Του Γ. Δερμεντζόγλου από τον «Ελεύθερο Τύπο»

Για ένα πρόβλημα που μπορούσε να λυθεί χωρίς εθνοτικούς προσδιορισμούς, που μπορούσε να μείνει στα πλαίσια της γεωγραφίας, ήταν μοιραίο η λύση να εμφανίζεται ως αδιέξοδη, όσο ακόμα και τώρα επιμένεις να μη δείχνεις το σχέδιο που με πρόσχημα διάφορες «μεγάλες πατρίδες» κρατά τους λαούς χωριστά για να βαθύνει το καθεστώς εξάρτησης της ευρύτερης περιοχής.

Το αυτό και για το Ασφαλιστικό: Οσο αντιμετωπίζεις το θέμα ως πρόβλημα που πρέπει να λυθεί σε βάρος των εργατών, όσο ένα πρόβλημα που αφορά στους όρους εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, το εμφανίζεις ως πρόβλημα κυβερνητικής διαχείρισης, για να παρουσιάσεις έναν από τους δυνάστες ως ικανότερο διαχειριστή, τόσο το αδιέξοδο θα βαθαίνει μέχρι του σημείου να εμφανίσεις τον Γιαννίτση σαν παρεξηγημένο στο καιρό του πρωτοπόρο μεταρρυθμιστή.

Σ' ένα τέτοιο μήκος κύματος, όπου τα γεγονότα θα περιγράφονται, χωρίς να αναλύεται η βάση τους, θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε ως φυσικό φαινόμενο την εξάπλωση της «δημοκρατίας», ως αίτημα τη «λευτεριά» των πολιτών από τους δυνάστες εργαζόμενους, και τη ΔΑΠ ως μια οργάνωση που ήδη έχει βάλει υποψηφιότητα για την αγιοποίησή της.

Ο κόσμος δεν παραμένει εγκλωβισμένος σε συντηρητικές επιλογές επειδή έχει σύνδρομα «μαζόχ», αλλά γιατί ο Γκέμπελς άφησε γερή σπορά πίσω του.

Η διέξοδος προϋποθέτει ένα τέλος στη συντήρηση κάθε αυταπάτης, μια όλο και πιο ισχυρή προβολή της βασικής αντίθεσης, ένα αποφασιστικό βήμα σε κάθε στιγμή που καλείσαι να επιλέξεις. Οι αυριανές εκλογές στα πανεπιστήμια είναι μια τέτοια στιγμή. Τα σημερινά συλλαλητήρια για το «ευρωσύνταγμα» είναι, επίσης, μια τέτοια στιγμή.