Για τον εν λόγω απολογητή του καπιταλισμού, οι καπιταλιστές μπορούν να έχουν το δικαίωμα να υπερεκμεταλλεύονται μια ζωή τους εργάτες, να ζούνε παρασιτικά σε βάρος τους και στο φινάλε να τους πετάνε σαν στημένες λεμονόκουπες. Οταν πρόκειται όμως για το δικαίωμα του εργάτη να διεκδικήσει το δίκιο του, τότε αυτό συνιστά «φασισμό», «εκτροπή» ή και «τρομοκρατία» επί το αμερικανο-ευρωπαϊκότερο...
Ο ίδιος αποκαλεί το επίδομα ανεργίας σαν επιδότηση της τεμπελιάς. Ξεχνά προφανώς ότι η ανεργία είναι φρούτο του συστήματος που υπερασπίζεται. Ενώ οι επιδοτήσεις προς το κεφάλαιο - κ. Μαρίνο - που αφειδώς τους παρέχονται, είναι πριμοδότηση της εργατικότητας;
Θαυμάστε τον!».