Τι θείο πράγμα, λοιπόν, τα μάτια των ανθρώπων! Τα μάτια των ηθοποιών. Και η κίνηση. Ολα αυτά σου λένε "καλησπέρα", σου παίρνουν το τηλεκοντρόλ από το χέρι, σου βάζουν ένα ποτό, το μαξιλάρι στην πλάτη - για να μην πονάει η μέση - και σε προσκαλούν σε ένα ταξίδι λεπτής ομορφιάς. Ενα ταξίδι γεμάτο ευαισθησίες.

Παλεύει πρώτα με την ίδια την ταινία που παίζει. Πρέπει, όχι μόνο να περισωθεί ο ίδιος από την ανοησία που τον κάλεσαν να υπηρετήσει, αλλά να κάνει και τον θεατή να ξεχάσει τι βλέπει. Να κοιτάζει μόνον αυτόν. Και αυτός υπόσχεται - και το πετυχαίνει - να σε κάνει να ξεχάσεις το "θέμα". Την "υπόθεση". Σου προτείνει, με απέραντη ευγένεια, έναν άλλο διάλογο. Σου λέει, "και δω μέσα, σε αυτή τη λάσπη, εμείς μπορούμε να κουβεντιάσουμε"! Και βάζει το κορμί του, τα χέρια του, τα δάχτυλα των χεριών του, τη φωνή του, τους γυρτούς, κάπως, ώμους του, τα χείλη του και, βέβαια, τα μάτια του, να σε μαγέψουν.

Και κάποια στιγμή, όπως γίνεται πάντα - δυστυχώς - με τις ταινίες, πέφτουν οι τίτλοι του τέλους. Και, αμέσως, αλλάζει περιεχόμενο το εκράν. Στην απέραντη ηρεμία του Σον ξεπετάγονται με πάταγο οι διαφημίσεις. και μετά ο καιρός, που τρελάθηκε. Και μετά οι ειδήσεις, που και αυτές τρελάθηκαν. Και ακούς όλα αυτά τα εγκλήματα και - χωρίς να το θέλεις - μιμείσαι τον Φλάνερι. Φέρνεις τα χέρια σου και σκεπάζεις τα αυτιά σου. Και μετά σκύβεις, σιγά, κουρασμένα, μπροστά σου, για να μη βλέπεις. Γιατί σου φαίνονται - τώρα - και οι φωνές και τα πρόσωπα τόσο βίαια. Ολοι αυτοί που βγαίνουν στους σταθμούς για να δικαιολογήσουν αυτό το σφαγείο, που το αποκαλούν ζωή κιόλας, σου φαίνονται τόσο κακοί, όσο κακός ήταν και ο σερίφης, που κυνήγαγε τον Σον σε όλο το έργο... Μέχρι που τον ανάγκασε να τρέξει πάνω στην αστραπή... Και έτρεξε..., παρότι ήξερε πως θα πεθάνει!