νου του στο μικρό παιδί που τρέχει, κι αυτός που περιμένει για να κρατήσει μια φωτογραφία από την τελευταία σου «διαδήλωση», κι αυτός που βαστιέται απ' τα κάγκελα γιατί, τα χρόνια του μαζεύτηκαν πολλά πια.

Φωνάζουν για το ΚΚΕ. Το «Κόμμα σου λαέ!» λένε. Για τις εννιά δεκαετίες που υπάρχει, λένε. Μιλάνε δηλαδή για σένα. Γιατί ο Χαρίλαος και το Κόμμα είναι το ίδιο. Γιατί ο Χαρίλαος ο δικός μας, είναι από αυτούς τους λεβέντες που γαλουχεί το ΚΚΕ. Να. Οπως το είπε η ΚΕ στο μήνυμά της. Ησουν τέτοιος λαϊκός ηγέτης, γιατί ήσουν κομμουνιστής. Κι ανάμεσα στους νέους, ένας μεσόκοπος καρφώνει στην κορυφή της σημαίας του ένα κόκκινο λουλούδι. Να τα όπλα μας σύντροφε: το σφυρί και το δρεπάνι. Σε ευχαριστούμε που μας τα εμπιστεύτηκες.